“هوالعالم”

ای کسی که حتی در “سکوتم” مرا می شنوی…

ای کسی که نگفته همه چیز را می دانی!

ای کسی که بهتر از من، مرا می شناسی.

به قلبم سکون، به روحم آرامش و به بدنم قدرت بده…

“هوالعالم”

پشتِ تسبیحات خانم فاطمه ی زهرا سلام الله علیها چی خوابیده که تا به لب جاری میشه،

چشمه ی آرامش توی قلب می جوشه و دل را دعوت به سکون می کنه؟!

+ گویا که کر باشد دلم! صورتم را خم می کنم سمت ش، آرام و زمزمه طور گویا که دارم

برای کودکی بی قرار لالایی می خوانم، اذکار را یکی بعد از دیگری ادا می کنم. در هر ادا

یادش می اندازم کیست که؛ آنقدر بزرگ است که در وصف نمی گنجد… کیست که همیشه

حمد مخصوص اوست… کیست که منزه و پاک است…

آنقدر اینکار را تکرار می کنم تا بفهمد برای که و کجا باید مایع بگذارد.

“هوالحبیب”

امیدِ به تو در من؛ همچون جوانه ی شاخ و برگیست سبز، بر دیواره ی خانه ای مخروبه!

هرچند ویران، اما با حضور تو زیبا و باشکوه…

+ شاید برای هزارمین بار؛

مرا هزار امید استُ هر هزار تویی…

“هوالمحبوب”

خیلی سبکم خیلی

انگار کن حال موسی؛

آن دم که رفت آتش بیابد، خدا را یافت…

+ عید مبارکمون باشه :)

++ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَم 18/انبیاء

“هوالمحبوب”

با شروع بسم الله، چشم هایم بی امان خواستند خودشان را نشان بدهند. عقل نهیب

زد که؛ ((های! وسط نماز واجب و گریه برای دنیا و متعلاقتش؟! نمازت که ذره ای اعتبار

ندارد لااقل به قصد کشت رو به ابطالش نبر..))

همین نهیب باعث شد تا اخر نماز گلویم بسوزد. احساس کنم تکه استخوانی در گلویم

گیر کرده. چشم هایم یک لحظه خیس می شدند و لحظه ای خشک. تا سلام نماز از 

حنجره م بریده بریده خارج شد عقل اجازه را برای دل صادر کرد.

نمی دانم چرا… ولی وقتی سر سجاده چادر گل گلی روی سرت می کشی و های های زار

می زنی، انگار مظلوم تر به نظر می رسی. بعد خیال می کنی وسط این سیل اشک ها

می توانی دل ش را به رحم بیاوری. بعدتر که کمی می گذرد تازه می فهمی نه! حواست

کجاست؟! خودکرده را چه تدبیر؟! با همین دو پرسش. تازه شستت خبر دار می شود که

ننه من غریب بازی ها برای وقتی ست که طرف مقابلت خبر ندارد چه شده و چه کرده ای!

این قسمت که می رسی آوار بیشتر می شود. بعدتر که عقل ت آگاه تر می شود با خودت

می گویی: خب! من همین گندی َم که هستم! ولی مال هرچقدر هم بد باشد بیخ ریش

صاحب ش است مگر نه؟!

بعد طلب کارانه به او می گویی که من همینم همین! ولی همین “من” جز تو کسی را ندارد.

سراغ چه کسی بروم که جلوتر از تو دست نوازش سمتم دراز کند؟!

بعد با همین فکر که جز همین در، در دیگری برای کوبیدن نیست. بیشتر چشم هایت داغ

می شود. بیشتر می شکنی. بیشتر زار می زنی…

یک دنیا حرف داری و جز اشک چیزی از تو خارج نمی شود! سر آخر چهار رکعت بعدی را

هم بزور با چشم های پف کرده می خوانی و چهارخط روضه گوش میدهی و کاسه کوزه ت

را جمع می کنی. منتظر می نشینی تا ببینی کی، کجا دستی دراز می شود و بلندت می کند!

“هوالشافی”

کاش می شد در آغوشش بروم. دور از عذابِ غصه دار کردنش. دستش را بگیرم و

بگذارم روی سرم و بگویم به اندازه تمام سال های پاکی کودکی نوازشم کن!

کاش می شد خودم را در سینه ش پنهان می کردم. دستهای مردانه ش را دورم

حلقه می کرد. تن ش را بو می کشیدم. به اندازه تمام عطر سال های کودکی که 

استشمام کرده م…

کاش می شد دست هایشان را می گرفتم  و روی قلبم می گذاشتم فریاد می زدم که

از من بخاطر اینها بگذر…

بخاطر کسانی که از آنها متولد شدم. در دامن آنها رشد کردم. نان شان را خوردم…

امیدشان بودم. کاش می شد فریاد بزنم تو را به اشک های زنی که هربار بعد از نمازش

زیارت عاشورا خوانده، مردی که صوت قران ش همیشه خانه را پر کرده، مرا ببخش!

کاش می شد از نو متولد می شدم. از نو نفس کشیدن را یاد می گرفتم. از نو تو را

می فهمیدم. کاش چشم هایم را می بستم به آنچه غیر از تو بود. کاش چشم هایم کور

 بودند و جز تو نمی دیدند… من این بی تو بودن را نمی خواهم. این قطع  و وصلی

مداوم را نمی خواهم.

من از این دوری از این فراق. از این فاصله، خسته م. … خسته!

“هوالمحبوب”

دارم به خودمان فکر می کنم.

به من و تو!

و همه ی چیزهایی که جدایی بینمان را محکم تر از قبل کرده…

هربار با هر یادآوری ذهنم ارور می دهد و با جمله ی:واقعا من بودم؟!؟ قصد توجیه دارد.

گاهی هم مزه ی شیرین “کارهای نباید” که زیر دندانم هنوز جا خشک کرده ن بیرون می زند.

گاهی هم با بستن چشم ها و محکم فشار دادنشان دلم می خواهد هیچکدامشان یادآوری

نشوند.

دارم تلاش می کنم، سعی می کنم که دیگر مانع از با تو بودن نشوند. دارم نهایت زورم را 

می زنم که به تو برگردم. به تو…