“هوالمحبوب”

روی صندلی انتظار به کفش های آلستار و شلوار جینِ سورمه ای رنگم زُل زده بودم و

از ترکیبِ زیبایش در دلم قند اب میکردند .

با شنیدن شماره پرواز دسته چمدان را گرفتم و کشان کشان با عجله حرکت کردم .

مضطرب به اطراف نگاه میکردم و با خودم می گفتم نکند فراموش کنند و به فرودگاه

نیایند با دیدنِ دخترک و مردی که حدس زدم پدرش باشد این اضطراب کوله بارش

را جمع کرد و رفت .

خانه ای باصفا داشتند .

آن شب پر از حس و حالهای قشنگ بود ، گردش خنده . دیدن و …

اما روزِ بعد پدر بی خبر نیست شد ، در واقع باید گفت : گم شد !

با غیابِ پدر چمدان من هم غیب شد . . . لپتاپم کیفش بود ولی خودش نه !

گوشی همراهم هم همینطور .

فارغ از نبود پاسپورت و . . . و تمام کارتهای شناسایی هویتم در کشوری غریب ، بیشترین

نگرانی نسبت به غیب شدن پدر دخترک بود .

هر دو فوق العاده نگران بودیم و احساس خطر میکردیم .

در همانجا هم به یادِ این وبلاگ بودم و تصمیم داشتم تصاویری برای اینجا ثبت کنم .

شب دوم پر از استرس گذشت ، من و دخترک مثل دو گنجشکی که در لانه اشان تنها هستند

چسبیده به هم با لرز به خواب هشیار رفتیم .

فردای آن روز من چمدانم را خالی پیدا کردم . آن را روی سقفِ کمد دیواری چپانده بودند .

به فکر افتادم که سریعا بروم سفارت ایران و برای بازگشتم اقدام کنم .

دیگر ماندن را جایز نمیدیدم . . .

بعد از این افکار بود که چشم باز کردم و خودم را در اتاقم دیدم !!!و یک نفسِ راحت کشیدم .

پ.ن1: راستش جزئیات زیاد داشت بنابه دلایلی وارد ریز مسائل دیده شده نشدم .

پ.ن2: کُره جنوبی بودم :) ولی احساس میکنم سئول نبود ! از ساختار شهری میشد حدس زد.

پ.ن3: از خوابهای من میشود فیلم ساخت . (خنده)

“هوالمحبوب”

با بچه های کلاس خودسر رفته بودیم اردوی جهادی ، آنهم عِراق . در خیابانی

که مستقر بودیمُ تا چند دقیقه دیگر باید میرفتیم و آنجا را ترک میکردیم .

چند مردی که لباس نظامی تنشان بود ، جنازه های سوخته و خونی را در همان

خیابان ردیف به ردیف میگذاشتند . تعدادِ جنازه ها زیاد بود .

حواسم به آقایی بود که مخفیانه آنها را نگاه میکرد نفهمیدم چکاره بود فقط

تا به خودم آمدم دیدم همان مرد سرش را پر از خون کرده و لباسش را هم همینطور

آهسته به طرف جنازه های ردیف شده میرود تا آمد کنار همان جنازه ها بخوابد

نظامی ها دیدندش ، غوغایی شد .

انقدر مرد بزدل بود که مدام التماسشان میکرد . آنها هم با خشونت با او برخورد میکردند.

ماهم پاسوز آن مرد شدیم و گیرِ آن نظامیان افتادیم .

من سعی میکردم بفهمانمشان که ایرانی هستیم و . . .

تا فهمیدندبرای عذر خواهی من و یکی از دوستانم مهمانِ خانه یکی از همان نظامیان شدیم

سفره ساده ای روی ایوان حیاط خانه پهن شد و در کنار چند دختر و همسر او غذا خوردیم .

نان پخته بودند ، خیلی خوشمزه بود فوق العاده طبق معمول وقتی خوشمزگی نان را دیدم

شروع کردم به تعریف کردن و تشکر کردن .

در همین حین بود صدای جنگنده هایی که به سرعت از بالای سرمان گذشتند و با همان

گذشتن صداهای مهیب انفجار و خمسه خمسه در محیط پخش شد .

با وحشت سرم را به طرف آسمان چرخاندم و از روبرو میدیدم که چطور چند جنگنده دارند

روبرو را بمباران میکنند .

گوشهایمان را گرفته بودیم .

یک جنگنده به طرف ما می آمد و تیربارش کار میکرد ارتفاعش کم بود و من اطمینان داشتم

که بمبی نمی اندازد چون اگر بندازد خودش هم به فنا میرود .

اما تیربارش که کار میکرد . .  .

همینطور تیربار رگباری میزد و به طرف ما می آمد و من زُل زده بود به همان جنگنده و تیرهایی

که برقش در همان روشنایی هم دیده میشد . . . با یک حسِ خاصی منتظر سرنوشتی بودم

که خودم هم سرانجامش را نمیدانستم . فقط فکر میکردم اگر به ما برسد قطعا تیربه همه ما

اصابت میکند و باید یک لبیک به عزرائیل  بگوییم.

دیگر چیزی نفهمیدم و چشمانم باز شد .ساعت را نگاه کردم . 8صبح بود .

یک الهی شکر برای بیدار شدنم گفتم و بادمقی روزم را شروع کردم . . .

کاش این روحِ سرکش کمی ادب یاد بگیردُ و من را عذاب ندهد .

“هوالمحبوب”

انقدری که من خواب رهبری را می بینم! هیچکس نمیبیند :/

پ.ن1: هوا بس عاشقانه بارانیست :)))

پ.ن2: خدایا شکرت،  فقط لطفا يه دستی سرما بکش آدممون کن :|

پ.ن3: بی سابقه!  همچنان بر سرکتاب بادبادکبازم.رسیدم به قسمت حضانت

گرفتن سهراب.

پ.ن4: فردا امتحان منطق و من در بیخیالی مفرط غررررق!

“هوالمحبوب" 

استرس امتحان توی خوابهام هم رخنه کرده! 

دیشب تا صبح فقط خواب استاد را دیدم،  نمیدونم نمیتونمم بفهمم چرا من شب

امتحانی ام!  چرا باید همیشه خودم را آزار بدم. 

واقعا نمیفهمم

“هوالمحجوب”

” خدایا اینطور پیش نرو ، می ترسم گوش هایم به اخبار بد عادت کنند . . .

پ.ن: از خداوند برایتان صبر می طلبم . . .

“هوالمحجوب”

از تپه ها میدویدم پایین و دستانم را تا آخر باز کرده بودم و جیغ میکشیدم و قاه قاه میخندیدم

درست مثل همان کودکی شیرین  . .  .

آن موقع ها  ترس از پرت شدن و قل خوردن از تپه را داشتم ولی اینبار

هرچه سرعت بیشتر میشد ، لذتم شیرین تر و بیشتر میشد . . .

اطراف تپه پر بود از آدم ، ولی چه کسی بود که توجه کند !

گاهی بعضی لذت ها انقدر به جانم مینشیند که همه چیز را زیر پایم له میکنم تا برسم به همان

درست مثل همان لحظه که با وجود آنهمه آدم مثل کودکی دستانم را باز کرده بود

مثل اینکه میخواستم باد  را در آغوش بکشم !

هر چه سرعتم بیشتر میشد بجای ترس خنده های بلند بیشتر میشد و جیغ هایی که سراسر

از لذت بود بلند تر . . .

“هوالمحبوب”

دیدم که دیگر پایم به روی این خاک نیست. غربت همچون مار دورم میپیچید و میپیچید

دیگر راهی برای نفس کشیدنم نگذاشته بود دلم فریاد ميخواست. 

فریاد رسی نبود. 

تمام نگاهم را دوخته بودم به گوشی همراهی که در دستانم قفل شده بود. 

شاید برای هزارمين بار بغض کردم . 

تابحال داشتید بغضی که بیاید و برود اما بیرون نَدَوَد؟!؟! 

من هم این را تجربه کردم اما اينبار نه یکبار بلکه هزاربار تجربه کردم. 

بغض شاید چندمین باری بود که در آن لحظه آمد ودر گلو گیر کرد. 

بیرون از همانجا زن و شوهری خوشحال همراه فرزندشان دیدم لبخند زدم. 

لبخند زدند. دلم همان لحظه خوشبختی اشان را آرزو کرد.

خوشبختی من در همينجا است در خاکم. در جایی که زاده شدم. . .  

دیشب هزاربار مردم و زنده شدم.