“هوالمحجوب”
یک همکلاسی دارم، دلم می خواهد سر به تنش نباشد!
تمام/.
پ.ن: تعارف ندارم که!
موضوع: "روزمرگی"
“هوالشافی”
در این چند روز تمامِ سعی ام را کردم تا درست مثل بقیه در مراسمات باشم.
هرچند با سلیقه ای متفاوت، اما بودم. هرشب حوالی هشت سر به پایین
رفتم حسینیه سرِ خیابانمان و نیم ساعت پای منبرِ یک عزیز نشستم و بعد
از روضه ی او، دوباره سر به پایین برگشتم.
مداحی و… را نماندم، دوستشان نداشتم. دو روز هم با دوست به هیئتی
رفتم که در شب قدر طعم مراسم هایش را چشیده بودیم.
سرجمع تمامِ سعی ام را کردم خودم را دور از مراسمِ حسینعلیه اسلامنگه ندارم.
هر چند با اختلاف سلیقه، اما در حد توان حضورم را داشتم.
امسال برعکس سالِ پیش که تمامِ احساساتِ این روزها را در اینجا ثبت -
می کردم، چیزِ خاصی به قلم نکشیدم.
خواستم احساساتم برای خودم بمانند. با تمامِ خاصیت هایش مالِ خودم
باشند. در همین حد بگویم که هر چند دقیقه یکبار مغز به صورت خودکار
برایم روضه پخش می کرد. با زبانِ خودش… به شیوه خودش…
پ.ن: تا بحال میانِ روضه دلتان مرگ خواسته؟؟؟
“هوالمحبوب”
مقابلِ درب هیئت ایستاده بود. لیوان چای در دست منتظر بود تا نذورات
را بگیرد.
با دیدن کیسه ی زباله آویزان به درخت لیوان را به خواهرش داد و از او
خواست تا لیوان را در آن بياندازد. شلوغی جمع اجازه نداد تا لیوان درونِ
کیسه بيافتد.دوباره لیوان به دست ایستاد. خانمِ بغل دستی با حرص گفت:
- چیه؟! بندازش زمین ديگه! ده ساعتِ همه اش دارید دست به دستش
می کنید.
جواب داد: - نه! زمین کثیف میشه.
زن با بی خیالی گفت: - چه کثیفی؟! این همه کثیفه اینم یکیش…
با تعجب به زن نگاه کرد: - نگه میدارم حتما تو مسیر سطل زباله هست.
زن با حرص در آن شلوغی دستش را کوبید به لیوان و ليوان افتاد زمین!
در حین اینکار هم با حرص و دهن کجی حرفهای دختر را تکرار کرد و بعد
از افتادن لیوان روی زمین لبخند پیروزمندانه زد…
دیگر دختر هم خم نشد تا برش دارد!
“هوالمحبوب”
تو مطب منتظر بودیم که يه پسر جوانِ قد بلند با حال نزار و پوستی سرخ
واردشد. دو تا خانم و یک آقای ديگه هم همراه داشت.
کمی نگذشته بود که شناختمش، خب دیگه اسلام دستم را بسته وگرنه می رفتم
جلو ميزدم رو شونه اش و می گفتم: رفیق از اينورا اینجا نبینمت!(نیش باز)
مادرش با مادر حرف میزد می گفت این ماریاست؟! ماشاءالله چقدر بزرگ
شدی ديگه نميشه شناختتون!
نمی دانم علی رضا منو يادشه یا نه! راستش پسر خیلی ساکتی بود یعنی
زیاد شیطنت نداشت شايدم داشت و من یادم نمياد اما خب در کل اذیتی
برام نداشت البته سعید که بود هوام رو خیلی داشت.
مسعود که يادمه تا دوره دبيرستان وقتی هم مسیر می شدیم شیطنت
می کرد يه چی تو مایع های اسم صدا کردن و اینا، نه بیشتر.
ولی علی رضا هیچ ری اکشنی نداشت! طفلک تب شدید داشت برای همین
پوستش سرخ بود…
خدا به هم بازی بچگی هام سلامتی بده….
“هوالمحبوب”
آمدم بنویسم، کلمات فرار کردند. لاجرم محکوم به سکوت شدم…
“هوالمحبوب”
آینه ی سرویس شده است آینه ی دق ام!
وقتی داشتم موهایم را پشتِ گوش می انداختم دو موی سفیدی را دیدم که لا به لای
موهای دیگر پنهان شده بودند. با تعجب، لمسشان کردم خم شدم و از نزدیک زل زدم
دیدم که بله درست می بینم!
همیشه می گفتم اگر روزی موهایم را سفید ببینم ناراحت نمی شوم ولی نه اینکه در
بیست و چهارمین سالِ حضورم در این دنیا سفید ببینم!
بله ناراحت شدم، بخاطر سفید شدنش نه بیشتر بخاطر دلیلِ این سفید شدن…
گُمان نکنم ارثی باشد. نمی خواهم بگویم در مصیبت عظما بوده ام سفید شده ! و یا
چه می دانم کمبودِ فلان ویتامین را داشته ام.
بیشتر دلم سوخت از اینکه این درون ریزی هایم آخر از کار می اندازتم.
پ.ن: خیلی دوست داشتم در این کشفِ ناراحت کننده تمامِ آنهایی که من را بی دردُ
یک آدم خوشحال و بی غم خطابم می کنند ردیف کنم همانجا و بگویم : ببین ! نگاه
کن! خیالت راحت من هم درد دارم این هم ثمره اش…
“هوالمحبوب”
به محرم که می رسم کتابِ حماسه ی حسینی می شود غذایم . به لطفِ دوست آفتاب در
حجاب هم اضافه شده … هر دو را دوست دارم.
کتاب های شهید مطهری تمام ذهن و فکرم را باز می کند، آنقدر نوشته هایش برایم شیرین
است که گاهی زمان را فراموش می کنم . احساس می کنم معرفت آدم را بیشتر می کند.
بخوانیدش، بخوانید و بفهمید که برای چه اشک می ریزیم…
