“هوالحبیب”
“هوالمحبوب”
کاش امکانش بود تا هرچه را که رنگ تو دارد، قاب می کردم و مقابل چشمانم برای
همیشه نگه میداشتم…
+ شما گل های عزیزتون رو چیکار می کنید؟! نامبرده گل های دلبر مهمشو لای کتاب ها
خشک می کنه. کتاب هایی که هر وقت رفت سمتشون با ورق زدن و دیدنش یادش بیفته
لبخندبشینه رو لباش و یهویی دل ش شیرین بشه!
++ کتاب هزار و یک شبه!
“هوالمحجوب”
همه ی بچه خوبا می خوابن، می خوابن، می خوابن… بعد بچه بدا بدون هیچ سروصدایی
یک دفعه همه چیزو به نفع خودشون جمع می کنن و میرن! تا بیان بچه خوبا به خودشون
بیان می بینن؛ عه! جا تره و بچه نیست…
+ مدیونید اگه اصلاحاتُ جایگزین بچه بدای متنم نکنید!
++ این چه وحدت و انقلابی گری هست آخه…
+++ تا کی قراره از ی سوراخ چندین بار نیش بخوریم!؟ الله اعلم…
“هوالمحجوب”
خیال و تصور اینکه همه چیز را دور بریزم و ظاهرِ “انگار نه انگار” به خودم بگیرم خنده دار
است و نامعقول!
یعنی هرچقدر هم که بخواهی همه چیز را پاک کنی و ظاهر قضیه را مبرا کنی، باز در باطن
چشمه هایی هست که بجوشد و یکدفعه همه را زنده کند. بفهماند، یادآوری کند.
احساس می کنم تلاش بی مورد چیزی نیست جز نابود کردن خودم. لذا رها می کنم خودم
را تا هرچقدر در توان دارد زجه بزند. فکر کند. بین این فکر کردن ها اشک بریزد یا که نه از
یادآوری لبخند بنشاند روی لب صاحب ش.
+ اسم اینکار صلح است. صلح! صلح عقل و دل…
“هوالمحبوب”
خبر اینکه دو روز رفتیم خودمونُ ساپورت کنیم برگردیم! تا پامون رسید به قطار برگشت
فهمیدیم این دو روز در مهد ویروس کرونا اقامت داشتیم :/
+ دیگه چطور می تونم شانس مبارکمو بهتون بشناسونم!
++ محض احتیاط تو منزل قرنطینه میشم تا چند روز…
+++ میدونید چی جالبه؟! اینکه منه حساس، تو این سفر اصلا به شستن دست اصرار
نداشتم! هرچی دستم رسید با همون دستای چرکولم خوردم :/
“هوالحبیب”
از توست، تو ای تازه ترین حادثه ی شب!
در حال سماع است اگر پرچم ایران…
+ مبارکمون باشه :)
++ یکبار موقع تحویل سال! یکبار هم موقع الله اکبر! نمی دونم داستان چیه ی اشک
خاصی روانه میشه… نه اشک غمه نه اشک شادی! خاصه.. خیلی خاص!
+++ این وقت ها یاد کنیم همه ی اونایی که برای این ارزش از خودشون گذشتن!
++++ برای شادی روح امام و شهدای عزیزمون… صلوات :)))
“هوالباقی”
با بغض می گفت: (( من اصلا آمادگیشو نداشتم )) !!!
گویا باید پیش از مرگ، فرشته ی وحی بر او نازل شده و می گفت: جانم! قرار است عزیزت را با
خودمان ببریم. یک وقت ناراحت نشیا… :/
***
+ قاعده ی این رفتن های یهویی اینه که بفهمونه همه میریم. منتها قاعده ی ما آدم ها هم بر
این اساس چیده شده که؛ ((مرگ فقط برای بقیه س ولاغیر…))
++ می گفت مامان چرا آدم ناراحت بشه؟! بالاخره همه ی ما یک روزی می خوایم بریم دیگه!
- مصداق حرف راستُ از بچه بشنو!-
