“هوالمحبوب”

در هر “لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیم” ای که زمزمه وار از زبان خارج می شد

بغضی فرو خورده شد. قلبی از لرزش  ایستاد. نفس آرام تر خارج شد.

و دل سکون پیدا کرد.

+ …

“هوالمحجوب”

مولایمان علی علیه اسلام توی حکمت133 میگن که؛

<<دنیا محل گذر است نه اقامت گاه.>>

همین جمله برای توصیف این حیات کافیه. محل گذر… یعنی تو همیشه باید عبور کنی

بگذری. و این گذشتن صرفا مختص به زندگی کردن، روال و یک مسیر را رفتن نیست.

بلکه اشاره به از دل عبور کردن داره! اشاره به دل نبستن داره. اشاره به بند نشدن داره.

حالا این بندگی هم تعاریف مختلفی داره نسبت به هر فرد. گاهی ما دلبند درسمون

هستیم.گاهی شغل. گاهی فرزند.گاهی خانواده. گاهی یک فرد حتی! جوری که فراموش

می کنیم هر لحظه ممکنه همینی که اینطور بهش بند شدیم از دستمون بره.

بعدترش اشاره می کنن که ببین هرکس موند و پابند شد هلاک شد. و هر کس خودشُ

از این دلبستگی ها کند آزاد و رها شد.

ماها خیال می کنیم اگه از اینی که بی نهایت دوستش داریم بِبُریم دیگه حیاتی نخواهیم

داشت. میمیریم. از بین می ریم. زندگیمون بی معنی میشه. این تجربه ی شخصی منه؛

حقیقت اینه که وقتی از کسی یا چیزی که علقه ی شدیدی بهش داریم کنده می شیم

تازه حیات از اونجا آغاز میشه. انگار دوباره روح جان میگیره و سبک میشه.

سخت هست. بله قطعا سخته. ولی شیرینی بعد از رهایی چنان آدم را در بر میگیره که

تمام اون سختی ها برای ثانیه ای از بین میره. به معنای واقعی به آدمی قدرت پرواز

میده. و چه لذت وصف ناپذیری داره دل کندن. لذتی هزاربار فراتر و شیرین تر از

دلبستگی..

“هوالمحبوب”

انگار توی مغزم پر از همهمه س. شلوغه خیلی شلوغ… حالت تهوع دارم و شب قبل

خوب نخوابیدم. کلی زعفران ریختم توی چای تا کمی شاداب بشم. دارم آهنک گوش

میدم تا ذهن آشفته م آروم بشه وبه سکون و تمرکز برسه. اشتهام از دست دادم.

امروز صبح با خودم زمزمه می کردم چیه این دنیا! پر از رنج.. پر از سختی.. پر از دوری

پر از دل کندن و.. الی ماشاءالله.

+ والسلام علیکم من یعنی نقطه ی پایان گذاشتن کنار همه ی قصه هایی که اتفاق افتاد.

++ دلم می خواد گریه کنم اما اشکم نمیاد..

+++ یه اوج غم هست. خیلی سهمگینه وقتی به آدم وارد میشه دیگه ازت اشک نمیاد

نه که بغض نکنیا چرا.. بغض داری. ولی چشم هات یاری نمی کنن تا بار سنگین غم از

دوشت کم بشه.

“هوالمحبوب”

این برنامه یه مهمون داشت به نام مهندس فتحی پور بی اندازه جزئیات را شرح می داد

و در کنارش از آیات استفاده می کرد، بینش خودش را هم بیان می کرد. انقدر عالی بود

اون نگاه و شرح از دنیای بعد از مرگ که مجذوب حرف هاش شده بودم. کلا نگاهشون

نسبت به زندگی و مرگ ستودنی بود. همین یک ساعت پیش متوجه شدم به رحمت خدا

رفتن. رفتن همونجایی که با لذت توصیف ش می کردن. کاش نگاه ما هم هم سوی با

نگاه ایشون می شد. احساس می کنم درک این آدم از زندگی همونی بود که باید می بود.

“هوالشافی”

(محتوای این پست حذف شد)

+ خدایا خودمُ سپردم به آغوشت.. و جز تو هیچکسی ُ برای التیام این درد ندارم

هیچکس..

++ خدا به عیسی علیه السلام گفت: من را همانند فردی صدا کن که در حالِ غرق

شدن است و هیچ فریادرسی ندارد.

یعنی انقدر وضعیت حاده که دیگه هیچ امیدی به هیچ جا نداری. و من الان دقیقا

تو همون موقعیت َم…

+++ راست میگن تو اوج غم هیچ اشکی ازت نمیاد.

“هوالمحبوب”

می بینید!

قبلا وقتی آدم های ماسک زده توی شهر می چرخیدند دلِ آدم مچاله می شد.

ولی حالا همه چیز عادی شده. حتی شناختن آدم ها با یه ابرو و چشم!

“هوالمحجوب”

اونی که وسط صحبت های همایون شجریان که داشت می گفت: پدر وصیت کردن که

خراسان رضوی دفن بشن و ماهم به اتفاق این نظر را داریم.

داد زد گفت: نهههه! فقط تهران!

 آدمُ یاد اون بزرگواری انداخت که در جواب صاحب عزا که وسط مراسم گفت مرحوم وصیت کردن

براش مشکی نپوشید. پاشد گفت: مرحوم غلط کرده ما می خوایم به احترام ش مشکی بپوشیم! :/