“هوالمحجوب”
از در وارد نشده دوید طرفم و یک دسته گل اندازه قد و قواره خودش به طرفم گرفت.
با ذوق و لبخند گفت خاله! برات گُل چیدم…
من؟!
همان لحظه از حجم محبتش مُردم :)))
+ خوش ذوقِ با احساسِ من :)))
++ رفت تو کشو خاطرات..
“هوالمحجوب”
با امیده که آدم زنده س…میگن چیزی که امید نداری، نسبت به چیزی که بهش امیدواری
بیشتر لایق امید داشتنه. یعنی احتمال رخ دادن اون بیشتره…
مثلا حضرت موسی علیه اسلام به ذهنش خطور نمی کرد اونجا پیامبر بشه، ولی رفت
و در حالتی برگشت که پیامبر شده بود.
+ اینی که گفتم از خودم نیست، حدیث بود که به ذهنم رسید.
++ امروز امید داشتم دوست بگه “میشه"، اما “نشد"… هرچی خدا بخواد…
“هوالمحبوب”
راه می رفتم…
غُر می زدم…
همه چیز را به هم می کوبیدم…
به زمین و زمان نثار می کردم…
هر چه بد و بیراه بلد بودم می ریختم بیرون…
چنگ می انداختم به همه ی اطراف تا آنها را باعث بدانم…
اما خوب می دانستم همه َش خودم هستم…مقصر همه چیز.
فقط با این حرفها داشتم ادای مظلوم بودن در میاوردم
همین/.
“هوالمحجوب”
هربار تصمیم گرفتم بنویسم نشد.
الان فقط آمدم بگم این سریِ جدید مسابقه ی خانه ی ما بی نهایت باحاله. کِر کِر خنده س.
+ تُرک های نازنین :)))
“هوالمحجوب”
برای خرید غذای گربه ها کمک مالی جمع می کرد. با خودم فکر می کردم همین حوالی
یعنی بچه ای نیست که کسی برای اون کمک مالی جمع کنه! شاید مبلغی که جمع آوری
شد خیلی قابل توجه نباشه، اما این مقدار از نظر ما قابل توجه نیست برای نیازمند هر
یک ریال هم یک ریال هست.
حیوان دوست بودن بی اندازه خوب است. خیلی زیاد. خود ما هم حیاط پشتی خانه مان
پنج تا گربه داریم که هرروزُ هرشب برایشان غذا می بریم. انقدری که روزبه روز به تعدادشان
اضافه می شود و نگرانیم همان حیاط نسبتا کوچکِ خانه تبدیل به نوانخانه گربه ها بشه!
اما نکته ای که تووی ذهنم جولان میده اینه: همه ی حیوانات اهلی نیستند و هر حیوانی
طبیعت خودش را داره. اون حیوان اگر مشکلی جسمی نداشته باشه می تونه نیازهای خودش
را رفع کنه و در حد نیاز ما هم کمک حال هستیم. اما همین چند کوچه آنورتر یک همنوع
برای یک تکه نان هم محتاجه آنوقت ما خدا تومان می دهیم که فلان خوراک گربه را بخریم
و بریزیم توی کوچه آن ها بیایند و بخورند، ما با لذت به کار خیر خودمان نگاه کنیم.
باز هم می گویم اصلا این رفتار را نقض نمی کنم. با وجود اینکه از گربه چندشم میشه ولی باز
هم ازشون مراقب کردم و شده بارها باهاشون هم غذا شدم. اما تو همین کار خوبِ نیک هم
باید تشخیص موضوع داده بشه. اهم و مهم مطرح بشه. با وجود گرسنگی همسایه من نگران
شکم حیوانی که میتونه گلیمش را از آب بکشه بیرون نباشم.
+ مثل این میمونه یک انسان در مقابل چشم ما جان بده و ما برای نجات یک حیوان بدویم.
++ هر کمک کوچک ما حتی به اندازه یک سوزن ثمره داره و ارزشمنده.
+++ ناراحت می شم از این رفتار.
“هوالمحبوب”
وقتی قدم اول وارد کوچه ی تنگ و دراز می شد، اولین نگاه ختم به یک درب آبی آهنی
با نقش و نگار قدیمی می شد. خانه ای که برای زدن زنگِ بلبلی َش باید روی پله ای
سوار می شدی که از خرده موزاییک های قدیمیِ چسبیده به هم درست شده…
روی دیوارش را شاخه های انگوره پریشان شده گرفته بود.
هربار دیدنش برایم تازگی داشت. کوچک که بودم شیفته ی آن خانه بودم. بزرگ که شدم
عاشق َش!!!
حالا اما قدم اول و اولین نگاه، گره خورد با تپه ای ماسه وُ پله ای کنده شده و چهارچوبی
که خالی از درب آبیِ دریایی بود…
دیدنش مساوی بود با چشم پوشیدن از همه ی قشنگی های کوچه، وقتی از کنار جای
خالیَ ش رد می شدم شاید برای چندمین بار به خودم گفتم: “باید عادت کنی”
“هوالمحجوب”
درست وقتی نیاز داری به اینکه با یکی حرف بزنی، هیچکس نیست… هیچکس
+ از وقتی تماس را قطع کردم شیطان داره با افکار متعفنش تو مغزم جولان ميده با هیچ
لعنتی هم درست نمیشه، نميره که نمیره
