“هوالمحجوب”
پ.ن: ناخوش احوالیم.
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
رفته بودم کتاب بخرم ، طبقه بالا بودم و بین قفسه ها گرم .
بعد از اینکه کتاب مورد نظر را پیدا کردم آمدم حساب کنم . دوستِ جناب فروشنده
رفته بودند روی منبر .
تا من به میز رسیدم پسرک با آن موهای فرفری و عینک بزرگ روی صورت - از همین
قبیل تیپ های امروزی- سریع پرسید راستی فلان کتاب را آوردی ؟
فروشنده هم گفت بله برو روی قفسه ی فلان است .
رفت و سریع آمد و با یک پرستیژ خاص پرسید :
برای طبقه ی بالا کافی تِیبِل نمیذاری ؟!
فروشنده که مشغول کتابهای من بود گفت : چی هست !
کمی مکث کرد قشنگ احساس ضایع شدنش را درک کردم گفت : میزِ کافه دیگه . . .
تنها بودم ، خیلی خودمو کنترل کردم که نخندم ! خب برادر من مجبوری ، بگو میز کافه
به دهنت می چرخه با لهجه غلیظ بگی کافی تیــــبــــل نمیتونی بگی میزِ کافه !
رومو کردم اونور و خودمو مشغول دیدن نشون دادم و تا دلم خواست ریز خندیدم .
فقط امیدوارم دوربین های لعنتی آبرومو نبرن !
“هوالمحبوب”
اگه یه سوییت تو هتل ریتز بهم بدی نمیخوامش
جواهران شنل هم نمیخوامش….
اگه یه ماشین لیموزین بهم بدی میخوام چیکار…
اگه برام خدمه استخدام کنی،میخوام چیکار
یا یه کاخ توی نوشاتل نمیخوامش…
اگه بهم برج ایفل هم بدی میخوام چیکار
من عشق میخوام، شوق میخوام ،یه روح باز…
این پول تو نیست که منو شاد خواهد کرد
من میخوام با یک دست روی قلبم بمیرم
بیا باهم بریم
بیا آزادی رو کشف کنیم
همه ی تعصب هارو فراموش کن…
به حقیقت من خوش اومدی
من عشق میخوام، شوق میخوام ،یه روح باز…
پ.ن: گوش می دهیم و سعی بر فراموش کردنِ خیلی چیزها داریم .
“هوالمحبوب”
دارد اشیانه اش را می سازد ؛
پرنده ای که آمدنش ، نوید پاییز است . . .
پ.ن: قُمری ، قُمریِ دوست داشتنی من .
“هوالمحبوب”
ملافه را روی سرش کشیده است . خورشید را در اتاق حس میکند ، با این حال
انگار نمی خواهد باور کند که وقتِ دل کندن از رخت خواب است .
پرده ی چشم را کشیده و تلاش میکند که خواب را دوباره برگرداند .
حس پرواز در اتاق پخش می شود ، صدای هواپیمای شخصی تمام رشته های
بافته را از هم باز می کند .
دستش از ملافه بیرون می آید ، آنقدر میچرخاند که گوشی همراه به دستش
می چسبد .
گوشی را مثل یک طعمه کشان کشان میبرد زیر ملافه .
ساعتِ گوشی 7:11 را نشان می دهد . ملافه کنار میرود . خیره می شود به آسمانِ
پشتِ پنجره :
- امروز چقدر زود هوس پرواز کرده ای !
“هوالمحبوب”
این روزها همه یادشان افتاده از من بپرسند :
” درست تمام نشد ؟ کی تمام میشود پس ؟ “
من درس میخوانم سختی به خودم می دهم اما انگار به دیگران فشار می آید! :/
“هوالشافی”
برایم عجیب است کسی از مرگ کسی خوشحال بشود ، و یا اینکه با صراحت
بگوید خوب شد مُرد .
یادم هست وقتی در بهبوبه خوشحالیِ عیدِ قربان بودیم صحنه ای از مناپخش
شد با بهت خیره شده بودم به اجساد روی هم انباشته شده ، اجسادِ سیاه و
سفیدی که نشان از ملیت های مختلف داشت .
هنوز در آن لحظه نمی دانستم عزیزان و هموطنانمان هم بین همان هاهستند .
با این حال انقدر ناراحت شدم و طلب آمرزش برایشان کردم که قلبم پر ازغصه
شد .در آن بین کسی کنارم بود که با بی خیالی گفت : خوب شد! برای چه
میروند ، حقشان است .
دلم شکست و جوابش را با تندی دادم .
روز قبل هم دوباره همان اتفاق تکرار شد ، وقتی اخبار ناراحت کننده کشته
شدن و ریخته شدن خونِ عزیزانمان را در افغانستان خواندم دوباره محزون از
خدا خواستم هیچ خون بی گناهی ریخته نشود . وقتی شنیدم چند تن از
دختران به بردگی جنسی گرفته شدند همه دنیا آوار شد روی سرم .
در عوض عکس العمل های دیگران هم حکم یک شمشیر به روی قلب من
دارد . اینکه حقشان است ، اینکه به ما چه مربوط است ، اینکه جنگ مذهب
است و باید از مذهب بیرون آمد و هزار حرف دیگر .
می گویند اگر مسیحی و یک خارجی هم کشته شود اینطور ناراحت می شوید ؟
چرا که نه ! خون بی گناه فرقی ندارد از چه دین و مذهبی باشد ، بی گناه است
و پاک ، مظلومانه ریخته شده است . اما باید پذیرفت که شیعه در تمام لحظه
لحظه های عمرش در طول تاریخ مورد ظلم واقع شده است .
ما آنها را جزو همخونهای خودمان میدانیم ، برادران و خواهران ما هستند
شاید با رگ و ریشه ای دیگر ، ولی از دین با هم نسبت داریم .درست مثل یک
خانواده بزرگ . انگار که عضوی از خانواده بزرگمان زخمی شده باشد قلبمان
زخمی است . از خدا برای این واقعه تلخ برای آنها و خودمان طلب صبر دارم .
پ.ن: دعا کنیم هیچ جای دنیا جنگ نباشد .
