“هوالمحبوب”

اینترنت شهر ما به سکته افتاده! تلگرام و اینستا هم که رحمة الله  شده فعلا!

خلاصه اینکه قاراشمیش شده همه چیز…

پ.ن: تسلیت میگم به داغدارینِ معتاد از این واقعه ی ناگوار جانسوز ( هاهاها)

الان که تلگرام منهدم شد چه عشقهایی که از بین نمیره! آخــــــــــــی (نیشخند)

پ.ن2: خدمت همه اعلام کنم اینجانب رسما از دیشب احساس میکنم یک چیزی گم

کردم. نکنه منم معتاد بودم خبر ندارم!!!! البته بیشتر اینستا وگرنه تلگرام را با ما چه کار!!!

“هوالمحبوب”

قبلا هم گفته بودم یک وبلاگ دیگه دارم غیر از اینجا!

این روزها که هر از گاهی توش می نویسم وقتی وارد آمار کلیش میشم اکثر بازدید کننده هام

از کشور های آمریکا، انگیس،چین، آلمان، فرانسه هستن!!!!

حتی شهر هاشونم مشخص کرده، با چه دستگاهی وارد شدن و…. کاملا جزئیات ذکر شده.

برام جالب بود.

راستش این روزها دلم خیلی نرم شده برای رفتن. میدونم اگه بگم بریم. میریم!

اما از مهاجرت میترسم. از ندیدن ایران. از نبودنِ توش. از ندیدن کسایی که دوستشون دارم.

با اینکه با تنهایی کنار میام و اُخت میگیرم سریع. ولی این مدلی رفتن و نبودن را دوست ندارم.

هرچی خیره پیش بیاد ان شاء الله

پ.ن: میگی راضی هستی نه!؟ اما من فکر نکنم. یک تیکه از وجودت اینور دنیاست … مهم هم

همون یک تیکه اس! حالا دنیا زیرپات باشه… به چه دردی میخوره؟!

“هوالمحجوب”

+دیروز دعوت بودم به یه کافه برای تولد!

تنبلی کردم نرفتم… دلخوره ازم…

حق میدم، گاهی زیادی خودخواه میشم. دوست داشت کنارش باشم!

+ جدیدا یه اخلاق جدید تو وجودم شکل گرفته! اونم نفرت داشتن از بعضی آدم هاست!

من تا به حال به صورت محسوس از کسی بدم نیامده تا حدی که بدونم مثلا فلانی تو

فلان جا هست… نرم!!!! این ازاردهنده اس. مردم بزرگتر میشن اخلاقشون درست میشه

من برعکسم دارم بزرگتر میشم و اخلاق های مزخرف پیدا می کنم…

+ امروز خواهر میاد

+ یه حالت تهوع عجیبی دارم. احساس میکنم دلیلش خودمم! حالم از خودم داره بهم میخوره!

+ خدایا باطنمم مثل ظاهرم که تو چشم بقیه خوبه، خوب کن!

“هوالمحبوب”

بیدار می شوی طبق معمول ساعت 7.30 … اطراف را نگاه می کنی. همه چیز عادیه…

لبخند میزنی صبح بخیر میگی … گوشیت را چک می کنی کسایی که خیلی وقت بود

یادت نبودن حالا پیام دادن و حالت را می پرسن. با گرمی جوابشون را میدی.

یادت میاد باید امروز بری پیش دوست. راه میافتی بری که چشمات گره می خوره با

کوله باری از کارِ عقب افتاده صورتم جمع میشه و بلند خطاب به همه ی اون کارها

میگی : ازتون متنفرم!!!

بعد به همین راحتی لبخند روی صورتت میماسه و میشینی روی کاناپه با قیافه ای

داغون لپ تاپ میذاری روی پات و شروع می کنی به نوشتن این اراجیف!

پ.ن: چرا همیشه شادی به غم تبدیل میشه ولی غم به شادی نه!؟؟؟

پ.ن2: حسن زلزله این بود تمام آشناهای دوری که هزاران فرسخ از هم دور هستید

یادت بیافتن…

“هوالمحبوب”

رفته به معاونت-همسرش میشه- گفته بچه های ترم بالایی به من صبحانه تعارف کردن :)

خب برادرِ من نرسیده به کلاس می پرسی : خانم ها تخمه تفت دادید!؟

- بوی کنجد همه جا را گرفته بود-

خب مام مجبوریم توضیح و تفصیل بدیم … حالا اینکه ( خانم زاد) این وسط شیطنت کرده

تعارفت کرده بخوری چرا همچین لو میدی آخه!!!

جالب اینجاست امروز وسطِ صحبت هاش تیکه میندازه: بوی صبحانه اتون راه افتاده :/

پ.ن: به شخصه فوق العاده ناراحتم که از ترم بعد استادِ آقا نداریم :(((

“هوالمحبوب”

من عاشق اینایی ام که میشه همه ی احساسات و افکارشان را از

عکس های پروفایلشون فهمید! از اينا نترسيد اصلا پیچیده نیستن!

اينا خیلی آدم های ساده ای هستن.

“هوالمحجوب”

خدایا این چند روز را به خوشی بگذران!…