“هوالمحبوب”

“هوالمحبوب”

رفتنی که در آن “رسیدن” نا معلوم باشد ؛ عاقلانه که نیست هیچ، بلکه ریسکِ بزرگیست . . .

پ.ن: امید برایم مثل جیره بندیِ آب شده است، گاهی وصل میشود و گاهی چندین روز متمادی

قطع ! . . .

“هوالمحبوب”

وقتی خواهر و برادر بزرگتر از خودت داشته باشی طبعا اگر شیطان و بازیگوش هم باشی

خیلی زودتر از زمانی که باید دنیاهای جدید را فتح می کنی  .

من هم از این جمله افراد بودم که با وجود منع شدن ها با شیطنت و بازیگوشی وارد

دنیای بزرگترها شدم .

اولین دنیایی که فتح کردم دیدن فیلم هایی بود که مناسب سن من نبود ، خوب به

یاد دارم در یکی از اتاق هایی که رایانه قرار داشت نشسته بودم و برادرم در حال فیلم

دیدن بود ، خواستم با او همراه شوم که اجازه اش را نداد و گفت مناسب سن تو نیست!

اغلب جمله ی مناسب سن تو نیست در من کنجکاوی زیادی ایجاد می کرد .

با شنیدن همان جمله یک لبخند شیطانی زدم و گفتم بعدا می بینم ! و واقعا بعدا

دیدم ! سن کمی داشتم و موضوع فیلم این بود که در یک کشتی چند خانم و آقا

حضور دارند و طوفانی می شود . کشتی آسیب می بیند ، دریا و طوفان آنها را به یک

اسکله ی شهری می رساند آنها وارد آن شهر می شوند و شادند ولی جریان خیلی

خوشحال کننده نیست ، چون در آن شهر انسان های عادی وجود ندارد  و . . .

یکی از تکه های فیلمی که در ذهنم همچنان باقی مانده آنجا بود که یکی از شخصیتها

-زن- وارد یک سالن بزرگ می شود و می بیند که به تعداد خیلی زیاد پوست انسان

سلاخی شده و اویزان است ، درست مثل سلاخی کردن گوساله و یا گوسفند .

نیمه های فیلم بودم که کسی در زد وارد اتاق شد ، خواهرم بود کمی با من همراهی

کرد و بعد وقتی دید فیلم مناسب من نیست  قطع اش کرد .

مومیایی هم یکی از همان فیلم هایی بود که من در همان سن نگاه کردم و متاسفانه

از همان دوران ترسِ آن در وجودم باقی ماند .

با وجودِ دیدنِ اینهمه فیلم ترسناک ماورایی -نه کشت و کشتار- همچنان با دیدن مومیایی

ترس دارم ، هیجان زده ام و حتی گاهی صدایم هم بین فیلم در می اید !

نمی دانم یادتان هست یا نه ، بعد از فیلم های مومیایی بازی های کامپیوتری زیادی

درست شد که اسمش همان مومیایی بود . یک موزیکِ هیجان انگیز و رعب آور داشت

که زمانی مومیایی ها از دیوار بیرون می آمدند پخش می شد آنهایی که این بازی را  در

گذشته کرده اند می دانند چه می گویم . چون در آن زمان سن کمی داشتم اغلب کنار

خواهرم می نشستم او بازی میکرد و با آمدن مومیایی من خبر میدادم و در کل انگار

یک بازی دو نفره بود که بیشتر من مراقب حضور یکدفعه ایِ مومیایی ها بودم :)

ترس از مومیایی هم از همان فیلم به وجود آورد ، آخر فیلم مومیایی محترم در یک

سالنی بود که یک کالسکه و دو اسب آمد و روح آن را که فریاد میزد با خود برد و

مومیایی از بین رفت ، آن لحظه شدیدا یک خوف کوتاهی کردم و در نتیجه بعد از آن

مومیایی شد یک ترس . . .

شب قبل تمام خانه را تاریک کردم و مومیایی 2017 را نگاه کردم ، باورم نمی شد با

گذشت اینهمه سال همچنان آن ترس در من هست .

با هیجان و ترس قاطی شده بودم ، هر از چندگاهی هم شوکه می شدم و یک وای

از تهِ حنجره ام خارج می شد .

شاید اگر شما فیلم را نگاه کنید چیز ترسناکی در آن نباشد . ولی آن ترسی که از کودکی

در من باقی مانده باعث شده که همچنان یکی از ترسناکترینها باشد برایم .

پ.ن: مراقب کودکانتان باشید ، اینجانب قابل کنترل نبودم ، رُک بگویم زیادی زرنگ

بودم در کارهای یواشکی !!!

“هوالمحجوب”

پدرم حق داشت برای رضایت دادن تعلل کند.

همیشه برای اردو رفتنِ با مدارس سعی می کرد تا آنجا که می شود با نرمی اجازه رفتن

ندهد ، ولی با این حال رگِ خوابش را خوب میدانستم و همانجا با ناراحتی میگفتم

چشم هرچی شما بگید ، حالت پژمرده به خودم می گرفتم و می رفتم پی کارم در اتاق .

به ساعت نمی کشید می آمد و بغلم می کرد یک بوسه به گونه ام می کاشت و میان

عضلاتش فشارم می داد و می گفت : برو ، خوش بگذره !

منم که پیروزِ میدان بودم از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم و شروع میکردم با

ذوق خندیدن و تشکر کردن ، وقتی خنده ی من را می دید او هم با خوشحالی ام

خوشحال می شد .

یکبار که با مادر خلوت کرده بود ناخواسته شنیدم که نگرانی اش را ابراز کرد و گفت با

اینهمه اتفاقاتی که در اردوها می افتد می ترسم اجازه رفتن بدهم با این حال چه کار

کنم نمی توانم دلش را بشکنم توکل برخدا ، خدا می داند چقدر دودل می شوم در

اجازه دادن .

اردوهای من هم تمامی نداشت ! یعنی من از همان بدو اول تا فهمیدم راست و چپ

کدام است تنهایی برای خودم گز می کردم .

آخرین باری که تنها رفته بودم خوب به یاد دارم زمستان بود ، در اتوبوس طبق معمول

تنِ لوسم سرما را به جان خریده بود و سرفه می کردم . گلویم به شدت می سوخت .

سعی کردم به زور بخوابم تا کمی از درد کم بشود .

بین خواب مدام بیدار میشدم همه در خواب بودند نیمه های شب بود بوران شده بود

به شدت برف می امد و راننده اتوبوس با سرعت خیلی زیاد راننده می کرد .

همان لحظه ترس از رفتن وجودم را گرفت و با خودم فکر کردم اگر الان اتفاقی بیافتد

چه می شود ، مادر پدر خانواده . . .

با هربار بیداری اشهدم را می خواندم و دوباره به زور خودم را می خواباندم .

آن موقع برای اولین بار بود که ترس وجودم را می گرفت ، نه فقط بخاطر مرگ بیشتر

به خاطر این که احساس می کردم نسبت به اطمینان پدرم به خودم سو استفاده

می کنم . یکجور شاید شبیه به حس شرمندگی داشتم اگر اتفاقی برایم می افتاد .

با اینکه پدر و مادرم من را که ته تغاری اشان بودم خیلی آزاد گذاشته بودند و هرجا

که دوست داشتم می رفتم ، مخصوصا مسافرت های دور با دوستانم . هیچوقت یادم

نمی اید سواستفاده کرده باشم . همیشه با خودم می گفتم آنها به من اعتماد دارند و

در نتیجه اسه می رفتم و اسه می آمدم هرچند داشتم کنارم دوستانی را که به دروغ

می گفتند با من می ایند ولی در اصل همراهِ . . . . .

خلاصه که الان با اتفاقی که برای دختران نوجوان اردو در سانحه تصادف مینی بوس و

یا اتوبوس جانشان را از دست داده اند ، دیدم . خودم را جای مادر و پدرم گذاشتم و

فکر کردم اگر من هم فرزندی در این سن داشته باشم باز هم اجازه می دهم برود ؟!

با وجود دیدن اینهمه اتفاق ناگوار حاضرم با وجود چند درصد افتادن اتفاق ناگوار برای

فرزندم اجازه رفتن بدهم ؟!

شاید آنموقع ها با خودم می گفتم اگر اتفاقی قرار بر افتادن باشد می افتد ولی الان از

نقش مادری بخواهم نگاه کنم ، شاید یک روز اجازه این ریسک ها را به خودم ندهم و

فرزندم را محدود کنم . نمی دانم . من همین حالا شکر گزار داشتن همین پدر و مادرم

که اجازه این همه تجربه کردن را به من داده اند . ولی اگر خودم مادر بشوم بعید

نیست که این تجربه کردن را از او نگیرم !

پ ن: از خدا برای عزیزانشون طلب صبر می کنم.

“هوالمحبوب”

نیمه شب تنی از درد صاحبش را بیدار کرد.

صاحب کورمال کورمال خودش را به سبد قرص ها رساند با هر درد به درون

مچاله شد و به دنبال قرص همه ی سبد را خالی کرد روی میز. . .

يک قرص برداشت و بزور با کمی آب قورت داد.

مسکن هیچ اثری نداشت!  توی رخت خواب چون مار به خود پیچید.

صدای اذان گواهِ سحر را به گوش رساند.

حالا خورشید نم نم دارد از پسِ یک تاریکی نحس بیرون می آید.

و درد، درد همچنان باقیست. . . 

پ.ن: سانسور شد

پ.ن2: چون مار به خود میپیچیم.

“هوالمحبوب”

پونه بر هر درد بی درمان دواست!

ماریا رضي الله عنه(نیش باز)

؛لمیده و دمنوش پونه مقابلنمان و نور آفتاب مستقیم تابیده بر نیم رخ مبارکمان

خلاصه که عصرها می گذرانیم دیدنی!

“هوالمحبوب”

همیشه ی خدا مسیرمان با دیگر دانش آموزان فرق می کرد . هیچوقت هم از سرویس

استفاده نمی کردیم !

یک مسیری بود که از وسطِ پارک رد میشد . صبح ها در پاییز وقتی به مدرسه می رفتیم

صدای قار قار کلاغ ها اذیتم می کرد با این وجود تمام آن صداها را به جان میخریدم

تا روی برگ های خشک شده که مثل فرش روی مسیرمان پهن شده بودند قدم بزنم.

آن مسیر را طی می کردیم و میرسیدیم به یک کوچه فرعی و بعد از داخل آن میرفتیم به

طرفِ مدرسه . . . اصل کلام من روی همین کوچه فرعی است .

یکی از روزها من ، لورا ، پری در حال بازگشت از مدرسه بودیم . به انتهای کوچه که رسیدیم

لورا گفت بدوید !!! خب این بدوید یعنی درب یکی از منازل زده شده است .

همه سریع دویدیم . البته این را هم بگویم که لورا خیلی دختر محتاطی بود هیچوقت

از این کارها نمیکرد ، و صد البته این حرکت در آن زمان نوبتی شده بود دقیق یادم

نیست که نوبت لورا بود یا نه ! فقط یادم است شیرین کاریِ لورا کار دستمان داد .

همینکه آن کوچه فرعی را بِدو با هیجان و لبِ خندان خارج شدیم یک پیرزن از خانه

سمتِ چپ دقیقا سمتی که ما باید به آن سمت منحرف میشدیم مقابلمان ایستاد .

یک لهجه شمالی خاصی داشت . شروع کرد ما را مورد عنایت قرار دادن !

یک جمله ی خاصی هم می گفت با لهجه شمالی بخوانید : شُوَور میخوای ؟! شُوَورت

که اینجا نیست !!!!

خانم دست بردار نبود خیلی هم بلند این جملات را تکرار میکرد فقط این جمله چون

عرق شرم بر جبین من انداخت یادم مانده جملات دیگر را دقیقا یادم نیست . ازآن

شتاب و دویدن هم مشخص بود که آن کار ، کار خودمان بوده و نمی شد انکار کرد .

خلاصه اینکه من رفتم آن طرفِ خیابان ولی لورا و پری از مقابل همان زن گذشتند .

هر سه نفرمان سرخ شده بودیم و خنده هایمان ماسیده بود .

بعد که بهشان ملحق شدم کمی آنالیز کردیم و فهمیدیم لورای انیشتین در کوچه بجای

زدن در ، پنجره ی خانه ی همکف را کوبیده است و درب آن خانه درست در خیابان و

نبش کوچه قرار داشته . . .

بعد از آن واقعه ناگوار و ابروریزی دیگر هیچوقت درب هیچ منزلی را نکوبیدیم! کاملا

متنبه شدیم .

هرچند در خلوتها ، یعنی کوچه هایی که خلوت بود الکی دست روی زنگ می گذاشتم و

ادای زنگ زدن را در می آوردم به بقیه می گفتم بدوید ، آن ها هم با شتاب می دویدند

و من با نیشی باز به دویدن آنها می خندیدم !

روزِ قبل از مقابل آن خانه گذشتم و تمام آن روز هایی که از آنجا رفت و آمد می کردیم

مقابل چشمانم رژه رفت . مخصوصا آن پیرزن شمالی محترم :)

پ.ن1: من صدای کلاغ را دوست ندارم .

پ.ن2: این خاطره برای دوره راهنمایی بود ، احتمال خیلی زیاد سوم راهنمایی .

پ.ن3: خدایمان ببخشد .