“هوالمحبوب”

مقابلِ درب هیئت ایستاده بود. لیوان چای در دست منتظر بود تا نذورات

را بگیرد.

با دیدن کیسه ی زباله آویزان به درخت لیوان را به خواهرش داد و از او

خواست تا لیوان را در آن بياندازد. شلوغی جمع اجازه نداد تا لیوان درونِ

کیسه بيافتد.دوباره لیوان به دست ایستاد. خانمِ بغل دستی با حرص گفت:

- چیه؟! بندازش زمین ديگه! ده ساعتِ همه اش دارید دست به دستش

می کنید.

جواب داد: - نه! زمین کثیف میشه.

زن با بی خیالی گفت: - چه کثیفی؟! این همه کثیفه اینم یکیش…

با تعجب به زن نگاه کرد: - نگه میدارم حتما تو مسیر سطل زباله هست.

زن با حرص در آن شلوغی دستش را کوبید به لیوان و ليوان افتاد زمین!

در حین اینکار هم با حرص و دهن کجی حرفهای دختر را تکرار کرد و بعد

از افتادن لیوان روی زمین لبخند پیروزمندانه زد…

دیگر دختر هم خم نشد تا برش دارد!

“هوالمحبوب”

می دانی کجا جگرت را پاره پاره می کند؟! 

آنجا که؛ شوکِ غارت تمام نشده آب به خیمه رسید…

“هوالشافی”

مويه نکن،  اشک مریز

بر سینه مکوب، چنگ نزن

مصیبت تازه از امشب شروع خواهد شد…

“هوالمحبوب”

جوان پیر می شود

پیر میمیرد

وقتی مصائب تو به گوش می رسد

“هوالمحبوب”

دلی که آماده باشد و صاف، با شنیدن هر روضه ای شروع به لرزیدن می کند

وگرنه مراسمات و مداح ها همه بهانه اند.

اصل همان دل است که باید حضور پیدا کند!

“هوالمحبوب”

تو مطب منتظر بودیم که يه پسر جوانِ قد بلند با حال نزار و پوستی سرخ

واردشد. دو تا خانم و یک آقای ديگه هم همراه داشت.

کمی نگذشته بود که شناختمش، خب دیگه اسلام دستم را بسته وگرنه می رفتم

جلو ميزدم رو شونه اش و می گفتم: رفیق از اينورا اینجا نبینمت!(نیش باز)

مادرش با مادر حرف میزد می گفت این ماریاست؟! ماشاءالله چقدر بزرگ

شدی ديگه نميشه شناختتون!

نمی دانم علی رضا منو يادشه یا نه! راستش پسر خیلی ساکتی بود یعنی

زیاد شیطنت نداشت شايدم داشت و من یادم نمياد اما خب در کل اذیتی

برام نداشت البته سعید که بود هوام رو خیلی داشت.

مسعود که يادمه تا دوره دبيرستان وقتی هم مسیر می شدیم شیطنت

می کرد يه چی تو مایع های اسم صدا کردن و اینا، نه بیشتر.

ولی علی رضا هیچ ری اکشنی نداشت! طفلک تب شدید داشت برای همین

پوستش سرخ بود…

خدا به هم بازی بچگی هام سلامتی بده….

“هوالمحبوب”

آمدم بنویسم، کلمات فرار کردند. لاجرم محکوم به سکوت شدم…