“هوالمحبوب”
کاش پاییز خویشتن داری اش را کنار می گذاشت و سنگ هايش را وا می کند…
این سنگ دلی، از این لطافت بعید بود!!!
پ.ن: یادت باشه نامهربان بودی. نباریدی…
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالمحجوب”
گاهی وقت ها نیازِ آدم دیوانگی کنه!
دیوانگی که شاید ختم به خیر نباشه… ولی لعنتی لذتی که توی آن دیوانگی هست چشم آدم
را نسبت به نتیجه و ختم ناخوشش، می بنده!!!
“خدایا بگیر آن لذتی را که لذتِ “وجودت” را از من می گیرد…
“هوالمحجوب”
هیچوقت نمیشه آدم ها را از ظاهر قضاوت کرد، این جمله را همیشه میگیم ولی هیچوقت
بهش عمل نمی کنیم! در کل ماها خیلی حرفها می زنیم که تو عمل کردنِ توش لنگیم!
کاش می تونستم شدت این حسن ظنی که دارم را کم کنم. راستش خیلی دارم اذیت میشم
بابت این موضوع… خیلی زیاد.
شما نمی تونید تصور کنید وقتی با دیدن ظاهر فرد و لبخندش به اندازه یک کوه بهش حسن
ظن دارید و بعد میبینید نه نیت اون فرد خیلی با نیت شما فرق داره دل آدم چه ضربه ای
میخوره!
متاسفانه نمی تونم این خصلت را از خودم دور کنم. کاش هیچوقت حسن ظن نداشتم هیچوقت!
“هوالمحبوب”
فرق دارد، غم دیدن و کشیدن فرق دارد…
مثلا من در آن روز داغِ رفتنت را دیدم و تا به امروز در خواب رفتنت را دوباره
مرور می کنم و غم از دست دادنت را می کشم. حتی با گذشتِ چندین سال!
پ.ن: برایم دعا کن… حتی در بهشت!
“هوالمحبوب”
او
فقط
آمده
بود
از
دل
ما
رد
بشود
.
.
.
“هوالمحبوب”
حالا که سقف رویاهایم فرو ریخته ، حالا که مغزم خیالی نمی بافد. شده ام یک جنازه ی متحرک.
شده ام کسی که فقط روز و شب اش را سر می کند. آه از این روزها…
من بدونِ رویا مرگ را نزدیک تر لمس می کنم. مرگ که فقط از کار افتادنِ جسم نیست. خدا نکند
روحی بمیرد! روح که بمیرد، جسم همچون اسبِ افسار گریخته می تازد. کجای اش را خدا می داند.
آنقدر می تازد و می رود تا که خسته شود.
پ.ن: ماهی، دلم برات تنگ شده دختر…
“هوالمحبوب”
خانم برادرم اصالتا کُرد هستن،از پدر کُردِ قُروه.یادم بود بین حرف ها گفته بود که مادرش
اصالتا کرمانشاهی هست. با خودم گفتم حتما از اقوام مادری تو کرمانشاه باید باشن
برای همین پیام دادم تا حال اقوام اشون را بپرسم. چند ثانیه نگذشته بود که جواب
داد. خیلی سریع ولی با زبانِ کُردی… جواب ها با مضمون این بود:
- وای عزیزم خوبی فاطمه حسنا حالشون خوبه منتظر تو بودم تا از خودت خبر بدی
تو قصر شیرینی؟!
جا خوردم!!! از پیام ها که به زبان کُردی بود فهمیدم من را باکسی اشتباه گرفته…
گفتم منم ماریا خواهرِ همسرت. بعد از کمی مکث گفت ببخش ماریا تا اسمت را دیدم
فکر کردم دوستمِ دو روزه چشمم به گوشیِ همراهه منتظر پیامشم. دو تای دیگه گفتن
آسیب دیدن اما حالشون خوبه ولی از این خبری نیست! قصر شیرین خیلی تلاف داشته…
بعد انگار با خودش بخواد حرف بزنه گفت: وای خدایا حتما چیزیش شده.
دلداری دادم گفتم تو اون وضعیت حتما گوشی همراه دستش نیست تا جوابتون را بده
گفت: نه قصر شیرین پودر شده خدایا حتما چیزیش شده!
نتونستم چیزی بگم پشتِ گوشی همراه فقط اشک ریختم. اینکه در انتظارِ خبرِ سلامتی
کسی باشی خیلی سختِ از سخت هم سخت تر! حالا تصور کنید کسی از عزیزان زیرِ
آوار باشه و ندانی جان دارد!؟ ندارد!؟ در حالِ جان دادن است!؟
راستش دلم پر بود پرتر شد. های های نشستم گریه کردم. خودم را کلی سرزنش کردم
که ای کاش پیام نمی دادم و اون به اشتباه من را با دوستش نمی گرفت و انقدر زود
امیدش ناامید نمی شد…
من آدم احساساتی نیستم اصلا خیلی ها من را سنگدل خطاب می کنن. ولی این روزها
با دیدن کشته شدنِ آدم های بی گناه و کسایی که دچار مصیبت شدن. اشکم بدونِ هیچ
تلاشی بیرون می ریزه. کاری از دستم بر نمیاد فقط دعا می کنم که تحمل این بار مصیبت
براشون راحت تر بشه هرچند که مشکلِ…
پ.ن: از هر کمکی که در توانمون هست دریغ نکنیم…
