“هوالمحجوب”
امروز روز من بود… مرسی شکر…
+ نمره ی کامل/خواهر/شیر/اسنپ/ کردی/عبدالله/کدو/خنده خنده سرخوشی
++ خدایا دلِ منُ به اندازه همین امروز شاد نگهدار، با تشکر :)
“هوالمحبوب”
امرووووز امتحانات این ترم به لقاء الله پیوست و جان دوباره به بدن من برگشت :)
+ احساس یه پر سبک دارم..
“هوالحبیب”
توی اخبار دیدم امسال راهیان به راهه… دلم یک لحظه پر کشید برای حس و حال آن روزهایی
که رفتن به اونجا نور امید توی دلهامون مینداخت. اون روزهایی که تمام تلاشمون و برنامه ریزی
این بود که برسیم به این سفر. برسیم به نرمی خاک های فکه. برسیم به خاک طلای طلاییه…
برسیم به غروب های شلمچه، به دوکوهه… برسیم به ارامش هویزه. برسیم به دهلاویه ی چمران.
برسیم به شرهانی،اروندکنار .. برسیم به محدوده ی فتح المبین. برسیم به خنکای سحرهای
اندیمشک و صدای دل انگیز ِ دعاهای عهد همزمان با طلوع…
برسیم به آبادان دوست داشتنی. برسیم به گرمای ذوب کنِ خرمشهر. برسیم و اونجا نفس بکشیم.
برسیم و اونجا دل بکنیم از همه ی دنیا. برسیم جایی که حتی گوشی های لعنتی مون آنتن نداشته
باشه. برسیم و کمی برای کسی باشیم که باید.
+ خدای من! من چقدر گم شدم. چقدر دور شدم. چقدر خرابکاری کردم!
“هوالمحبوب”
وقتی قطره های آب روی تنم می لغزید و سقوط می کرد؛ گفت:
+ فرض کن بهت خبر بدن امروز آخرین روز حیاتته! باز هم این نگرانی هایی که الان داری
همراهت خواهد بود؟!
دلم جواب داد: - نه!
+ پس جوری با دنیا تا کن که انگار آخرین روز زندگیته.
* چقدر یادِ مرگ تسکین و ارامشه خاطره
“هوالمحجوب”
از معایب حقیقت همین بس که حتی بعد از پذیرشش، یادآوریش هم سخت و تلخه!
+ از خودم به خودم؛ حق تغییر تصمیم و خوش خیالی نداری جانم :) جمع کن خودتو!
“هوالمحجوب”
عطر چای بِه بوی بهشت میده!
مطبوع.. پر از آرامش.. لطیف و نوازشگر روح…
+ خلاصه هرکی به دوست نداره از ما نیست :)
“هوالمحبوب”
مغز ما آدم ها کلکسیونی از بودن و نبودن هایی ست که بودن هایش دیده نمی شوند و
نبودن هایش هر لحظه آماده باش، منتظر نشانه ای هستند تا ابراز وجود کنند.
این را وقتی فهمیدم که داشتم با صدای بلند کتاب می خواندم. یک دفعه پرت شدم به آن
شبی که نزدیک های سحر، بخشی از کتابی که در حال خواندنش بود را با صدای زیبایش
برایم خواند، بدون اینکه درخواستی در این مورد کرده باشم. آنقدر ذهنم پرت آن شب شد
که هربار مجبور بودم به گذشته برگردم و کلمات را درست ادا کنم تا مفهوم جملات زیر
آرواره های ذهن آشوب شده َم، نابود نشوند.
تِ تِ پِ تِ ای راه افتاده بود دیدنی، در دلم هم غوغایی شده بود ناشنیدنی!
در هر حال ما آدم ها همیشه سوار بر سفینه ای هستیم که مدام بین گذشته ای که تمام
شده و حالی که چنگی به دل نمی زند در تردد است.
