“هوالمحجوب”

زنده َم…

اما کم حرف!

“هوالمحجوب”

دیروز بی دلیل افتادم به جون اینستا و تمام دوستای ابتدایی و راهنمایی مو پیدا کردم.

البته بهتره بگم هم کلاسی های ابتدایی و راهنمایی!

راستش گذر زمان چهره هاشونو تا حدودی تغییر داده بود. سبک زندگی ها به اقتضای

میزانِ درسخون بودنشون فرق کرده بود. دونه به دونه شونو فالو کردم. و همه فالوبک دادن!

اوایل فکر می کردم فالو کردنم دلیلی جز فضولی کردن نداره… برای همین هیچوقت فالو

رو لمس نمی کردم. اما اینبار احساس کردم نیاز دارم به اینکه کمی گذشته رو شخم بزنم.

توی دایرکت لورا کلی از روزهایی که خونه ی یکی از بچه ها می رفتیم حرف زدم و طبق

معمول لورا از خنده روده بر شد. خداروشکر این حافظه ی دور قوی حداقل ترین حسنش

خنده آوردن رو لب رفیقاست.

اکسپت که شدم چرخی توو پیجاشون زدم. چیز خاصی ندیدم. جز کارهای مسخره ای که

تو پیج کاربرای دیگه هم دیده می شه. لایک که نکردم هیچ. حتی نرفتم دایرکت حالی بپرسم!

همچین آدمی َم :)))

فقط در حد فالو… همین. حقیقتا حس خوبی داشت دیدنشون. دلم لحظه ای زنده شد از

روزهای خوشی که اون موقع ها برامون حکم ناخوشی داشت!

“هوالمحبوب”

داشت می گفت توی حرم برای دل ِش روضه خونده و گریه کرده!

داشتم فکر می کردم چرا این محرم داغ ش آروم نمیشه…

+ می دونی غصه کجا پر رنگ تر میشه؟!

اینکه توو دو قدمیت بودم آقا.. اما به جرم خانم بودن نشد حتی مزارتو ببینم…

++ دلم حرم می خواد، حرم…

“هوالمحبوب”

چند وقت پیش افتاده بود توو دورِ گیر دادن. به نخ آویزون شده لباسم هم گیر می داد.

جوری که به دقیقه نرسیده از کنارش بلند شدم و به اندازه ای که می شد فاصله گرفتم ازش.

فقط ترسیدم وسط این گیرهای بی مورد بتوپم بهش و خدایی نکرده بی احترامی کنم.

دیروز که همه ی نوه ها جمع بودن و من نبودم. از بس به جونشون غر زده بود که چرا

من نیستم زنگ زدن بهمُ مجابم کردن که برم. اون هم ساعت هشت و نیم شب.

اسنپ گرفتم و رفتم …

وقتی دیدتم چشم هاش برق افتاد. از اون برق های ذوقی که دوست دارم. دخترعموها

همه گفتن خوب شد اومدی از بدو ورود تا همین الان هی می گفت جای ماری خالی…

اینارو گفتم که بگم توو دوست داشتنه که کدورت پیش میاد. وگرنه اونی که دوستت

نداره تکلیف ش باهات کاملا روشنه…

+ بغضتو دارم لعنتی. توی دلم همین الان بغضتو دارم. ازت بدم میاد که انقدر خودخواهی

که انقدر نفهمی. که انقدر…

دلم می خواد حتی فکرو یادتو تو مغزم بکشم از بس که نمیذاری زندگیمو بکنم.

لعنت به من که انقدر حماقت می کنم.

++ پیج اینستا رو غیرفعال کردم. بی دلیل. حوصله نداشتم. معلوم هم نیست کی برگردم

هرچند فکر نکنم بود و نبودم تفاوتی داشته باشه!

“هوالمحجوب”

خیلی وقت ها به این فکر می کنم چرا خراب می کنیم. چرا انقدر بی رحم میریم جلو!

چی میشد جایی که میشه تنها با کمی نرمی مدارا کرد اینطور خشن تاخت و له کرد.

روی خطِ مرز نفرت و دوست داشتنم. تعادل از دست میدم. گاهی میفتم روی دوست

داشتن هی هم روی نفرت.

من زخمِ شکسته شدن حرمت خوردم نه تمام شدن یک بودن!

“هوالمحبوب”

در پشتی خانه برایم حکم صندوقچه ای رازآلود داشت. بس که تردد از آنجا جزء آرزوهای

دست نیافتنی شده بود. خیابانِ آن سمت پر از همهمه بود و شلوغی…  انقدر که با این

شلوغ بازار خانواده اجازه خروج از آن در را نمی دانند.

یادم هست دو شاخه گل به دست. با آن کتانی های سفیدی که بغل هایش یک شیر

خندان و یک فیلِ تبسم دار داشت ایستاده بودم تا مادر بیاید. کوله ی نخودی رنگم

زیادی برایم بزرگ بود. همیشه ی خدا خواهرم بزرگتر از خودش قدم می گذاشت یادم

هست وقتی رسید خانه و خریدهای مرا نشان داد همه اعتراض کردند که این چه

کیفی ست که برای یک کودک هفت ساله خریده ای؟! اما خب هیچ اعتراضی مورد

قبول واقع نشد! نتیجه ش شد همین کوله ای که با مدل عجیب و غریب ش انداخته

بودم روی دوش. مانتو شلوار سورمه ای رنگی که هیچ حس خاصی نسبت به آنها

نداشتم. لبخند روی لبم بود انگار. آرزوی دیرینه م محقق شده بود. آن وقت ها که بوی

مهر را راحت استشمام می کردم. وقت رفتن به مدرسه که می شد از پنجره ی اتاقِ

خیابان جلویی. همانجا که سهیلا و فریبا از آن می گذشتند تا برسند مدرسه، آویزان

می شدم و بلند فریاد می زدم من را هم ببرید مدرسه! آن وقت ها خبر نداشتم که مدرسه

چه تحفه ای است! بعدها فهمیدم عجب کلاه گشادی به سرم رفته…

مادر در را بست و خوشحال دست ش را گرفتم و راه افتادیم. تا مدرسه مسیر زیادی

نبود. اما قدم های کوچکِ من زیادش می دید. یادم هست مریم دختر همسایه ی

خیابان جلویی گل نخریده بود. مادر ازم خواست تا یکی از گل هایم را به او ببخشم

من هم که خوش خوشانم بود. بخشیدم. صف بسته شد و حیاط پرشده بود از ترانه های

شعارگونه یا مهرگونه، نه! اصلا همین شعرهایی که بوی ماه مهر را بزور می کنند در دماغت

تا زوری هم که شده نفس بکشی و استنشاق ش کنی :/

سر صف فاطمه نامی جلوی من بود که باب حرف باز شد. گفت که دارد تکرار پایه می کند

من با همان نخود مغز بودنم با خودم گفتم: اول دبستان چه دارد که آدم تکرار پایه هم

بکند!…

بعد هم از زیر یک تور سبزی که گویا رویش قرآنی گذاشته بودند رد شدیم و رفتیم سر

کلاس. خانمی هم تیپ خودمان آمد داخل و با مهربانی خودش را معرفی کرد گفت که معلم

ماست.خیلی طول نکشید. یعنی کل تایم مدرسه را در مدرسه نماندیم. فقط یادم هست

آمدیم بیرون! من توقع داشتم مادرم بیاید دنبالم که نبود! در نتیجه وقتی دیدم نیامده

خودم سلانه سلانه رفتم خانه. کلا خانواده از همان اول قصد داشتند بزرگ بارمان بیاورند!

خوش بینانه ترین حالت را عرض کردم که دلم زخمی نشود :)

این بود اولین مهری که استارت به فنا رفتن ما در آن زده شد…

+ این اولین مهریه که هیچ استرس و اضطرابی ندارم و به طور عجیبی نسبت به این معقوله

حس خاصی ندارم.

“هوالمحجوب”

دستی که بیرون از آب مانده مجابم می کند به حرکت. به ادامه دادن. به قدمی برداشتن،

هرچند عبس!

شب، قبلِ خواب کرم مخصوص پوستم را زدم. این چند وقت از بس غصه به خوردش داده

بودم بی روح شده بود. طبق عادت کرم مخصوص را زدم و کمی با دست نوازشش دادم.

صبح هم مثل گذشته - پیش از ورود به این سیاه چال- 7 بیدار شدم و بعد…

تصمیم گرفتم دوباره ورزش های روزانه م را شروع کنم و کتاب بخورم. بی نهایت کتاب بخورم!

همین چند دقیقه پیش دستی به موهایم کشیدم. تاری روی دستم خوابید. نگاه که کردم

دیدم تار سفیدی ست که افتاده! این اولین تار موی سفید من است که میفتد!

قبل تر اگر هزاران هزار تار موی مشکی می ریخت ککم نمی گزید. اما حالا چند دقیقه تار موی

سفید را در دستم اینور و آنور کردم. انگار که چیز عجیبی دیده باشم. یا اصلا برای اولین بار

ریزش مویی را تجربه می کردم که نرمال نبود. حس عجیبی داشتم به ان تار مو..

شاید خنده دار باشد. حتی به سرم زد لای دستمالی نگه ش دارم. اصلا انتهای دستمال بنویسم

اولین تار سفیدِ به فنا رفته! یک تاریخ هم  تنگ ش بزنم تا یادم بماند مثلا در فلان برهه ی

سیاه کوفتیِ زندگی یک تار سفید نامه ی ترخیص ش را تحویل داده و خود را پرت کرده پایین…

به هر حال حس عجیبی داشت. آنقدر که در دست گرفتم و توی خانه چرخیدم و گفتم ببین!

موی سفیدم افتاده! :/

+ از نفس گیری جدید به تار سفید رسیدیم! عجب پرش شگفت انگیزی!!!