“هوالمحجوب”

با وجودِ اعلام ممنوع بودن دایرکت تو بیو اینستاگرام باز هم همچنان دایرکت میاد. یکی از همین

پیام ها که اکثرا هم شبیه به هم هستن. آقایی نصیحت وار فرموده بود:خانم! درست نیست شما

انقدر شخصی در فضای مجازی بنویسید. و دوم اینکه خانم عکس خودت را نذار این هم درست

نیست!

کاری به تصویر ندارم این مسئله کاملا شخصی هست و من به شخصه تمایلی به مجهول بودن در

فضایی که ذاتا عکس ها آن را سمت و سو میدن، ندارم. البته که فکر نکنم تصویری که از خودم

گذاشتم واضح و.. باشه.

اما این شخصی نویسی خیلی ذهنم را درگیر کرد. بزرگترین درگیری هم، همین القای ترس بود.

چرا برای منی که شجاعت نوشتن دارم باید کسی از راه برسه و بگه ننویس! چرا باید وحشت ها

را برای جسم و روح هم بلوتوث کنیم. اول اینکه من، از نظر خودم البته هیچ چیز شخصی نمی-

نویسم. دوم اینکه فضای ساخته شده مگه به کجا رسیده که یک یادداشت کوچک من علم یزید

بشه!

درکش برام سخت بود. همچنان هم هست. فقط اینکه بعضی احساسات واقعا ساخته روح ما

هستن. تلاش نکنیم آن را به دیگران منتقل کنیم. هر احساس برای یک روح ساخته شده. من

ترس های بزرگتری دارم و تو! ترس های عجیب تر… دلیلی به اشتراک گذاشتن آن نیست.

“هوالمحبوب”

شب قبل از اینکه چشمامو رو هم بذارم داشتم قصه می بافتم. پیش خودم می گفتم فردا صبح

شال و کلاه می کنم میرم پیشِ دوست بعدشم اگه مایل بود دوتایی باهم میریم گلزار…

دلم عجیب گلزار شهدا می خواست.گوشیم شارژ نداشت زدم به شارژ و رفتم پی چندتا کار شخصی

با روشن شدن گوشی دیدم که دوست زنگ زده. باهاش تماس گرفتم و دیدم اونم دقیقا مثل

من برنامه چیده. هوا بارونی بود و عجیب هم می بارید. دیشب تو برنامه هام پیاده روی هم

داشتم :) اما با اون هوای ابری چاره ای جز اسنپ نبود. طبق همیشه سنگ تموم گذاشته بود .

و منِ شکمو یک دل سیر از دستپخت دلپذیر دوستم نوش جان کردم. چند دقیقه بعد از بارون

و شدتش با استوری های دیگران فهمیدیم عه! اولین برف 1397 در حال باریدنه.. :)))

مایی که عصر قرار رفتن به گلزار داشتیم اصلا قدم پس نکشیدیم! با همان بارش برف و هوای

سرد مثل دو تا پنگوئن تاتی تاتی کنان خودمونو رسوندیم گلزار! هر جفتمون کفشای لیز پوشیده

بودیم و تو هر قدم از حرکت و تصمیم رفتنمون بلند بلند می خندیدم و به طرز وحشتناکی هم

بی ادب شده بودیم! :/

در طی عبور هر ماشینی که عین بوق رانندگی می کرد و آب می پاشید به سمتون یک حرکت

زشتی می زدیم بعدش که خب، اصلاشم مهم نیست و از حرصی که بهمون داده می شد کاسته

می شد! :)))

+ اینگونه پنج شنبه ما در سکوت گذشت…

“هوالمحبوب”

هیچکس به اندازه تو و خونت بهم آرامش و شادی نمیده…

هیچ جا به اندازه خونه تو برام گرم و لذتبخش نیست.

بودنت، خنده ت، حرف هات. می دونی تو کل تاریخچه ی زندگی من هستی.

الهی شکر که دارمت رفیق. الهی شکر که هستی.

“هوالمحجوب”

داشت فیلم رقص عروس و دامادِ یکی از اقوامشان را نشان می داد. جشن نامزدی شان بود.

وسط فیلم گفت عروس 13 ساله س! شاخ در آوردم.فکر کردم شاید اشتباه شنیده م پرسیدم

13 ساله؟! گفت آره. نمی دانم چرا ولی یک لحظه تمام دلم بهم خورد. دیگه اصلا حواسم به

فیلم نبود. پرسیدم پسر چندسالشه؟! گفت 24!

دلم می خواست بپرسم پدر و مادر این دختر چطور رضایت دادن دخترشون تو این سن

ازدواج کنه. و یا اصلا چطور این پسر راضی شده با یک دختر این سنی ازدواج کنه!؟

خاله خاله بازیِ مگه؟! وسط این گیر و دار سوال های مغزم جوابم را بین حرف هاش گرفتم.

گفت دخترعمو و پسرعمو هستن. بعدشم چون پسر خوب بود دیگه دادن رفت!

عجب توجیه منطقی!!! اصلا هرچقدر دختر جلوی پسرِ ناز و عشوه می آمد من بیشتر

دلم بهم می خورد. آخه دختر 13 ساله چه می فهمه زندگی چیه. جالب اینجاست تازه

سه سال قراره نامزد بمونن. خب مسخره میذاشتی همون چند سال بعد ازش خواستگاری

می کردی. این هنوز بینیشم پُف نکرده! ای خداااااا :(

+ هر سنی اقتضای خودش را داره، نوجوانی خیلی سن مهمیه. چرا اجازه نمی دید روال

طبیعی خودش را بگذرونه؟! چرا باید تو این سن وارد بزرگترین و پر مسئولیت ترین بخش

زندگیش بشه؟! فکر کردید خیلی هنر می کنید دخترتون را سن پایین شوهر میدید؟! این

الان انقدر داغه که فقط لباس پرنسسی و تالار مجلل را می بینه… وگرنه چند صباح که

بگذره تازه می خواد بفهمه چه گُلی به سرش زده!

++ من همچنان که یادش میافتم داغان می شم! :(((

“هوالمحجوب”

کاش می شد تمام حرف های ذهنت را بالا بیاوری، جوری بالابیاوری که هرچه کلمه و حرف

است بهم بخورد. آنقدر بهم که برای تشخیص هم عاجز بشوی…

بعد هم باخالی شدن هر چه بود و نبودِ درونت گوشه ای بنشینی و از این تهی شدن لذت

ببری.

+ ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از پایان درد..

“هوالمحجوب”

از دور با دیدن صف طولانی از مرد و زن، توی ذهنم دنبال دلیل صف بودم. مدام حلاجی می کردم

ببینم جریان چیه؟! اینجا این قسمت دلیلی برای صف نیست. آمدم نزدیک تر با دیدن تابلویی که

رویش نوشته شده بود: مرغ منجمد دولتی!

تمامِ دلم یخ زد و یک آه شد که ناخودآگاه همانجا از ته گلو بیرون آمد. هرچه خاطره ی تلخ بود

از آن سبد کالای کذایی تداعی شد تا به تمام گل و بلبل های ساخته شده. غصه خوردم غصه دار

شدم. کاش این روزهای سخت هرچه زودتر تمام بشن…

“هوالمحبوب”

من نیاز به پِلِی بک دارم!

نیاز دارم که برگردم و یک چیزهایی را حذف کنم.

نیاز به مشاهده بیشتر دارم.

خدایا نمی شد مارو با ورژن بالاتری می آفریدی؟!؟!

+ زنده ام…