“هوالمحبوب”
دلم ، دلم ، دلم. . .
لعنت به تو که هر چه می کشم از توست!
موضوع: "خستگی هایم"
“هوالمحبوب”
جواب این همه سال زجرکشی و خرکش کردنم، “آخرش که چه" نیست جانم!!!
اندکی شعور داشته باش “من”
“هوالمحبوب”
گاهی ، زمان هایی هست که تمام افکارت جمع می شوند بر مشکلاتت بر اتفاق هایی
که نمی توانی حلشان کنی ، بر سد هایی که جز با معجزه کنار نمی روند .
امروز در این ثانیه ها و دقایق نقطه ای زوم شده ام که نباید .
خیره شده ام به پل هایی که پشت سرم خراب شده و پل هایی که مقابلم هستند ولی
سست و قابل ریزش ، یعنی حتی یک صدم هم نمی توان به این پل ها اعتماد کرد و از
رویِ آن گذر کرد .
زندگی همیشه در پستی و بلندی است همیشه !
هیچوقت این کشتیِ در حالِ حرکت به سکون مطلق نخواهد رسید و من به این ایمان
دارم که در این حرکتها باید خودم را بشناسم و اگر روزی در محضر خدایم حاضر شدم
شرمنده قدرتهایی که به من عطا کرده است و از آن استفاده نکرده ام نشوم .
دخترِ دیروزی که نصفِ بیشترِ زندگی اش را در ناز و نعمت بزرگ شده حالا در مرحله ای
از زندگی قرار گرفته است که باید با تمامِ شرایطِ فعلی اش بسازد .
من این سازش را در چند سال قبل اوج مشکلات توانستم تجربه کنم .
ولی آن دفعه قواهایی داشتم که نجاتم بدهند از فشار های همراهم ولی اینبار گمان میکنم
خودم باید روی پای خودم بایستم و تلاشم را دو چندان بکنم .
در واقع تنها کاری که از دستِ من بر می اید صبر کردن و حفظ آرامش است .
در این مکدرات جز این دو هیچ کار دیگری از دستانم بر نمی اید . . .
“هوالمحبوب”
هرچقدر بیشتر به امتحان نزدیک میشم استرسم بیشتر میشه و هیجان دارم .
اینطوری نبودم . نمیدونم چرا اینطور شدم استرسهام هم شبها بیشتر میشه
روزها کاملا خنثی و راحت . . .
شاید از ترس پاس نشدن واحد اینطور میشم .
اونسالی که رفتم حج و یک درسی که نمیدونستم پیش نیازه را پاس نکردم و
راحت گذروندم و گفتم فدای سرم . حالا تو این مصیبت عظما و عقب افتادن
و دنگ و فنگ انتخاب واحد و تداخل و . . .
استرس دارم چون میترسم از اینی که هستم هم عقب بیافتم .
راستش دیگه محیط تحملش برام سخت شده و طاقت اینکه هر روز صبح بیدار
بشم و هلک هلک برم کلاس و. . . داره اذیتم میکنه !
از طرفی میگم بزنم بیخِ همه چیز و غیرحضوری کنم بره ، بعد میبینم نمیشه
بخاطر چندواحد مونده حیفه مدرک حضوری را به غیرحضوری تبدیل کنم .
از وقتی که توانایی های اندکم مقابل کادر مدیریت رو شده بی اندازه بهم احترام
می ذارند و از قبل بیشتر تحویلم میگیرن و این آزارم میده . منی که هربار ارام
میرفتم و آرام می آمدم حتی خیلی وقتها کادر متوجه حضورم نمیشد حالا با
وجود این احترامات برام سخته .
من خدای کوبیدن خودم هستم و دوست ندارم کسی ازم تعریف کنه !
گاهی هم فکر میکنم اگر خونه باشم دیوانه میشم مثل همین زمان امتحانات که
از صبح بیدار میشم مثل آدم های گمشده تو خونه میچرخم و کلافه ام و بخاطر
این امتحانات و بخاطر عذاب وجدان کتابهای دیگه هم نمیتونم بخونم .
من اصلا اهل خانه ماندن نیستم !
ان فاصله بین مدرسه و درس هم با دوست مدام این کلاس و آن کلاس بودیم .
تو ماه مبارک و گرما میرفتیم کلاس های کتابهای شهید مطهری و گاهی هم در
فرهنگی پایگاه مرکز کار میکردم و بماند که آن آخرها آخرها بزور خودم را کشیدم
بیرون ترسیدم فردا نامه فرمانده شدنم به دستم برسه !
از همان روز اول شدم مربی و سخنران بعدترش تدریس منطق و بعدترش هم بدون اینکه
خبری داشته باشم اسمم را تو لیست نوشته بودند و سه روز من را فرستادند دوره و
امتحان و غیره !!!
اصلا وقتی می مانم ثابت یک جا قلبم را فشار میدن.
دوست چند روزی اینجاست و متاسفانه وقت نکردم ببینمش از طرفی سید هم که
نیست و من در دار دنیا این دو دوست را دارم که این فاصله توفیق کنار هم بودن را
ازم گرفته و گاهی واقعا با حسرت دلم وجود دوستانم در کنارم را میخواد .
دلم میخواد مثل همان روزهایی که بی دغدغه سریع اقدام بر رفتن اینور و آنور میکردیم
برویم بگردیم و خوش باشیم . بی دلیل .
دلم واقعا سفر جنوب میخواد . واقعا .
دوست اصرار داره بعد از امتحانات چند روز برم آنجا پیشش .
آدمی نیستم که تنها فاصله خیلی دور را برم کمی لوس تشریف دارم .
ولی خب اینبار دلم میخواد واقعا برم . . .
امروز صبح وقتی پشت بام خانه درس میخواندم کمی به خودم استراحت دادم دراز
کشیدم رو به اسمون و ابرهایی که با وزش باد حرکت میکردند خیره شدم و موزیک
ملایم “ای کاروان” بامداد فلاحتی را گوش دادم و با لذت موهام را باز کردم و
باد نازم داد کلی کیفور شدم .
دلم واقعا لک زده برای بیخیالی و راحتی . . . نگران فردام و نگران ایندم .
هنوز واقعا نمیدونم از زندگی چی میخوام . این تو این سن واقعا وحشتناکِ .
“هوالمحبوب”
تصاویرشان را برایم فرستاده در یک مزرعه با دوستانِ دانشگاهی اشان روی بروی
کلبه ای جمع بودند .
دخترکی بلوند روی سبدی از میوه ها نشسته بود . پسرکی سیاه پوست در حالِ
خندیدن . . .
عینکی داشت از جاده به طرف آنها می آمد و او همچنان با لبخند قشنگش خیره
بود به دوربین .
همانطور مثل قدیم .
تبریک شروه ماه مبارک را همین چند دقیقه پیش در پیجش گذاشته بود . . .
گاهی فکر میکنم عزمی جزم میخواهد برای این بودن .
سالهاست از این کشور دور است در غرب از این بلادِ کُفر به آن بِلاد میرود و زندگی
میکند .
اما همچنان روسری روی سرش ، تیپش همان تیپ . . .
همان ریخت و وضع !
فرق نکرده حتی جنس لبخندهایش هم فرق نکرده .
می توانست مخفیانه باشد ، می توانست مخفیانه همه کار بکند .
می توانست همان زمان که پایش به بلادِ کُفر رسید تحت تاثیر جو آن تکه پارچه را
از سرش بردارد و موهای خوش حالت مشکی اش را به رُخ بکشد .
اما نکرد . . .
دیشب وقتی در آن صحنه دیدم آدم های درونِ قاب موهای بلندشان در هر قدم این
ورُ آن ور میرود و با وزش باد در هوا پخش میشوند . با لذت گفتم خوشبحالشان .
همه جا سکوت شد .
موضوع داستان کاملا امنیتی بود و من در بین همین تصاویر توجه ام به موهای رقاصِ
در باد بود . . .
ن اینکه دلم بخواهد بیرون از خانه در ملع عام مو افشان کنم نه !
صرفا دلم میخواهد در مرغزاری موهایم را آزادانه باز کنم و بدوم و باد روی صورت و لای
موهایم جا خشک کند همین .
این روزها تصاویر و فیلم هایی پخش میشود مبنی بر چهارشنبه بدونِ اجبار !
خانم ها حجابهایشان را برمیدارند و در خیابان قدم میزنند . که به گفته خودشان این حصر
حجاب را از هم بشکنند و ازاد شوند .
دلشان میخواهد اینجا بشود ترکیه ای دیگر . یعنی ازادی همین است ؟!
آزادی لُخت شدن و رها گشتن است ؟ تعریف تمدن این است ؟!
خوب گفت شریعتی : که اگر عریان بودن نشانِ تمدن است حیوانات از همه متمدن ترند .
کسی در قلبِ همین ازادی که دوست دارند داشته باشندش همچنان محفوظ است
و دیگری در اینجا برای اینکه ازاد شود . . .
حقیرند برایم این افراد ، خیلی حقیرند .
“هوالمحبوب”
مُحَرَم که میشد ، صدای اعتراض از حجم درس به گوشِ استاد میرسید .
استادِ آقا میگفتند : عزاداریِ حسین مستحب ، درس واجب !
حالا بین دو وجوب گیر کرده ام استادِ گرام . بینِ دو وجوب . . .
درس ، روزه !
حکمش چه میشود وقتی ضعف داری و چشمانت دو دو میزند . کلماتِ کتاب مثل مورچه
مقابلت رژه می روند و تشخیصشان سخت .
از طرفی دلت بشدت قرائت و ذکر بخواهد و از طرفی دیگر استرس امتحان درس 3واحدی
خر خره ات را سفت چسبیده باشد .
تو بگو خدایم واجب است یا درسُ علمِ این دنیایم ؟!
پ.ن: کلافه ام ، بشدت کلافه ام
پ.ن1: برنامه ریزیتان . . .
“هوالمحبوب”
دوست برام پیغام فرستاده که مراسم مناجاتِ اتمام شعبانیه اس. . .
فقط همین پیغام همراه با آدرس !
این یک پیغام ساده اطلاع رسانی نیست .
این مثل همیشه اش ، به این معنا که من میرم دوست دارم توام بیای !
دلم میخواد ، واقعا میخواد .
اما نمیدونم چرا حس خوندن درس را ندارم ، نمیدونم چرا همه ش ازش فرار میکنم .
انگار دیگه واقعا مغزم نمیکشه !
دوست دارم امشب لااقل تا آنجایی که میشه و باید بخونم که فردا به بهانه درس نگم
نمیتونم ، نمیام درس دارم !!!
این دو امتحانِ روبرو به اندازه هزارتا امتحان داره زجرم میده و نقره داغم میکنه !
خسته ام واقعا خسته ام .
دلم میخواد بدونِ عذاب وجدان کتاب های دیگه را بخونم .
بدونِ فکر امتحان از دیدنِ بعضی فیلم ها لذت ببرم.
دلم میخواد از فراغِ بال بودن پرواز کنم . . .
لعنت به هر چی امتحانه .
خدایا کی این درس دست از سر من برمیداره !؟ کی؟
هرکی میبنتم میگه درست تموم نشد !؟ بعضا حتی بهم پیشنهاد میدن رها کنم !
تا این حد وقیح . . .
من هیچوقت نتونستم در بند بودن را تحمل کنم ، درست مثل این درس که منو زنجیر
خودش کرده .
دوست دارم برای خودم باشم .
پ.ن: این اولین غُرِ 96 اِ !!! بهش احترام بذارید . :/
