“هوالمحبوب”
من آدم بِدور نیستم!
فقط حوصله اجسامی که خود را آدم می شناسند ندارم
همین!!!
ارسال شده در 18 دی 1395 توسط . . . ماریا . . . در دلتنگ نامه, روزمرگی, تلخ مثل زهر, عاشقانه هایم برای تو
“هوالمحبوب"
خدایا، بی اذن تو حتی یک برگ هم از درخت جدا نمی شه
خودت شاهد بودی که چقدر تلاش کردم، شاهد بودی که
حتی یک خط از کتابم را بدون وضو و نیت تقرب نخواندم
اگه قرار این واحد پاس نشه اگه تو می خواي اینطور بشه
من هیچ غری نمیزنم.
راضی ام به رضای تو. . . قطعا تو بهترین را برام می خواي
پ.ن: برای اولينبار سر جلسه امتحان گریه ام گرفت
برای اولينبار فکر کردم خیلی خنگم
برای اولينبار مثل بی نوایان گوشه کتابخانه کِز کردم و
فکر کردم کاش هيچوقت اين نبودم
برای چندمینبار دلم به حال خودم سوخت. . .
“هوالمحبوب"
گاهی وقت ها فکر میکنم اگر یک خانم به نقطه ای مثل
صفر برسه و یا شکستی بخوره و. . .
اونوقت دلش ميخواد موهاش را کاملا از ته کوتاه کنه!
نميدونم! شاید چون من اینطوری فکر میکنم بقیه هم
همینطورن
و یا چون بقیه اینطورن من فکر میکنم که همینطوره!!!!
پ.ن: دلم می خواد موهام را کوتاه کنم :(
“هوالمحبوب"
“خدایا سخت محتاج هر خیری ام که از تو بمن برسد. . .
“هوالمحبوب"
حالا که دارم زوم میشوم روی درس میبینم قطعا قطعا در روز
شنبه مورخ 9/18یک خاک عظیمی به سرم خواهد شد!!!
می توانم خیلییییییییییییی راحت تصور کنم که صبح شنبه
با یک چهره مضطرب بدو بدو میروم سر جلسه امتحان زیر
لب همه ی ائمه را می آورم مقابل چشمانم و بعد خدایا
ادرکنی ادرکنی می خوانم و بعد از جلسه امتحان مثل یک
لاستیک پنچر می آیم خانه و میروم آب میپاشم روی
صورتم و خودم را دلداری میدهم که اشکال ندارد فداي
سرت. بعد در حین این دلداری ها یادم می آید که خدای
من حداقل دوازده را بشوم!!!
بعد هم برای ریلکس شدنم تلاش میکنم.. .
باید اعتراف کنم که دیگر امیدی بر آدم شدنم نیست که
نیست! هر ترم میگویم درس ها را انباشته نمی کنم و
بعدش دوباره همین آش و همين کاسه!
الان دقیقا به یک نفر نیاز دارم که امیدواری بدهد و
تشویق به درس خواندنم کند آن یک نفر را هم من تحریم
کرده ام بنا به دلایلی. . .
آیا کسی هست اميدانه ای برایم به ارمغان بیاورد؟!؟!
“هوالمحبوب"
من چقدر این فیلم را دوستدارم :)))
“هوالمحبوب”
فقط یک تماس کافی بود تا یک ساعت در مورد خواهر
همسر و جاری مکرمه اش برایم حرف بزند!
هربار انگار که کشف جدیدی از آنها کرده باشد با چنان
ذوق و خنده ای تعریف می کند که من پشت خط نميدانم
چه عکس العمل نشان بدهم.
من فقط زنگ زدم تا حال کمر دردت را بپرسم مرا چه به دلار
شادباش دادن برادر جاری ات! مرا چه به لباس تاناکورا
مانند پوشاندن بچه خواهر همسرت. . .
رُک بگویم اصلا به تو هم ربطی ندارد اینها!
دلم آشوب شد وقتی همسرش کار خانم برادرش را برایش
تعریف می کرده و هر دو میخندیدند!
چندشم شد. . .
باید بگویم دیگر میترسم با تو صحبت کنم از بس که فقط
این و آن را به استهزا میکشانی…
تو عیب های دیگران را می بینی و عیب های خودت را نه!
می ترسم سید! این ره که می روی. . . . .
