“هوالمحبوب”
گفت حکایت تو، حکایت همون آدم غمگینیه که رفت دکتر و دکتر بهش تجویز کرد
برای خوب شدن حالش بره فلان سیرک، اونجا یه دلقک هست که خیلی کارش خوبه.
آدم غمگین در جواب پیشنهاد دکتر گفت: من همون دلقکم.
+ و خب هیچکس از درون آدم ها خبر نداره.
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحجوب”
با همه چیز غریبه شدم. با دیوارهای این شهر.. آسمون.. با آدم ها… گاهی حتی با احساسات!
بعضی وقت ها مثل نوزاد تازه به دنیا آمده ای که داره همه چیز را برای اولین بار تجربه می کنه
همه چیز برام جدید و عجیب میشه، جوری که انگار اولینباره می بینم، اولینباره حس می کنم
اولینباره لمس می کنم. اولینباره درک می کنم و…
در هر حال این روزها دنیا برام قفسی تنگ شده، احساس می کنم بین چهاردیواری ایستادم که
هر لحظه دیوارها بهم نزدیک نزدیک تر می شن.هر چه زودتر باید خودمُ از این حصار خارج
کنم.
“هوالمحبوب”
توی این چندوقت خودمُ ملزم کرده بودم که حتما پادکست های رادیوراه را گوش بدم و
حالا سه تای اونُ گوش دادم و این تجربه جدید -ارتباط گیری از راه گوش- برای من خیلی
تازه ست. من هیچوقت نمی تونم از راه گوش ارتباط برقرار کنم و بیشترین ارتباطم تنها
با چشمه. یعنی برای درک عمیق نیاز به نگاه دارم نه صدا. در هر حال با وجود مشقتی
که داشت تلاشم را کردم و بابت این تلاش از خودم ممنونم.
+ احساس می کنم یک چیزهای در فطرت انسان بوده و هست. منتها آدمیزاد در طی
غرق شدن ش توی زندگی آنها را فراموش می کنه و این پادکستها دانسته هایی هستن
که از نو به آدم یادآوری میشن!
++ گوش بدید رادیوراه را و لذت ببرید از آنچه که هستید.
“هوالمحبوب”
داشتن سفره را پهن می کردن و دونه دونه بشقاب های پلو خوری و سالاد خوری را
می چیدن تو سفره که آروم با عجز گفت: یا خدااا! این همه بشقاب برای چیه کم
بچین لعنتی! مای بدبخت می خوایم بشوریم اینارو…
خندیدم و گفتم: ماشین ظرف شویی نداره مگه؟!
با نگرانی گفت: امیدوارم!
چند دقیقه بعد که برای کمک سفره چیدن چک کردم دیدم یا خدای فلوت زن کاملا
به جا بود.. ماشین ظرفشویی نبود وما دوتا دوباره در پست ظرف شویِ مجلس قرار
گرفتیم. :/
+ بخشکی شانس.
++ آقا خدایی اینهمه مسافت آدمُ می کشونید همون مرغ و قرمه و کشک بادمجون
بگید خودمون تو خونه می خوریم تازه با احتساب اینکه ظرف یه هیئت را هم قرار
نیست بشوریم!
+++ هشت نفر بیشتر نبودیما! ولی اندازه یه هیئت ظرف در اومده بود :/
“هوالمحبوب”
هر وقت بهش هدیه بدم، چشم هاش می خنده.. اصلا خنده های چشم اون بود که
دیگه خنده را محصور به لب ندونستم.
اون دو تا چشم تیله ای برق می زنه.
دندون های ردیفش مشخص میشه…
قبل از باز کردن هدیه، می بوستش. می ذاره روی چشماش. این عادتشه. می خواد بگه
چقدر براش با ارزشه. بعد هم شروع می کنه قربون صدقه رفتن و دعا کردن برای عاقبت
بخیری.
+ خدا این برق چشم ها را ازمون نگیره.
“هوالمحبوب”
چند روزی بود شماره ناشناسی باهام تماس می گرفت و چون من اندکی تلفن هراسی دارم
و اغلب گوشیم سایلنته، متوجه تماس نمی شدم و اگر هم می شدم احتمال زیاد جواب
نمیدادم - شماره ناشناس جواب نمیدم!- در هر حال وسط بگو بخند با دوست بودم که گوشی
زنگ خورد، از اونجایی که ریست کرده بودم و شماره هام پریده بود با دیدن شماره ناشناس
به خیال اینکه آشناست و شماره ش حذف شده، جواب دادم.
آقایی پشت خط بود. شروع کرد به سلام و احوال پرسی. خیلی جدی جواب دادم و گفتم
بفرمایید؟!
گفت من همون اقایی هستم که شمارو از فلان جا بردم فلان جا. جا خوردم. پرسیدم اسنپی؟!
گفت نه!!!. در صورتی که من توی اون چند روز یا با اسنپ تردد داشتم یا با ماشین شخصی.
جواب دادم: خب! امرتون!؟
کمی مکث کرد و گفت: هیچی می خواستم بگم اگه کاری داشتید من در خدمتم :/
این وقت ها من سیمام قاطی می کنه، خیلی تلخ و جدی گفتم: فکر نکنم کارم به شما بیفته.
خدانگهدار. قبل از اینکه منتظر جواب باشم تلفن روش قطع کردم!
نتیجه اینکه همه رو برق میگیره و منُ چراغ نفتی :)
+ چقدر وقیح شدن مردم! :/
++ رفتم تا گزارش بزنم براش. ولی از شانسش تو همون روز پنج تا اسنپ گرفته بودم که صدای
هیچکدوم یادم نبود. شماره ای هم که تماس گرفته بود با شماره اسنپ همخونی نداشت. قِسِر
در رفت متاسفانه.
+++ من هیچوقت به مزاحمت تلفنی عادت نمی کنم. هربار عصبی میشم و دلم می خواد
به فجیع ترین شکل بزنم له کنم طرف مقابلُ. متاسفانه این خصوصیت توی چت هم همراهمه
و غالبا پررو بودن طرف مقابل جرری ترم می کنه و زبونم تلخ میشه.
“هوالمحبوب”
برای ماهایی که اهل سلامیم نه خداحافظی،
خداحافظی و گذشتن، حکم قبض روح داره!
+ برام جبران کن خدا
