“هوالمحجوب”
من قبلا دوستت داشتم، الان عاشقت شدم :)))
طلانوشت: من فيلم سازِ وابسته نظامم
پ.ن: خیلی چسبید… خیلی
“هوالمحجوب”
ان شاء الله که امانت دار خوبی تا این لحظه بوده باشیم و تا آخرین لحظه عمر هم
بمانیم…
این پیروزی، مبارکمان باشد…
“هوالمحبوب”
دارد بهانه می گیرد… می دانم!
می دانم که رکب خورده و برای صداقتش زخم برداشته….
سکوت می کنم. می گذارم تا آنجا که می تواند فریاد بکشد، تیر بکشد…
جمع شودُ تنگ و تنگ تر شود. تُند تُند مشت هایش را به سینه بکوبد.
می دانم!
می دانم که چقدر این اشتباهِ شیرین، تلخ بود… می دانم که از من شاکی
است! ولی این قرارِ یک تجربه بود. قرار بود که سعی کنیم آسیب کم تری
برداریم. دیدی که نشد! دیدی که محاسبات به هم ریخت!
دیدی که همه چیز یک دفعه از کنترل خارج شد…
کمی آرام باش… قول می دهم فقط تا چند روز دیگر همه چیز برایت عادی
شود… ببخش!
فقط من را ببخش دل… قول داده بودم مراقبت باشم! قول داده بودم یک
حماقت دیگر خلق نکنم.
خیلی شرمنده ات هستم.
نشد…
ببخش…
“هوالمحجوب”
نگام میکنه، آروم ميگه:
- چيه عمه چرا قیافه ات 84 شده!!!؟؟؟
انگار بچه ها زودتر از بزرگترها میفهمن درونت چه خبره!
پ.ن: منظورش چهره ی سه در چهار بود :)
“هوالمحبوب”
داخل اتاقش شدم تا شارژر را بردارم… بادام های روی میز چشمک
زد. بی هوا دست بردم و یک مشت بادام برداشتم لم دادم روی
مبل کناری پنجره در حین خوردن شروع کردم به تماشای بیرون
چندتایی خورده بودم که یک دفعه عقل نهیب زد: شاید راضی نباشه!!!
بلافاصله دل به زبان آمد : چه حرفا مالِ برادرته ديگه…
خلاصه به حرف دل گوش داده و بادام دیگری سر دادیم به سمت
دهان که بادام تلخ بود… بادام دوم برای رفع تلخی اول رفت داخل
که از قبلی هم تلخ تر بود… سه بار بادام برای رفع تلخی، تنهادهان
را تلخ و تلخ تر کرد.
در نهایت به جای ادامه به سمتِ روشویی روانه شدیم!!!
“هوالمحبوب”
این سریال دختران -که از شبکه ی آی فیلم پخش میشه- را خیلی دوست دارم. قسمتِ
جالبه این فیلم پخته بودن دخترهاس یعنی این تعداد دختری که رِنجِ سنیشون زیاد
نیست انقدری عاقل هستن که خیلی خوب از پس مشکلاتشون بر بیان.
امروز با دیدن فیلم داشتم فکر میکردم اگه الان مثلا دختران2 بسازن کُل روزِ یک دختر
دانشجو تو فیلم چطور تفسیر میشه :)
هیچی با پرسیدن این سوال از خودم فقط سکوت کردم و به افق خیره شدم. دروغ چرا
چندتا هم قهقهه بلند از تصورش زدم!!!
پ.ن: من سال پخش این فیلم شش سالم بوده! نمیدونم چرا یادم میاد احتمالا بازپخش
داشته وگرنه دیگه تا این حد حافظه فکر نکنم!!!
“هوالمحبیب”
می نشستم رویِ نیمکتی، مقابلت!
در همان هیاهوی زمزمه وارِ کافه در عُمقِ چشمانت، به دنبالِ
جواب های گمشده ام، غرق می شدم…
و بعد در همان سکوتِ چند دقیقه ای بدون خداحافظی کیفم
را برمیداشتم و مسیر خروج را می گرفتم و می رفتم…
آنوقت بی حساب می شدیم خدا!
بی حسابِ بی حساب…
