“هوالمحجوب”

موقع زایمان ِش انقدر درد داشته که فکر می کرده می خواد بمیره! برای همین با التماس

زیاد از پرستار خواسته بود تا مادرشُ صدا کنن بیاد و ازش حلالیت بگیره…حالا اینکه چی

میشه پرستارهای خوش اخلاقِ عزیزِ گرامیِ بخشِ زایمان میرن و مادرُ میارن بالا سرش

نمی دونم! لابد از معجزات حساب میشه! خلاصه اینکه می گفت: وقتی مادرمُ پشت شیشه

اتاقِ انتظار - من اسمشو میذارم اتاق انتظار، آخه بنظرم این اسم بهش بیشتر میاد تو انتظار

آمدن بچه درد می کشن درد می کشنُ انتظار می کشن تا دهانه رحم باز بشه و کوچولو قدم

رنجه کنه :) -

چی می گفتم؟!

آها.. می گفتم که می گفت: وقتی مادرمُ پشت شیشه دیدم حس کردم خدا آمده بالا سرم

آرومِ آروم شدم.

اینو که گفت با خودم فکر کردم چندبار تو زندگیم حس کردم خدا آمده پیشم. گاهی وقت ها

توو یه بخش هایی از زندگی انگار خدا تجلی می کنه! گاهی به شکل مادر… گاهی به شکل

لبخند… گاهی نگاه! و هزار چیزِ دیگه.

نیاید بگید دنیا مظهر تجلی خداست! بله اینو بچه ابتدایی هم می دونه…منظورم اون لحظه های

خاصه. که شرایط انقدر بده که یکدفعه نمی فهمید چی شد که یکی آمد و همه چی راستُ ریس

شد اونم از جایی که فکرشو نمی کردید..

القصه؛ از این تجلی ها زیاد کن تو زندگیمون خدا. هستیا. خفن هم هستی. منتها یه جور بیا

چشم نابینای ما ببینتش!

“هوالمحبوب”

نه که حرف نداشته باشما!

دارم زیادم دارم. منتها نصف بیشترش ناله س…

گُرخیدم بنویسم یک عده بیان بگن: وای قلبم! وای راه تنفسم گرفت، وای و…

گفتم دیگه پی همه ناله هارو به تن خودم بمالم تا این وسط قلب رقیقتون پاره پاره

نشه! به همین سوی گوشی یا لپ تاپی که الان پاشیده رو چشمات سنگ بشم اگه

دروغ بگم!

+ منو میگی؟! نماد یک آینه دق شدم! شما بخوان حدیث مفصل را…

“هوالرفیع”

حرف از ولیعصر و قشنگیش شد، گفتم: درخته دیگه… خیلی از خیابان ها پر از درخت های

بلند و قشنگن…

اینو که گفتم دیگه تحمل ش تموم شد و گفت: ((تو چرا عجیب غریبی ماریا؟!))

گفتم: چطوری َم مگه؟!

جواب داد:(( توکوچه های قشنگِ شمالِ تهران راه میری میگی اینجا چه مزخرفه! همه ش

پیچ در پیچه! جایی که هرکس میاد از خفن بودنش کَفِش می بره تو میگی مزخرف! بعد به

ولیعصر که دومین خیابونه و همه عاشقش ن میگی چیزی نیست که خیابونه و چندتا درخت!))

جوابی نداشتم که بدم فقط گفتم: هرکس یجوره دیگه.. :/

“هوالمحبوب”

اگه مهرزاد معدنچی -که اصلا نمی دونم دقیقا کیه!-  بدونه من چطور با پانتومیم و ادا اسم

و فامیلیشو به هم گروهی هام فهموندم، بهم جایزه میده :/

+ مهرزاد که در اومد بخاطر خنده هاشون از مدل اجرا ثانیه های آخر تونستن معدنچی رو

حدس بزنن…

“هوالمحبوب”

نیم سال اول ترم کتابُ با خودم تو بعضی کلاس ها که حوصله نداشتم خِرکش می کردم

و تا مغزم حال و حوصله ی گوش دادن نداشت می رفتم سراغ خوندن کتاب.

تو یکی از کلاس های عمومی یکی که فقط همون کلاس را همراهمون بود انگار موقع

خوندن من همراهم بود! یکبار آخرین کلاسی که برای اون درس بود بهم گفت ی کتابی

می خوندی اینطور بود اونطوری بود -منظور آدرس و خصوصیات کتاب- گفتم خب؟! با

کلی من من گفت من وقتی می خوندی اتفاقی باهات خوندم خوشم آمد! فقط مونده بودم

چطور با من اتفاقی خونده و چطور شده که اصلا خوشش اومده! یعنی آدم با یک صفحه

خوندن کتاب ازش خوشش میاد!؟ یعنی تو اون یک ساعت از اول با من همراه بوده؟!

خلاصه ی مطلب اینکه ازم خواست تا کتاب بهش امانت بدم تا بخونه. گفته بود کتابو ببرم

بدم دست یکی از استادها. حقیقتا خود استاد هم آمد دنبالش اما متاسفانه این ذهن همیشه

آلزایمری من باعث شد فراموش کنم و نبرده بودمش. القصه اصلا نشد کتاب به دستش

برسه، حتما قسمت نبود. منم فقط تو امتحانا یک بار دیدمش و دیگه ندیدم. دیگه نمی دونم

کی و چه موقع می تونستم کتابو ازش پس بگیرم و یا اصلا به دستم برسونه. تو جلسه امتحان

هم جوری بهم نگاه طلبکارانه ای داشت انگار از قصد نخواسته بودم کتابو بهش بدم. از شما که

پنهون نیست اصلا اون لحظه ویرم گرفت دقیقا همین فکرو در موردم بکنه!  برای همین نرفتم

جلو که معذرت خواهی کنم و بگم ببخشید که یادم رفت. من قصدشو داشتم منتهی بعد از اون

روز هم دیگه رفتیم فرجه امتحانات و نمی دونستم چطور به دستت برسونم. در نتیجه  اجازه

دادم توو همین محدوده فکری خودش باشه.

همه ی این هارو گفتم که برسم به این! بعد از چندین ماه بالاخره فرصت کردم و اون پنجاه

صفحه ی باقی مانده رو زدم زیرگوشش و کتاب تموم شد! هرچند که وقتی تموم شد با هزار آه

و افسوس گفتم کاش می موند و همچنان ادامه داشت! از بس که فضاشو دوست داشتم. و

حس خوبی بهم دست میداد.

+ بعدا میام در مورد کتاب می نویسم.

++ یکی از شش کتاب تمام نشده، تمام شد. به امید تموم شدن پنج تای دیگه :/ لقمه اول را

قورت نداده دومی را نگیرید عزیزانم! چشیدم که میگم.

“هوالمحبوب”

آدم وقتی می تونه سَبُک بال و راحت زندگی کنه که؛ همه ی زنجیرهای وابستگی را از

دور خودش پاره کرده باشه! این وابستگی ها هم می تونه از علاقه و محبت به یک شخص

خاص بگیر تا به آدم های اطراف و خوراکی های خوشمزه و وسایلِ لوکس .. باشه

+ ما آدمیزادها هیچوقت، هیچوقت سیرمونی نخواهیم داشت!

++ وابسته نشدن منافی عشق ورزیدن و محبت کردن نیست. بی نهایت عشق بورزید و

بی اندازه محبت کنید. فقط یادمون باشه همه چیز دست ما مثل امانته! از دونه دونه ی

نفس هایی که می کشیم تا تک تک دقایقی که از عمرمون میگذره. از وسایل و اسباب

و اجسام و اشخاصی که کنارمون هستن برای اسایشمون و یا حتی گاهی برای دق دادن

بهمون. همه و همه امانت هستن. فقط نباید بذاریم حالمون با این امانتها گره  بخوره

همین :)

“هوالمحجوب”

هزار بار اینجا ابراز کردم که چقدر از فراموش شدن می ترسم!

و این فکرِ فراموش شدن در ذهنِ دیگران است که همیشه ازارم داده… این ترس که

مبادا این فراموش شدن بخاطر نقص رفتاری و یا اشتباه عملی َم باشد!

امروز اما وقتی داشتم سر قنوت این ترس ها را با خودم زمزمه می کردم، ناگهان ذهنم

جرقه زد که؛ آهای! حواست کجاست؟! چه چیزی ترسناک تر از اینکه از یاد خدا فراموش

شوی؟! اصلا فراموش شدنت در ذهن دیگران چه تاثیری روی زندگی و کیفیت َش دارد؟! 

بعد انگار تازه یادم آمد که اصل خداست و دیگران فرع هستن! اصلی که همیشه می بیندم

در همه حال دوستم دارد چه رفتار دست داشته باشم چه رفتار غلط! این فکرها که به ذهنم

آمد کمی آب روی آتش درونم ریخته شد!

+ به راستی که؛ ایا خدا برای بندگانَش کافی نیست؟!