“هوالقادر”

نزدیک به بیست روزه که قند و شکر حذف کردم و حدالامکان از مواد غذایی که قند مصنوعی

دارن استفاده نمی کنم. دلیلی هم برای اینکار ندارم. شاید یکجور مواخذه و تادیب باشه.

فقط میدونم یک روز بیدار شدم و بعد از اون روز چایی هام بدون قند خورده شد. اوایل خیلی

عجیب بود، انگار موقع نوشیدن چیزی جاش خالی بود ولی خب حالا دیگه عادت کردم.

بله! زین پس مرا در محافل یک انسان چای تلخ خور خواهید شناخت.

عمیقا نیاز دارم که توی تغذیه م تحول ایجاد کنم. چون نه تنها بلای عجیبی سر بدنم آوردم بلکه

نیاز به اثبات و سنجش توانایی دارم، حالا هم تصمیم گرفتم ترس پیاده روی صبح ها رو دور

بریزم و جای اینکه از ساعت هفت صبح سرم توی گوشی باشه برم پیاده روی و با لذت تمام

خنکای صبح را ببلعم و مشامم را پر کنم از رایحه ی باغ های سیب نزدیک خانه. دعا کنید که

این استارت زده بشه..

نگران موهای نازنینم هستم. دلم می خواد یکبار سرم را بتراشم ولی شجاعتش را ندارم. باید

بهشون برسم چون خیلی لاجون شدن. خوردن قرص های هِیرویت هم دیگه جوابگو نیست و

باید مزوتراپی را امتحان کنم. بعد از سفر حج به معنای واقعی موهای من داغون شدن و علت

این داغونی رو نمی دونم به چشم زخم هم اعتقاد دارم ولی دیگه چه چشمی بوده اخه.

موهای من ارثی زیباست. حالت داره و برق میزنه. متاسفانه زیادی جلب توجه می کرد :(((

خب دیگه وقتشه حرف میم را گوش بدم و فتوشاپ را جدی دنبال کنم. ولی بهش نمیگم چون

نامرد مسخره م می کنه :/

آخ اگه حرف های بقیه می ذاشت که زندگی کنم. این حرفها نیشی هستن که به تنم فرو میرن.

چرا بقیه نمی خوان باور کنن که اگه قرار بود ما مثل اونها زندگی کنیم دیگه منتظر گفتن و اظهار

نظر اونها نمی موندیم…

 با ورود گوشی جدید به زندگی تصمیم گرفتم زمان بندی کنم و حداقل زمانم را بذارم پای مطالعه :)

اوه گاد من چقدررر خفن شدم اصلا.

“هوالمحبوب”

هرشب قبل از خواب دفترچه پلنر را باز می کنم و از اون روز می نویسم. بزرگترین کمکی

که بهم می کنه اینه که می دونم فردا باید چیکار کنم و از همه مهم تر ملزم میشم به انجام

همه ی کارهایی که توش نوشتم. دیگه وقتشه شمرده شمرده برم جلو..

“هوالشافی”

حجم سنگینی از غم را در قلبم احساس می کنم. شب خواب به چشمانم نیاورد…

دلم می خواست تا صبح به ماهی که پشت ابرها چمبره زده بود خیره شوم و هر

چند ثانیه اشک های یکی در میانم را با دست پاک کنم. آنقدر آه بکشم که کیسه ی

آه دانم خالی شود.

هیچوقت فکر نمی کردم یک روز از دلم بگذرد، اما حالا! حالا از صمیم قلب از خدا

خواستم تمام کند و داغ این ضایعه ی خود خواسته را پیش از آنکه کمرشکن شود

سرد کند.

“هوالحبیب”

روی دیوار دلم ی طاقچه میسازم.  ی روبان مشکی گوشه عکسِ قاب شدت می زنم،

می ذارم رو همون طاقچه :)  هرچند وقت هم که چشمم بهش افتاد فاتحه ای نثارت

می کنم. اینطوری دردش کمتره!

+ از دست رفته ها…

++ از دست نرید هیچوقت.

“هوالمحجوب”

یک مجموعه ای از راهکارها هست که گاهی برای حل مشکلات اغلب افراد صدق می کنه!

اما اکثر موارد همه راهکارهای شخصی مخصوصا مشکلاتی که از درون بلند میشن به دست

خود آدم ها حل می شن. نمی خوام حضور روانشناس ها را نقض یا رد کنم. پیش ترها همیشه

معتقد بودم هر آدمی ولو بدون درد و مشکل هم باید هر چند ماه یکبار مراجعه کنه به روانشناس.

لب مطلب اینکه هرکسی بهترین روانشناس خودشه.

چند ماه پس از درد و اعصاب و فشار. برای رهایی و جدایی از تمام این سنگ های سنگینی که

روی کوله پشتی راهِ زندگیم زیاد و زیاد تر می شد. بزرگترین تصمیم را گرفتم. تصمیمی که حتم

دارم خیلی ها همونطور که قبل از این برای این مسیر شروع به نظردهی و زخم زبان زدن داشتن

حالا شاید با گرفتن این تصمیم چند برابر بیشتر نیش و زخم حواله م کنن. مهمه؟!

نمی دانم! شاید همونطور که یک روز قوی بودم و بعد حالا سست و ضعیف شدم. در مقابل همین

حرفها قوی باشم و بعد ضعف بهم چیره بشه. اما حالا. احساس می کنم حالا بزرگترین راه و بهترین

همین تصمیمی هست که گرفتم. بهتره کمی به خودم برسم. زمان بیشتری صرف روح عزیزم کنم

دوست داشتنی هامو جلوی چشمم بچینم و کمی از زندگی لذت ببرم. انگار وقت ش رسیده برم

پی چیزی که حالم رو خوب می کنه.

+ بعد از تولدم وقت روانشناس میگیرم :)

++ متاسفانه تنها روانشناسی که دم دست بود و کار بلد آقاست! بدبختی من هیچوقت با آقایون

رابطه ی خوبی نداشتم :/ دعوامون در نیاد صلوات قرایی ختم کنید…

“هوالشافی”

امروز طی صحبت هایی که با دکترم داشتم قرار شد عکس و نوار بگیرم تا هم خیال خودش

راحت بشه هم خیال خودم…

هنوز کتف م درد می کنه و قفسه سینه م هر چند دقیقه یکبار تیر می کشه.

چهل دقیقه برای زینب حرف زدم و غر زدم. آه کشیدم و دونه دونه دردهایی که معلوم نیست

تموم بشن یا نه رو گفتم.

هنوز هشتاد درصد عملی شدن تصمیمم مونده. هنوز پر از استرسم. سردرد باعث شده تِلمو

دور سرم بچرخونم، طبق معمول یک مسکن پیدا نمیشه تو این خونه!

+ شب سختی داشتم، تصمیم بزرگی گرفتم. نمی دونم درسته یا غلط. نمی دونم آخرش چی

میشه.. اما تو می دونی. تو شاهدی تو ناظری… مثل همیشه خیر بذار جلوم

“هوالمحجوب”

همین چند ماه پیش، روی دیوار یکی از صفحات این وبلاگ خیلی پررنگ و قرمز وار نوشتم

“هر قلمی که دیگر ننوشت بدانید مرده است”

مرده م آیا من؟!

همین ساعت تصمیم گرفتم دوباره احیاء ش کنم. خیلی از روزها تن خسته م اجازه نوشتن

نداد، خیلی وقت ها هم روح خراش خورده م. من فراموش کرده بودم تمامِ این ناز و عشوه های

روانِ نازنینم از دوری نوشتن است. این کم داشتن ها، این سردرگمی های هر روز. این گمشده ای

که روز به روز بیشتر مفقود می شد در وجودم. همه و همه تنها یک چیز بودن. آن هم نوشتن.

حیف بود که اینجا را تخته کنم. حیف بود کلمات کجوماوج ذهنم را بیرون نریزم. حیف بود بمیرم!

خیلی حیف بود..

همه ی این ها را گفتم که بگویم: برگشتم، مثل سابق.

+ نظرها تو فرصت مناسب تایید و جواب داده میشه :)))