“هوالمحجوب”

از دور سوی چراغِ قطار نزدیک و نزدیک تر می شد، من اما در دلم فانوس تو را می دیدم

که دور و دورتر می شد!

نرو از کنارم..

بمان! من محتاج بودنت هستم.

+ خدایا نشود یک روز ببینم از تو در من فقط نامت باقی مانده باشد!

“هوالمحجوب”

اصلا انقدر فیلم گویاست، نیازی به متن نوشتن نداره :)))

فقط به حضورتون عارضم که هربار می بینیم این کلیپُ از ته دل می خندم!

“هوالمحبوب”

می گن تو قیامت خدا از فقرا بخاطر خار شدنشون تو دنیا معذرت خواهی می کنی!

همین قدر مهربون.. همین قدر آقا! همینقدر لطیف و عادل! قربونش بریم یا نه؟!

“هوالمحبوب”

همین که شنیدم نویسنده مورد علاقه م جایزه جلال آل احمد را گرفته، بسی خوشحال شدم :)))

+ خدایا من که تلاشی نمی کنم، لااقل تو جاخداییت تلاش کن من به خواسته م برسم :) با تشکر

بنده ی پرروت…

“هوالمحجوب”

ناخن های بلندم را که دیدن گفتن:

- دخترم اگه زیبایی، چه نیازی به این ها داری. - اشاره به ناخن هام-

اگه زیبا نیستی، به نظرت با اینا زیبا میشی؟!

+ نتیجه این سخن. در هر صورت برو ناخن هاتو کوتاه کن! :)))

“هوالمحبوب”

تا به سمتِ تو می آید، تمام غم ها می ریزد روی چشمم.

لبخند از لب هایم پرواز می کند و می رود.

تا به تو نزدیک می شود. دلم می گیرد.فکرم را می گویم!

کاش از یادم هم کوچ کنی…

“هوالمحجوب”

با عجله از تاکسی پیاده بشوی، شتاب بگیری برای تند کردنِ قدم ها که صدایی شکسته

به گوش برسد: - امروز چند شنبه س!؟

بین گیرو دارِ “بامن بود، بامن نبود” حین بدو بدو برگردی.

با دیدن پیرمردی با عینک ته استکانیِ بزرگ که منتظر به تو چشم دوخته، یقین کنی با تو است.

ناخواسته لبخند بزنی. به خیال اینکه شاید گوش هایش از شلوغی شهر کم بیاورد و جواب تو را

نشنود. با همان لبخندپهن دست ت را بلند کنی و چهار انگشت نشان ش بدهی، با صدایی که از

لبخند پهنت موج دار شده دو بار بلند بگویی:

+ چهارشنبه، چهارشنبه

تاخیر به اجبار، نگاهت را از نگاه خیره و سردرگم پیرمرد می کَند، از بس که این روزها بیداری

ناجوانمردانه سراغت آمده چوب خط تاخیرهای کلاسی َت پر شده. عرض خیابان را با عجله طی

می کنی. چندبار توی ذهنت با تعجب می گویی:

“چهارشنبه!”

بعد انگار وسطِ این دلسوزی های دایه مهربان تر از مادرت که می گفت:

+طفلک پیرمرد روزهایش را گم کرده.

مغزت با تکرار، یادآوری کند: ((عه امروز چهارشنبه س!))

تازه هوشیار بشوی؛ بیچاره تو! طفلک تو!

او “روزهایش را گم کرده” و تو؛

” در روزهایت گم شده ای…”