“هوالحبیب”

پناهم باش…

+ بزار سایه ت همیشه سرم باشه!

++ امسال خیلی معدود چای روضه قسمتم شد.

+++ ی پسره بود تو محله ی قدیمی اطراف حرم سمت باب الجواد، هر شب بساط چای

عراقی پهن می کرد. منم کلی می کوبیدم می رفتم پیشش تا عطر اسپندهایی که برای

عزادارها دود می کردو بگیرم و در کنارش هم چای عراقی بنوشم!

“هوالمحبوب”

برگشتم و برخلاف دفعات قبل دلتنگ اینجا نبودم!…

+ چراغ های هشدار ترک وبلاگ نویسی روشن شده اند!

“هوالحبیب”

چند وقت پیش از استوری یکی از فالورهام فهمیدم یکی از فالورهای دیگه م بر اثر سرطان به

رحمت خدا رفته. نمی شناختم ش. ولی غمگین شدم. خیلی زیاد! همه ی آن هایی که اشنایی

داشتن باهاش خوبی ش را می گفتن. انگار آدم های خوب اتصال قوی دارن. بخوای نخوای

بشناسی یا نشناسی رفتن شون غم دارت می کنه.-خدابیامرزتش طاهره کباری عزیزرو- یک جوری

بود انگار خیلی وقت بود باهاش اشنا بودم.. کاش وقتی رفتیم چندتا رفیق هم باشن از ما خوب

بگن! در واقع جوری زندگی کرده باشیم که وجودمون تو دنیا جاری باشه چه جسممون باقی باشه

در دنیا چه فانی شده باشه!

+ من رفیق ندارم خوبیمو بگه! بجز دوست البته! :))) خلاصه ما رفتیم چهارتا حرف گل بلبل

بزنید جیگرمون اون دنیا حال بیاد نفس چاق کنیم برا عنایت واقع شدن های در پیشِ رو.

ته ش خدابیامرز هم بذاریدا…

++ یک پسر نوجوونی بود، از این حسینچی ها! طفلی تو مسیر رفتن به زیارت کربلا تصادف

کرد و رفت کما. امروز خبر فوت ش را شنیدم :( برای حال دل خانوادشون دعا کنید.

+++ إِنَّا لِلّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ

“هوالمحبوب”

نتیجه ی دست و پا زدن ها برای رسیدن به آرامش… :

خیلی ساله که قلم دستم نگرفتم.حتی آخرین طراحی کردن هم یادم نمیاد! قبل تر ها فقط

کافی بود ی برگه سفید کنارم باشه با یه مداد تا سرگرم بشم… چندوقت پیش که تو انباری

خونه کتاب های قدیمی را جابجا می کردم طراحی های خواهرمو پیدا کردم. طبق عادتِ

حفظ آثار قدیمی :) همه شون را جمع کردم و بایگانی کردم. وسط چت وقتی داشتم اینایی

که الان یکیشو براتون گذاشتم تا ببینید بهش نشون میدادم باز یادآوری کرد که اگه مشق های

بنده را پاره نمی کرد الان من به اینجا نمی رسیدم (خنده) یادم نمیاد اینجا شرح دادم از

مصیبت های ته تغاری بودن یا نه. ولی محض یاداوری باید عرض کنم خواهر بنده به طور

وحشتناکی سایه ی گودزیلاش در طی تحصیل بنده روی سرم بود. جوری که مشق های بنده

خط به خط چک می شد. اگر خدایی نکرده این وسط خطی جا میفتاد یا اصلا بدخط نوشته

می شد. وی با خباثت تمام پاره می کرد و دستور می داد تا دوباره بنویسم :/ من چرا بر اثر

این رفتار وحشیانه ترک تحصیل نکردم و افسرده نشدم نمیدونم :/

لب مطلب اینکه با فرستادن این ها یک دفعه یادش افتاد که اون هم می کشیده. من هم

از تمام نقاشی هاش عکس گرفتمُ فرستادم. نمی دونم حس م درست بود یا غلط. اما  احساس

می کردم دیگه چت ها به حالت غمگین رفته و خواهرم پرت شده به گذشته! حتی یکبار گفت

“یک جوری شدم!” این یک جوری شدم را میشه شکل های مختلف تفسیر کرد.

داشتم فکر می کردم همه ی آدم ها تو یک مرحله از زندگی استعدادهایی رو بروز میدن که

اتفاقا همان استعداد نقطه ی قوت شخصیت هست که متاسفانه بر اثر مهم قرار دادن شاخه های

فرعی زندگی از دست میرن و یا به فراموشی سپرده می شن. جوری که وقتی سال ها بعد دوباره

انجام بدید دیگه اون لذت پیشین را بهتون نمیده. در واقع انگار خدا یک دانه ی اصل بهمون میده

که باید همان لحظه کاشته بشه تا به ثمر برسه اما ما بعد از سال ها می کاریمشون و وقتی فعلُ

انفعالی ازش نمی بینیم مایوسانه ازش دست می کشیم. نمی دونم! شاید هم باید مثل بچگی ها

بشینیم پای گلدون تا ببینیم کی جوانه میزنه. اما زندگی یک چیز ثابتی را به همه نشون داده، اونم

اینکه: هیچ چیز نشد نداره! شاید کمی دیرتر اما حتما میشه!

ان شاء الله که همه چیزمون به موقع بیفته، هر ارزویی که باید :)

+ من خیلی وقت ها با خودم میگم که هر اتفاقی میفته تماما خیر بوده و هر چیزی که هست به

موقع میفته و نیازی به حرص و جوش زدن نیست. اعتراف میکنم گاهی خودم این اصل خود

ساخته را فراموش می کنم :)))

++ مسئلةٌ: خودت کشیدی؟! جواب: بله صفر تا صد یعنی از طرح تا رنگ زدن با خودم بوده!

+++ ماری سه ساله رنگ کرده ؛)

“هوالعالم”

قرار بود بنویسم، آینه وار.. جوری که نه گردی روی آن باشد و نه خط و خشی…

اما انگار آینه ی من، از آن دست آینه های کهنه شده! هرچقدر دست روی َش بکشی…

هرچقدر با پارچه ی لطیف ناز و قلقلک َش بدهی! غبار و خط هایش قدیمی شده انگار،

آنقدر که  فکر می کنی از همان اول این اینه همین شکلی بود.

“هوالحبیب”

نزدیک سحر، بی خواب بودم که آه شدی و روی لب هايم نشستی!

“هوالمحجوب”

چند سالِ پیش بود، در گیر و دارِ نوساناتِ حال روحی نیاز به یک مامنی داشتم که بدون

هیچ سانسوری بنویسم. بنویسم و تمام درونم را با یک مشت صفحه ی نوری که دکمه

روشن و شیرفهم شدن ش دستِ خودم بود به اشتراک بگذارم و بسنده کنم به همان چند

کلمه ی ماوجی که انگار نوشتنشان سهیم شدن با یک شخص زنده بود. البته که در خیال!

خلاصه مطلب آنکه آن روزها صفحه ای زدیم و خبط کنان وسط کلام و صحبت ها سرش

را فاش کردیم. نتیجه ش آن شد سنگر از هم پاشیده ای که مهماتش را قلب سنگر به خاک

سپرده ند تا مبادا کسی دست ش به گنج خوابیده آن برسد.

امروز با هزار ترفندی که بلد بودم رمز و کلمه ی ورود سنگرِ ویران شده را پیدا کردم و درون

قلب گنج، شروع به گشتن کردم. آنقدر که با تعجب به خودم خیره می شدم و می پرسیدم:

این ها را تو نوشته ای؟!

مصداق همان این نیز بگذرد و این نیز تمام می شود در تک تک حرف ها نهفته بود. نهفته ای

که هیچ نیازی به جست و جو نداشت از بس که همه چیز خوب و درشت نمایان بود.

این روزها هم نیاز دارم جایی برای نوشتن پیدا کنم که کسی خبر از خود واقعی َم نداشته باشد.

به همین راحتی می خواهم فرار کنم.

کجای َش را نمی دانم…

فقط نیاز به فرار و نوشتن دارم. همین/.