“هوالمحبوب”
کتلت شدم دیروز تا درس بخونم و صبح برم امتحان بدم.
+ امتحانات راه نفس ها را گرفت.
++ یک کلیپ فرستاده “صباحا اتنفس بحب الحسین”
جواب دادم: فعلا که “صباحا اتنفس بوی گند امتحان حتی حصل شوق المرگ!”
“هوالمحبوب”
سخت ترین حالت ممکن یک آدم اینِ که بدترین خبر زندگی یک نفر را به گوشش برسونه!
مثل این میمونه دقیقا تا آخرین کلمه ای که قراره از دهنت خارج بشه روح تو هم از جسمت
ذره ذره جدا میشه…
دیروز تلخ بود، ناراحت کننده بود، اضطراب بود، ترس بود. همه و همه آمده بودن تا دق بدن
تا بگن یک اتفاق ناراحت کننده افتاده.
بین دو راهی گفتن و نگفتن بودم. اما آخر، عاقلانه ترین حالت ممکن که می گفت استرس
براش خوب نیست. پیروز شد و در آخر گفتم. اما چه گفتنی…
+ دعا کنیم برای همه ی بیمارها، علی الخصوص عزیزِ من…
“هوالمحبوب”
این چند روزی که مادر نبودن، خواستم کمی احساسات پدر را تحریک کنم. رو به ایشون
که تو یک جمع صمیمی خانوادگی بودیم، گفتم: خانمتون نیست دلتنگ نشدید؟! جای
خالیش حس نمیشه؟!
پدر غبغب انداختن که: نه! برا چی؟! کارهای شخصیم را خودم انجام میدم. طبق روزهای
عادیم تا می رسم جوراب هامو می شورم غذامو می خورم و…
در حین توضیحات مفتخرانه ی مردانه رفتن سمتِ بخاری که هدشون برای خشک شدن
روش بود. وقتی هدبند را برداشتن دیدن هد به طرز وحشتناکی زرد شده و سوخته!
حالا مارو نگو که با دیدن چهره پدر که با تفکر هد سوخته را گرفته بود دستش و نگاهش
می کرد چطور فوج فوج خنده قورت می دیم!!!
دیگه نشد کنترل همه یک صدا زدیم زیرِ خنده، وسط خنده ها با کنایه گفتم: این داستان
چوبِ خدا!
+ کلا آقایون در مقابل احساسات خیلی مقاومت می کنن!
++ دیگه وقتی دیدم نگاه پدر داره خاص میشه خنده هامو کنترل کردم :)))
“هوالمحبوب”
بعد از بیست سال خوب می فهمم خنده های روی لبت، دست سازِ قلبته و یا عقلت!
اینکه مقابلم راه بری، با خنده از دردهات تعریف کنی، طوری رُلِ همه چی آرومه بازی
کنی… قلبم را به درد میاره، غصه دارم می کنه. ناراحتم می کنه.
کاش به جای ادای محکم بودن در آوردن، یکبار جلوم گریه کنی، گریه کنم. زار بزنی زار بزنم.
اینطوری بیشتر داغونمون می کنی. اینطوری بیشتر…
+ برای عزیزِ من دعا کنید. برای همه ی بیمارها دعا کنید ولی دوست من هم توش.
می دونید، سخت است دیدن و کاری از دست برنیامدن.
“هوالمحجوب”
همین چند ماه پیش، روی دیوار یکی از صفحات این وبلاگ خیلی پررنگ و قرمز وار نوشتم
“هر قلمی که دیگر ننوشت بدانید مرده است”
مرده م آیا من؟!
همین ساعت تصمیم گرفتم دوباره احیاء ش کنم. خیلی از روزها تن خسته م اجازه نوشتن
نداد، خیلی وقت ها هم روح خراش خورده م. من فراموش کرده بودم تمامِ این ناز و عشوه های
روانِ نازنینم از دوری نوشتن است. این کم داشتن ها، این سردرگمی های هر روز. این گمشده ای
که روز به روز بیشتر مفقود می شد در وجودم. همه و همه تنها یک چیز بودن. آن هم نوشتن.
حیف بود که اینجا را تخته کنم. حیف بود کلمات کجوماوج ذهنم را بیرون نریزم. حیف بود بمیرم!
خیلی حیف بود..
همه ی این ها را گفتم که بگویم: برگشتم، مثل سابق.
+ نظرها تو فرصت مناسب تایید و جواب داده میشه :)))
“هوالمحبوب”
هر جفتمان بودیم، کنار سفره ای که دیس های خرما چیده شده بود. می خوردیم و می خندیدیم.
وقتی از سفره کنار کشیدیم جمعیتی دیگر وارد شد. آقایی ظرف های مسیِ روی هم انباشته را به
ما نشان داد و گفت کسی هست این ها را پخش کند؟! هر جفتمان فارغ از فکرِ اینکه همه آقا
هستند ظرفها را به بغل گرفتیم و رفتیم که پخششان کنیم. بیداری اجازه نداد و خواب ناتمام ماند.
+ موکِب بود..
++ پدر و عموجان هم جزء همان عده ی جدید بودند.
+++ رزق تان در خواب هم برسد شاکرم…
“هوالمحجوب”
(محتوای این پست حذف شد)
