“هوالمحبوب”
همیشه با تکه آخر اشک ها راه خروج را پیدا میکنند :
” یک بوم و دو هوا ، خسته ام بخدا . . .
“هوالمحبوب”
شاید یک روز ، در کوچه های خیال قدم زنان به تو برسم . . .
پ.ن: میلاد مبارکمان باشد :)
“هوالمحبوب”
تماس گرفته اند منزل ! تلفن را برداشته ام ، می پرسند :
- کجایی ؟؟!!
آمدم بگویم لاس وگاسم ! خنده ام گرفت گفتم :
- به گمانم باید منزل باشم !
“هوالحبیب”
یک جفت چشم در انتظارُ ، یک قلب لبریز از شوق رسیدن . . .
این همه درد برای وصال کافی نیست ؟؟؟
پ.ن: غُر زیاد دارم ، تله پاتی همه را برایت می فرستم .
“هوالمحبوب”
وقتی قرار است یک امر خدایی شود ، یعنی ردپای خدا در آن دیده شود . باید نیتش
هم خدایی باشد .
من به این موضوع اعتقاد وافر دارم . نیتی که قلبا وصل به خدا باشد هدفش نیز با نور
خدا روشن می شود و تمام کائنات دست به دست هم می دهند و برکت در آن کار سرازیر
می شود .
یافتن حقیقت هم همینطور است ، گاهی ما تمام قوایمان را جمع میکنیم برسیم به
یک حقیقت ولی هربار دست از پا درازتر برمیگردیم نقطه ی اول .
باید قبول کنیم که هیچ حقیقتی مستور نیست ، پس گمان نکنید وقتی شما به جواب
سوال هایتان نرسیدید پس ، تمام ظن ها و فرضیه هایی که در ذهنتان بافته اید درست
است . نه ! واقعا اینطور نیست . همه چیز جواب دارد . همه چیز . . .
وقتی به حقیقت نرسیدید برگردید عقب ، درست همان نقطه ی شروعی که قرار بود
از آنجا به دنبال حق حرکت کنید .
خوب بگردید ببینید دقیقا کجای کارتان اشکال دارد .
تهِ قلبتان را خانه تکانی کنید ببینید اصلا نیتِ این حرکت به کجا بند است .
گاهی ما گمان می کنیم که دنبال حقیقت می رویم اما در واقع بیشتر به دنبال چیزی
می رویم که تهِ دلمان بندِ اوست فقط می خواهیم نام حقیقت را مُهر کنیم تا آن تهِ
بند با تمام اشکالاتش موجه بشود .
همین /.
“هوالمحبوب”
خیلی دوست دارم دختر ، خیــــــــــــــــلی .
“هوالمحبوب”
حرف از مرگُ رسم و رسوماتش شد .
می گفت قومی بخاطر مرگ یک سال سیاه به تن می کنند .
گفتم : پدرم وقتی پدربزرگ فوت کردند بعد از مراسم هفت ریش هایش را کوتاه کرد و به
همه اعلام کرد که کسی حق ندارد سیاه نگهدارد و ریش نگهدارد هرکس مراسم ازدواج
دارد بگیرد - پدربزرگم ، بزرگ خیلی ها بود -
با جدیت تمام گفت :
- اینکه چیزی نیست عموجان من روز دفن مادرش لباس سفید به تن داشت و می گفت:
مرگ تولدی دوباره است . . . !
