“هوالمحبوب”

این روزها خیلی چرت می نویسم. خیلی بیشتر از خیلی!

ذهنم تمرکز نداره…

“هوالمحجوب”

ما هیچوقت طعم فقر را آنطور که باید نچشیدیم. چشم هایمان رنگ حسرت از دیدن

داشته های دیگران نگرفته. نشده یکبار بوی غذایی به مشاممان بخورد و تا ساعت ها

فکر آن غذا از سرمان بیرون نرود. نشده ماه ها طعم یک خوردنی را تجربه نکنیم آنقدر

که حتی مزه ش از حافظه چشایی مان حذف شود.

نشده بارها در ذهنمان از نو متولد شویم تا کمی از آن چه هستیم دور شویم. نشده یکبار

مریض شویم از لنگی سیر شدن شکم قید سختی و درد، سلامتی بدن را بزنیم. نشده هر

چند دقیقه شرمنده بچه و از جواب دادن به خواسته های او عاجز بمانیم. نشده داشته های

ساده و طبیعی یک آدم معمولی را در خواب زندگی کنیم.

ما هیچوقت فقر را درک نکرده ایم. هیچوقت…

امروز برخلاف روزهای دیگر خیره بودم به چهره ها، به تیپ ها، به نگاه ها… راستش

مظلوم تر از نگاه آدم هایی که از ظاهر می شد خواند زندگی سختی دارند نگاهی ندیدم!

دنیای آن ها با دنیای من خیلی متفاوت است، خیلی زیاد… دغدغه هایشان، نوع زندگی

حتی نوع تفکر! آنقدر این تفاوت بزرگ و غیر قابل هضم هست که گاهی وقتی خیلی ریز

می شوم در آن. به معنای واقعی مغز درد می گیرم. تمام فکرم دچار یک فلجی خاص

می شود. من همینجا صادقانه می گویم زندگی های ما یک صدم سختی های دیگران را

ندارد. حتی یک صدم.

“هوالمحجوب”

نگاهم کرد و گفت: - تو که کتاب نیاوردی! این مدل گوش دادنت هم که ثمری نداره

پس برای چی اومدی؟!

گفتم:

+ اگه نمی آمدم که حذفم می کردید! وگرنه خودم هم مایل بودم خانه باشم.

کمی مکث کرد. شوکه شد از جوابم. یک خط نخوانده دوباره سکوت کرد، نگاهم کرد، گفت:

- خیلی وقت ها شنیدن جواب هات برام آزاردهنده بوده، اما همیشه بخاطر این صداقتت

تحسینت کردم. بهت تبریک میگم. این خصوصیت رو نگه دار به بچه هات هم منتقل کن

که تو این دنیا کمه. کمه آدمی که بخواد بدون نگاه کردن به منفعتش حقیقت رو صادقانه

بگه…

پ.ن: اممم اینو فقط نوشتم که این خصوصیتم یادم بمونه…

پ.ن2: این استاد همون استادی بود که بهم می گه لژیونر :)

“هوالمحبوب”

خیلی وقت ها احساس می کنم جوری با مخاطبم برخورد دارم که فکر می کنه می تونه

و میشه هر طور که دل ش خواست باهام برخورد کنه!

محبت کردن، ساختن، انعطاف پذیر بودن و گذشت زیاد توهم این را ایجاد نکنه که

ما آدم ها خیلی راحت هر طور دلمون خواست برخورد و رفتار کنیم چون وظیفه اون ادمه.

من بی نهایت محبت می کنم و این اخلاق ذاتی منه! انعطاف دارم چون دلم نمی خواد

کسی اذیت بشه، گذشت دارم چون دلم نمی خواد خودم اذیت بشم. من می بخشم

خیلی زود… چیزی که خیلی وقت ها حتی خودم را ازار داده و بقیه فکر کردن که من

احمقم یا شخصیت ندارم و غروری برام باقی نمونده. اما اینطور نیست واقعا. می فهمم

بی نهایت می فهمم. اما سکوت می کنم، سکوت می کنم و زجر می کشم.

شاید چون خودم اهل مراعات حال دیگران هستم این احساس رو دارم که بقیه هم باید

اینطور باشن. ولی فهمیدن برخورد کردن و مراقبت کردن از استفاده کلمات خیلی سخت

نیست! هست؟!

راستش دلم می خواست بپرسم چی شده؟! چه رفتاری داشتم که فکر کردی می تونی بامن

اینطور صحبت کنی… اما ترجیحا سکوت کردم. سکوت کردم و سایه شدم. تا حریمی این

وسط نترکه… تا تصویری توی ذهن بی صاحب من خراب نشه.

+ از من گذشت و من هم از او بگذرم ولی
با چون منی بغیر محبت روا نبود

“هوالمحبوب”

امروز را انتخاب کردیم تا خلوت باشد. تا مثلا بعد از یک امتحان افتضاح مقابل یک

فیلم پر سرو صدا کرده بنشینیم و فارغ بشویم از دردهای کشیده ش. اما خب بیشتر

از اینکه فارغ شویم پر بارتر از قبل برگشتیم سر جایمان. روی صندلی نشسته بودیم

و در کمال ناباوری چند نفری که پراکنده نشسته بودند می خندیدیم! زمان مرگ…

زمان کشتن، زمان ریختن خون. زمان ظلم. هر سکانسی که پر از درد بود اشک از

چشمانمان روانه شد. اما نه اشک غم! اشکی که مایحصل خنده ها بود. خوب که حالا

دقت می کنم حق داشتند وقتی تمام چراغ ها روشن شد همه به سمت ما دوتا

برگشتند تا ببینند دقیقا این دو دیوانه چه شکلی هستند که در حساس ترین و خون

به جگر ترین سکانس ها اینطور می خندیدند. آنها نفهمیدند هیچوقت هم نمی فهمند

اما شما بدانید حال ما در آن لحظه مصداق همان مصراع:

“کارم از گریه گذشته من به آن می خندم” بود.

“هوالشافی”

آفرین!

شکستی

آفرین!

بهت تبریک می گم :)

“هوالمحجوب”

تو هر نشست و جمعی که داشتیم نقل از پیدا کردن دختر مناسب برای برادرش بود

هر از چندگاهی هم شرحِ قصه ای از مراجعت ش به خانه دخترهای معرفی شده می شد!

هر بار هم در قصه گویی ش حرف از این بود که در شان ما نیستند و فلان رفتار را داشتند

و حتی یک بار از دهان ش شنیدم که می گفت: آدم نبودن بابا!

دیروز هم غرق شرح و ناله کردن از به سنگ خوردن تیرشان بود که پدرش فرمود خانه ی

فلان دختر خیلی افتضاح بود و ما فردا با چه رویی اقوام مان را مهمان ببریم آن خانه!!!

با شنیدن این جمله خون خونم را نمی خورد! تحمل م کم شد و از جمع خارج شدم.

شنیدن این حرف از دهان کسی که خودش در یک منطقه ی پر از حرف و حدیث شهر

زندگی می کند و متاسفانه فرهنگ آنچنانی هم نصیب شان نشده بی نهایت سخت بود.

کاش می شد جرات این را داشتم که بگویم: آقا می شود قبل از عیب جویی های

بنی اسرائیلی چند دقیقه ای مقابل آینه بایستید!؟

پسری که خودش نهایتا به زور دیپلم هم گرفته باشد حالا درب خانه هایی را می زند که

دخترها از نظر تحصیلی چند برابر او هستن! درست است که سطح تحصیلات شعور آدم

را تعیین نمی کند  ولی نگاه کسی که پایش را در جامعه چند پله بالاتر گذاشته  از دیگری

متمایزتر است. کاش می شد یک ازمایش ژنتیکی بود تا آدم متوجه شود که دقیقا این

میزان از اعتماد به نفس چرا باید بی دلیل و کاذب در بعضی افراد نمود کند!

+ تلخ ترین و ناراحت کننده ترین چیزی که الان در پسرهای جامعه ما در حال رشدِ این

ملاکها درمورد ازدواجه : محیط زندگی دختر شرطه، شغل پدر و مدیریت مالی ش شرطه

تعداد خواهر و برادرش شرطه، زیبایی ش شرطه، شاغل بودن و درآمد دختر شرطه! بعضا

حتی تو اندام دختر و رنگ پوست و… هم تِز دارن.

باید از پسرهای این دوره پرسید دقیقا دنبال چی هستید تو ازدواج؟! چیزی بزرگتر و مهمتر

از عفت و نجابت یک دختر هم هست؟! چیزی با اهمیت تر از با اصالت بودن یک دختر

هست؟! شما یک پَک ویژه می خواید که نهایتا سودش را در عرض دو سال ببرید و بعد دو

تایی باهم تو راهرو های دادگاه خانواده برای هم نوشابه “بدو بیراه” باز کنید.