“هوالمحجوب”

اونموقع ها تابستون به تابستون راهمون به اونجا میفتاد. یادمه یکبار که وارد شدیم

از اون روزهای خلوت آموزشکده بود. دقیق یادم نیست چه مناسبتی بود که اینطور

کلاس ها خالی از دانش آموز بود. ولی انقدری خلوت بود که فقط من بودم و لورا و

یک دختری به اسم پروانه که بعدها تصادفی باهاش همکلاس شدم.

منشی جدید را که دیدیم هرجفتمون خشکمون زد. آخه عادتمون گرم گرفتن با

منشیا بود. مثل همیشه چند دقیقه زود رسیده بودیم. نشستیم روی مبلا و منشی

که سکوت را دید شروع کرد به حرف زدن. یا بهتره بگم باز کردن یخ ما دوتا. از اسم

شروع کرد، تا اسممو گفتم سریع گفت خواهر فلانی هستی؟!

ماها که بچه های آخر خانواده هستیم هرجا بریم می رسیم به آبادی های خواهر و برادر

بزرگتر :/ نشد یکجا برم نگن با فلانی نسبت دارم یا نه. خلاصه اینکه تا آشنایی داد

من هم محکوم به تایید بودم و بعد از خواهر پرسید و جواب دادم.

دختر فوق العاده مهربون و چهره ی دل نشینی داشت. لااقل اون تصویری که ازش در

ذهن دارم اینو بهم میگه.

دیشب به طور تصادفی خواهر از همون دختر صحبت کرد و گفت که پدر و مادرش را

تو یک تصادف درجا از دست داده و از اونجایی که پدر و مادرش ستون اصلی بودن

بعد از رفتنشون کل خانواده از هم پاشید. مثلا اینکه همین دختر زیبا مجبور شد با پسر

دایی ازدواج کنه که چندین سال به خواستگاریش جواب رد می داده!

یا عموی معلولی که پدرشون سرپرستی آن را قبول کرده بود و نگه ش میداشت دیگه

کسی نبوده که ازش مراقبت کنه و مجبور میشه بره بهزیستی. یا خواهر کوچکتری که

افتاد دست خانم برادرش و همیشه از رفتارهای خانم برادره تو اذیت بود.

خدا به هیچکس نشون نده این جور پاشیدگی ها را. دو نفر از یک خانواده رفتن و نزدیک

به ده نفر ویران شدن و از هم پاشیدن…

خلاصه اینکه سایه ی بزرگترها خیلی وقت ها ارزشش از فلان آرزوی مزخرف بیشتره.

“هوالمحجوب”

دیروز دستشو گرفتم بردم پشت بوم تا کمی هوا عوض کنیم و اندکی نیشمون را به

اندازه جر خوردن باز کنیم که با پدیده ای عجیب روبرو شدیم!

همسایه ی عزیز برداشته بالای دیوار خرپشته جایی که ارتفاع وحشتناک زیاده و رفتن به

اونجا سخته یه بنر فسقلی زده و روش نوشته رنگ ابزار فلانی! :/

 ما دو تا ثانیه ای از این حماسه خشکمون زد و بعد از تعجب زدیم زیر خنده.

آخه اون فسقل رو کی می بینه با این ارتفاع!؟ حالا کاری به حرکتش ندارم فقط دلم برای

اون مشقتی که کشیده و رفته اون بالا و اونو چسبونده به دیوار میسوزه :)))

+ شاید باورتون نشه! اما همون تبلیغاتش را هم اینور خرپشته به سمت خیابون پشتی

زده جایی که عقل جن هم نمیرسه بهش نگاه کنه چه برسه به آدمیزاد!

“هوالمحبوب”

خواب میدیدم روی دستم یه عنکبوت داره راه میره از بس تو خواب دستمو تکون دادم

از تکونه دستام بیدار شدم! الانم حس می کنم تاندوم های دستم آسیب دیده :/

+ هشتک فوبیای عنکبوت!

++ اندازه یه نقطه میمونه ها بعد منه خرس گنده ازش میترسم!

“هوالمحبوب”

این شب ها که از حرم امام رضا مناجات شعبانیه پخش میشه، خلوتی حرم بدجور

دلم آدم را می سوزونه!

چند شبه همه ش خودمُ می بینم که تو خلوتی حرم دارم تو صحن ها می گردم و

عطر حرم می بلعم… انگار آدم هرچقدر نسبت به چیزی پرهیز داشته باشه بیشتر به

سمت ش کشش داره. مثل حالا که نباید باشیم و دل هامون برای اون بودن پر پر

میزنه…

“هوالشافی”

کاش می شد در آغوشش بروم. دور از عذابِ غصه دار کردنش. دستش را بگیرم و

بگذارم روی سرم و بگویم به اندازه تمام سال های پاکی کودکی نوازشم کن!

کاش می شد خودم را در سینه ش پنهان می کردم. دستهای مردانه ش را دورم

حلقه می کرد. تن ش را بو می کشیدم. به اندازه تمام عطر سال های کودکی که 

استشمام کرده م…

کاش می شد دست هایشان را می گرفتم  و روی قلبم می گذاشتم فریاد می زدم که

از من بخاطر اینها بگذر…

بخاطر کسانی که از آنها متولد شدم. در دامن آنها رشد کردم. نان شان را خوردم…

امیدشان بودم. کاش می شد فریاد بزنم تو را به اشک های زنی که هربار بعد از نمازش

زیارت عاشورا خوانده، مردی که صوت قران ش همیشه خانه را پر کرده، مرا ببخش!

کاش می شد از نو متولد می شدم. از نو نفس کشیدن را یاد می گرفتم. از نو تو را

می فهمیدم. کاش چشم هایم را می بستم به آنچه غیر از تو بود. کاش چشم هایم کور

 بودند و جز تو نمی دیدند… من این بی تو بودن را نمی خواهم. این قطع  و وصلی

مداوم را نمی خواهم.

من از این دوری از این فراق. از این فاصله، خسته م. … خسته!

“هوالمحجوب”

 آدمی از آنجایی به خودش میاد که به سوال؛

“چی شد اینجوری شد؟!"  برسه!

+ واقعا چی شد اینجوری شد؟!

“هوالمحبوب”

به گمانم آب بیشترین مشارکت را در خلقت آدمیزاد داشته!

وگرنه که این میزان آرامشی که از وجود آن ساطع می شود قابل توجیه نیست..

از صدایش بگیر، تا لمس ش… تا نوشیدنش. همه ش روح نواز و آرام بخش است!