“هوالمحبوب”

نمی دونم حکمت این حس و حال ها چیه… هر سال محرم قرعه به اسم یکی می خوره

امسال به اسم خانم. دلم تا روضه ی زینب میشنوه بی قرار میشه و چشم هام ناخواسته

شروع می کنن به ریختن.

دیروز وقتی بی قرار از جلوی بیمارستان زنگ زد بهم و گفت فقط من به ذهن ش رسیدم

تا باهام حرف بزنه و آروم بشه. تا خود شب روضه ی حضرت توی گوشم خونده شد و با

اشک قاطی شد.

+ میدونی؟! ما عادت داریم همه چیزمونُ گره بزنیم به اهل بیت…

“هوالمحبوب”

چند روز بود با درد انگشت های دستم از خواب بیدار می شدم. حالا متوجه شدم

علت ش اینه که توی خواب دستمو مشت می کنم! :/

مردم دندون قروچه می کنن. اونوقت من دست مشت می کنم…

حالا اینکه چه فشاری روم هست که اینطور مشت می کنم خدا داند! چون خودمم

نمی دونم دقیقا چی داره توم میگذره که همچین شدم!

“هوالحبیب”

بیا خیال کنیم نه کسی آمده، نه کسی رفته!…

“هوالمحجوب”

کتابی که دست یکی از سال پایینی ها امانت داده بودم دیشب رسید دستم اما حال نداشتم

چک ش کنم ببینم جسم ش خوب امانت داری شده یا نه. چند دقیقه پیش بازش کردم و

دیدم صفحه ی اول کتاب برای نشانه ی مالک کتاب که من باشم نوشته؛

“ماری خوشتیپ سال بالایی”

ناخودآگاه نیشم تا بناگوش باز شد :)

+ چقدر خوبه که آدمارو با صفات خوبشون توی ذهن ذخیره کنیم.

“هوالعالم”

پشتِ تسبیحات خانم فاطمه ی زهرا سلام الله علیها چی خوابیده که تا به لب جاری میشه،

چشمه ی آرامش توی قلب می جوشه و دل را دعوت به سکون می کنه؟!

+ گویا که کر باشد دلم! صورتم را خم می کنم سمت ش، آرام و زمزمه طور گویا که دارم

برای کودکی بی قرار لالایی می خوانم، اذکار را یکی بعد از دیگری ادا می کنم. در هر ادا

یادش می اندازم کیست که؛ آنقدر بزرگ است که در وصف نمی گنجد… کیست که همیشه

حمد مخصوص اوست… کیست که منزه و پاک است…

آنقدر اینکار را تکرار می کنم تا بفهمد برای که و کجا باید مایع بگذارد.

“هوالمحجوب”

آخ که این قلب تاب جراحت های “بی معرفتی” را ندارد!

+  با بی معرفتی دیدن دلم هزارتکه میشه…

“هوالمحبوب”

گاهی نعمت همین هکتارها باغ ِ  نزدیک خانه س که بهت این اجازه رو میده توی تاریکی شب

در کنار خنکای مطبوع درخت ها قدم بزنی…

+ برخلاف گذشته این روزهاطالب  پیاده روی شدم! احساس می کنم داره تحولاتی شگرف

درونم رخ میده که صدالبته ازش استقبال می کنم و اجازه جولان بهش میدم!