“هوالمحبوب”

داشتم برمی گشتم که تلفن زنگ خورد، وقتی جواب دادم صدای بچگونه ش همراه با یک

ناز و کرشمه پخش شد توو گوشام:

_ خاااالــــــه سلـــــام!

تا صداشو شنیدم شروع کردم به قربون صدقه رفتن. پرسیدم خوبی؟! گفت: آره بعد به ثانیه

نکشیده انگار یادش آمد که برای چی زنگ زده بغض کرد و گفت: نــه، حسام منو میزنه! :/

وسط رد شدن از چراغی که قرمزه گفتم: حسام کوچیکه متوجه نیست تو ببخش..

خلاصه اینکه در چند دقیقه تماس و اقناع این شخصیت بزن بهادر گوشی را قطع کردم و چند

ثانیه بعد مادر زنگ زدن و گفتن: ماری کجایی مادر؟! زود بیا خدا خیرت بده اینا هی میافتن به

جون هم :/  -وی نقشِ لَله ی اطفال را دارد :/-

بله من با حداکثرترین سرعت خودمو رسوندم منزل ولی کار خاصی از دستم بر نمی آمد

حسام بی نهایت کرم ریز :) که البته طبیعیه پسربچه ها همه شون همینن  و بزن بهادرمون

هم بی نهایت لوس. تا یه انگشت حسام به سمتش می رفت جیغش بلند می شد و گریه!

و جالب اینجاست همین لوس خانممون لپ سمت چپ حسام رو طوری چنگ انداخته که

من با دیدنش واقعا دلم کباب شد. متاسفانه حسام در کنار همه ی شیطنت ها و بی احتیاطی-

هاش بی نهایت مظلومه. وقتی کتک می خورد می رفت اتاق گریه هاشو می کرد و می آمد!

حتی لپشم وقتی اون شکلی شده بود صداش در نیامده بود. :(

+ تصویری که مشاهده می فرمایید جمع کردن این دو زامبی در کنارهم بود. بردمشون طبقه ی

بالا اتاق تا مثلا بخوابن. سمت راست بزن بهادره سمت چپ حسام. مثلا داشتن کارتون نگاه

می کردن :/ مثــــلا.

++ وسط این هیاهوی بچه ها یهو کم آوردم و بلند گفتم ای باباااا به من چه اصلا حواستون به

بچه هاتون باشه. خسته شدم از بس گفتم مراقب باشید :(((

+++ دردانه و سلاله برای تمام شدن پیش دبستانی قراره برن اردو. از اونجایی که موسسه برای

دخترعموجانمان هست یک حسی درونم را قلقلک داد که منم همراهشون برم. اما فکر اینکه برم

و اینا بگن وای ماری ببین سلاله کجا رفت. وای ماری مراقب باش دردانه نیافته و….

کاملا منصرف شدم!!!

“هوالمحبوب”

بیدار شدن صبح، مثل کندن وزنه از رو زمین بود! اگه جای غیبت داشتم حتما خوابم را

ادامه می دادم. البته که گشنه ی یک ساعت خواب اضافه بودم! نرفتنم مصادف بود با

بیدار شدن ساعت هشت :/

در نتیجه با وعده ی عزیزم بیدارشو مسیر امروزُ پیاده نرو - قرار گذاشته بودم که تنبلی

کنار بذارم و چهل دقیقه پیاده روی کنم، مثــــلا- با همین وعده سر خودمُ شیره مالیدم

یک ربعه آماده شدم و تلو تلو خوران با خوندن یک فالله خیر حافظا در خونه رو بستم

و نیم نگاهی هم طبق عادت به خودم تو شیشه های در کردم.

القصه اینکه مثل زامبی ها تو خیابون قدم می زدم و تا رسیدم به ماشین مورد نظر لنگر

انداختم. یک خانمی هست. بعضی روزها باهاش هم مسیر میشم. خب ظاهر متفاوتی

با من داره اما نمیدونم چرا انقدر نسبت بهش کشش دارم و دلم می خواد باهاش حرف

بزنم… ببینم یک روز میتونم از این چهره عبوس در بیام و سرحرفُ باز کنم.

تا رسیدم کلاس دیدم تایم گذشته و استاد نیامده. فقط منم و یک نفر دیگه، مدیونید

فکر کنید با فکر اینکه نکنه کلاس تشکیل نمیشه خون به چشمام آمد! اما خب از خوب

روزگار استاد آمدن و کلاس هم تشکیل شد. در غیر این صورت قطعا خودمو از پنجره

پرت می کردم بیرون از بس که هرقدمی که برداشتم پر از وعده و وعید به خودم بود…

خبر آنلاین: هم اکنون که در حال نوشتن این اراجیف بودم تماس گرفتن و گفتن امتحان

فردا کنسله! خدای من شاهده یه کوچولو خوشحال شدم :) وگرنه که یک تعداد تنبلُف

افتادیم یک جا. زنگ زدم به اونیکی هم خبر دادم گل از گلش شکفت! اصلا ما خیـــلی

طالب علم هستیم…

“هوالمحبوب”

مثل کسایی که تو اتاق اعتراف نشستن، با چهره معصوم نوجوانی زل زده بود به گل های

قالی.. شرم یا خجالت نمی دانم. شاید هم می ترسید از نگاهش بخوانم. شمرده شمرده

حرف می زد. غر می زد. دلتنگ بود. تازه راه ش را انتخاب کرده بودُ سدی که یک دفعه با

این تغییرات دوستان ش ساخته بودند بین خود و او، برایش خشک سالی آورده بود.

حرف می زد و حرف میزد!

خبر دارید بعضی وقت ها بعضی حرف ها یکدفعه و بی دلیل از زبانتان جاری می شود آن

لحظه آن حرف ها برای طرف مقابل انگار که آبی ست روی آتش؟! این وقتها خدا روی دلتان

لانه کرده و از زبان شما حرف می زند… غره نشوید.. فقط وسیله ایت، نه چیزی بیشتر.

وسط تمام حرف هایم لبخندش را دوست داشتم. آخرِ کلام نشد طبق معمول زبانم را ساکت

نگه دارم. لبخند زدم و گفتم: خودتو ازشون نگیر، بذار حداقل با دیدنت یادِ لبخند خدا بیافتن…

گفتم و رد شدم. گذاشتم خودش بداند بین تمام لاملایمتی های دنیای دوستان ش، چقدر

حکم قرص آرام بخش را دارد.

+ چقدر دلم می خواد برم سراغ نوجوان ها، چقدر آشوبن… چقدر کم کارم…

“هوالمحجوب”

می دانی!؟

زمزمه های حرم مثل تکان های گهواره می ماند، تا به گوش می رسند

تمام بی قراری هایت، قرار می گیرند…

“هوالمحبوب”

فروردین ساکتی داشتم. این مدت انقدر ناخوش بودم که نخوام حال اینجارو مثل حال خودم

کدر کنم. از طرفی هم یک عزیزی بخاطر نگرانی از حال و روزم مطمئن بودم که میاد سراغ اینجا

حس نا امنی از یک طرف مشغله های دیگه هم باعث می شد حوالی اینجا پیدام نشه…

برگشتم، خوش نیستم. اما امیدوارم با نوشتن خوش بشم :)

+ خودم وقتی تعداد پست های هر ماهُ نگاه می کنم و کم شدنشونُ وارسی می کنم دلم میگیره!

“هوالمحبوب”

چند روزی هست که با خستگی تا می رسم خونه برخلاف خواسته م دراز می کشم و بعد

هوشیار که میشم می بینم  یک الی یک و نیم ساعت خوابم برده!

وسط همین خواب رفتن ها هم از اونجایی که همه میدونن عادت به خواب روز ندارم و

امکان نداره خواب باشم دقیقا تو همون تایم هایی که هوشیاری از دست دادم و توو کا-

کابووس های مختلف دست و پا می زنم باهام تماس می گیرنُ سردرد را هم قاطی چاشنی

این روزهای عجیب می کنن.

دلم نمی خواد بدنم به خواب روز عادت کنه! مطمئنم که توو خواب شبم تاثیر میذاره و باعث

میشه کمتر بشه و  من اصلا دوست ندارم خواب شب را به خواب روز بفروشم!

+ بد عادت نشو بدن خوبم! خُب؟!

“هوالمحبوب”

از بدو زمانی که از ته گنجه ی خاک خورده ی انباری آمده بیرون و رفته تو پاهام همه ش صبح

زود با بستن بندش فکر می کنم باید بشینم رو دو تا پله ی ورودی خونه و منتظر باشم

نرگس با مقنعه ی همیشه پنککی ش که معلوم نبود رو صورتش میماله یا به مقنعه ش تلو تلو

خوران بیاد برسه به درب و بعد دستشو بذاره رو زنگ، منم قبل از اینکه فشار بده بپرم بیرونُ

 راهی مدرسه بشیم…

همیشه فکر می کردم به هر سنی که برسم همون چیزهایی رو می پوشم که دوستشون دارم

یعنی به جوونی و پیری، ملاحظه کردن تو تیپ فکر نمی کنم. این روزها که آل استار می پوشم

با اینکه حتی رنگشون مشکیه کمی که چه عرض کنم اوایلش حتی از صداهای خاص حاصل از

خوردنش به کف خیابون هم معذب می شدم. گاهی هم فکر می کردم همه دارن نگاه می کنن!

فکر کنم باید تو این دیدگاه تجدید نظر کنم. هرچند هنوز هم که هنوزه با وجود همه ی نا ملا-

ملایمتی های انگیزشی پوشیدن این کفش ها باز هردو روز یکبار پام می کنم. اما ذهنم درگیر

چند صباح بعد شده!

+ این اولینباره که دلم می خواد برگردم به نوجوونی!