“هوالمحبوب”
در دنیایی هستیم که شنیده ها میزانِ حق و باطل شده اند .
غافل از اینکه باطل چیزی است که بگوییم “شنیدم” و حق آن است که بگوییم “دیدم"!
پ.ن1: میان حق و باطل فقط چهار انگشت فاصله است ! چشم و گوش . . .
پ.ن2: برگرفته از نهج البلاغه -خطبه ی 141-
“هوالمحبوب”
شیدا جراحی کرد !!!! فکر کنم نهایتا ده روز بعد از آن صحبت ها و شوخی های من
مبنی بر بزرگ بودن بینیش (که نبود!) خبر جراحی زیباییش را داد . . .-رجوع شود به
پست های پیشین -
توضیح نوشت: “مندا” در زبان آذری یعنی = منم !
پ.ن1 : در شوک به سر می بریم .
پ.ن2: همیشه این بشر با بینیش مشکل داشت !
“هوالمحبوب”
درس امروز :
زمانی که دستانتان آغشته بر پودر پاپریکا است از تماس آن با چشم به شدت
خودداری کنید.
پ.ن1: چشم راستم باز نميشه از سوزش :(
ارسال شده در 14 شهریور 1396 توسط . . . ماریا . . . در قلم نوشت, چند کلام حرفِ خودمونی از برادرِ قرآن
“هوالعالم “
خداوند می توانست آدم را از یک نور خلق کند ، نوری که چشم ها را خیره می کند و
عقل از هوش می برد ، عِطرخوش و پاکیزگی اش تسخیر کننده حس بویایی باشد . آن
وقت هرکس مقابل آدم قرار می گرفت بدون هیچ چون و چرایی گردن خم می کرد.
در این صورت چه ازمایش راحتی می شد برای فرشتگان . آنوقت همه ی فرشته ها در
مقابل آدم سجده می کردند .
اما خدا اینکار را نکرد ، چرا که همیشه از جایی آزمایش می کند که از آن آگاه نیستیم.
از جایی مورد آزمایش قرار می گیریم که کبر و غرورمان از آن “ندانستن” بریزد و هوای
“خود را بزرگ دیدن” برمان ندارد .
شیطان با تمام بدی هایش برای ما یک درس بزرگ دارد ، اینکه با سجده نکردنش
تمام اعمال و تلاش های مداومش با یک غرور از بین رفت .
شش هزار سال عبادت ، زمان کمی نیست که با یک ساعت تکبر دود شود برود به
آسمان .غرور چیز خوبی نیست که اگر بود قطعا به پیامبران و امامان توصیه می شد .
خدا با خلق دوستی خاصی ندارد که به خاطرش حرامی که برای تمام جهان حرام شده
حلال کند .
سختی ازمایشات ما در این دنیا به خاطر همین است . همین که از سر نادانی بر این
صندلیِ بلندِ غرور که غافلانه بر آن می نشینیم یک آن به خود می آییم و می بینیم که
در میدان ازمایش خداوند در حال آزمون دادن هستیم ، و زمانی که از این صندلی به
زمین بخوریم و صدای شکستن کبر و غرورمان به یادمان بیاورد و بفهمیم دقیقا “که”
هستیم .
غرور ، بلند پرواز شدن را به دنبال می آورد چیزی که سبب شد شیطان را از عرش به
فرش برساند.
به گمانم باید بخاطر این ازمایشات خداوند که تلنگری بزرگ است ، متشکر باشیم .
پ.ن: برگرفته از نهج البلاغه -خطبه 192-
پ.ن2: کاری که می خواستم بکنم همین بود ، استفاده از نهج البلاغه و نوشتن دوباره
آن با زبان ساده :) یک موضوع به موضوع بندی های وبلاگ اضافه شد . اگر خدا
خواست از این به بعد هر چیزی که از نهج البلاغه را خواندم و دوست داشتم در اینجا
با برداشت خودم می نویسم .
“هوالشافی”
” و به کدامین گناه کشته می شوند ؟! . . .
“هوالمحبوب”
دیگر چراغی در خانه اشان روشن نخواهد شد.
خبر آمد ، پیرِ همسایه به سفری دراز رفته است . . .
پ.ن : خدایش بیامرزد :(
“هوالمحبوب”
تاریکیِ شب، مرا در خود بلعيده است .
سکوتش مُهرِ لبانم گشته.
ماه نقشِ سو سوی رهایی را برایم ایفا می کند.
امشب در ذهن قتل عامی برپا شده است.
کسانی که در گذشته نداشتنشان غیر قابل تصور بود.
حالا در این تاریکی، به چوبه ی دار آویخته شده اند.
و تمام خاطراتشان در آتش غضب، در حال سوختن است.
قیامتی بر پا شده است در محکمه ی عقلم.
بایگانی مغزم در حال سوختن است، برای مرگ این همه آدم در ذهن
باید سیاه پوش شد، مگر نه؟!
