“هوالشافی”
آه از امشب…
آه از امشب…
آه…
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالمحجوب”
وقتی می روی رفته ای! حالا اگر این رفتن هم با بارِ محکمِ کلمات دشوار شده باشد،
هیچ راه برگشتی نخواهد ماند!
مثلا اینکه تمام توانت را جمع کنی و کلماتی را بیرون بریزی و در آخر تیر خلاص را
هم بزنی و بعـــــــــد همچون زورو یک امضای جانانه و در نهایت خداحافظی…
حالا نه پشیمانی از این رفتن. و نه دلتنگ به بودن هستی.
اما، اما انگار قرار است در عکس ها و تصاویر حالت را به تصویر بکشی. من احساساتم
نم برداشته است متوجه نیستم. ولی انگار این تصاویری که می گذاریم دقیقا به هم
مرتبط است.
مثلا اینکه هوا ابریست یعنی حالم خوب است!
مثلا اینکه هوای آنجا هم ابری شده، یعنی تو هم حالت خوب است!
وجه اشتراک: دوست داشتن این هوا
داریم با تصاویرمان با هم حرف میزنیم خواسته و ناخواسته…توهم متوجهی!؟
پ.ن: راهی برای بازگشت نیست… شکر که نیست. صد حیف که این رفتن با دلخوری
همراه شد.
“هوالمحبوب”
دارد بهانه می گیرد… می دانم!
می دانم که رکب خورده و برای صداقتش زخم برداشته….
سکوت می کنم. می گذارم تا آنجا که می تواند فریاد بکشد، تیر بکشد…
جمع شودُ تنگ و تنگ تر شود. تُند تُند مشت هایش را به سینه بکوبد.
می دانم!
می دانم که چقدر این اشتباهِ شیرین، تلخ بود… می دانم که از من شاکی
است! ولی این قرارِ یک تجربه بود. قرار بود که سعی کنیم آسیب کم تری
برداریم. دیدی که نشد! دیدی که محاسبات به هم ریخت!
دیدی که همه چیز یک دفعه از کنترل خارج شد…
کمی آرام باش… قول می دهم فقط تا چند روز دیگر همه چیز برایت عادی
شود… ببخش!
فقط من را ببخش دل… قول داده بودم مراقبت باشم! قول داده بودم یک
حماقت دیگر خلق نکنم.
خیلی شرمنده ات هستم.
نشد…
ببخش…
“هوالشافی”
چه کنم که به گوش من نرسیده صدای تو!؟
من و خلوت عاشقم، من و باد فدای تو!
از من، از عاشقت، عزم رفتن نکن
تو که سینه ی لب به لب از ترانه داری
تو که در دل یخ زدن شعله می گذاری
تو که قلب حقیقتی در تنت می تپد
تو که عطر طراوتی عاشقانه داری
آغوش بی پناهِ ما، تو بگو چه می شود!؟
به هوای آشیانمان به جز آه من چه می دهد!؟
* : این تلخ ترین رفتنی بود که می توانستم داشته باشمش!
تلخ ترین…
** : پایی بِرفت و دلی جا ماند!
*** : شعر—->> چارتار آغوش
“هوالمحبوب”
می دانی شیعه نیازی به تقویم ندارد…
همان لحظه که سینه اش سنگین شد، همان وقت که قلب اش تیر کشید!
دقیقا همان روزی که نفس هایش به شماره افتاد…
می فهمد که امروز رشته ای از دل اش پاره شده!
اصلا شیعه نیازی به یادآوری ندارد، روزهای رفتن که بیایند تمام بدنش
داغ و تبدار می شود. آنقدر که دیگر باید زار بزند از نبودن، از مصیبت های
گذشته… از داغ هایی که تمامی ندارند…
پ.ن: شهادت رسمِ آدم های آسمانیست… خداکند که زمینی نباشیم!
“هوالمحجوب”
هیچوقت ندیده بودم اش، هیچوقت. فقط یادم هست کنار سکو ایستاده بودم که کنارم
تکیه زد… با مهربانی گفت: شنیده بودم دخترعمه ی زیبایی دارم.
فکر کردم در آن شلوغی با من نیست، ولی محض احتیاط سرم را به طرفش چرخاندم.
نگاهش کردم. شبیه اش بود. حتما نسبت نزدیکی هم داشت. لبخند زدم. خودش را
معرفی کرد. بعد از آن دیگر ندیدم اش.
امروز که نگاه و صورت آشنایی شبیه به همان آدم را دیدم. با خودم گفتم چقدر آشناهای
غریبه ای در اطرافم دارم. اشنایی که امروز با دیدنم مرا شناخت ولی عکس العملی نشان
نداد.
هرچند که نه حسی نسبت به این اشناهای غریبه دارم و نه ارق خاصی…
اما دلم از اینهمه فاصله های عجیب گرفت!
از اینکه تصویر آدم های زندگیت در خاطرت پودر بشوند و دیگر حتی با فشار و زور هم
نتوانی سایه ای از صورتشان به یادبیاوری.
“هوالمحبوب”
نه پایی برای رفت دارم، نه دلی برای گذشتن، درست مثل خودت!
و این تنها وجه اشتراک ماست، اشتراکی که هر دوی ما را ویران کرده…
