“هوالمحجوب”
چند دختر جوان در حال خندیدن بودند، دلم پرکشید برای روزهای خوشِ خودم…
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالخالق”
مهر تمام شد! بدونِ باران بدونِ برگ ریزان… چه نامهربان مِهری داشتم امسال!
“هوالمحبوب”
چه مِهرِ ساکتی داشتم!
ماه های پیش پر حرف تر بودم انگار ولی این ماه…
احساس میکنم چراغِ این وبلاگ هر لحظه دارد کم سوتر از قبل می شود!
دیگر چیزی نمانده خاموش بشود…
“هوالمحبوب”
او اولین نفری بود که گفت: “تو بیشتر از سنت می فهمی!”
ده ساله بودم شاید هم یازده … تشخیص اینکه با یک آقا گپ و گفت نکنی خیلی
برایم سخت بود. سخت بود چون آن زمان برایم عادی بود…
هر بار به بهانه های مختلف سراغش می رفتم. همسن برادر بزرگم بود، از همه چیز
حرف میزدیم. همه چیز… سن اش خیلی نبود ولی موهایش مخلوطی از مشکی و
جوگندمی بود. یکبار پرسیدم: تو که سنی نداری! پس چرا موهایت سفید شده…
لبخند تلخی زد گفت: ماریا ارثی است!
اما فکر نکنم ارثی باشد آخر برادر دیگرش هم بود پس چرا ارث فقط برای او می شد.
پدرشان را خیلی سال پیش از دست داده بودند.آن موقع ها حکم مردخانه را داشت.
دیگر خودت تا آخر برو… هم ارث بود هم حرص! همه چیز را که نمی شود پای ارث
گذاشت.
او آن سر میز می نشست من این سرِ میز. از همنشيني با او لذت می بردم.
دیگر کسی که تمامِ هم بازی های بچگی اش پسر باشند خودش هم تا حدودی هم
رنگِ آن ها می شود. گاهی هم این هم نشینی ها تبدیل می شد به دورِهمی می شد…
من بودم و او بود و فروزان…
-فروزان دوست جدیدم به حساب می آمد اولین دوستِ مونث کودکی!وقتی خانه ی
ویلایی امان تبدیل شد به قوطی دراز دربِ دیگری هم به خیابان پشتی باز شد از آنجا
من با فروزان دوست شدم.فروزان همسایه خیابانِ پشتی امان بود-
حس خاصی نداشتم به او، درست مثل دوست بود برایم. یک دوستِ عادی مثل
همه دوست های دیگر. فقط اینکه صحبت با او لذت داشت برایم. من را بزرگتر از
سنم می دید. بچه خطابم نمی کرد. خانم کنار اسمم می کاشت و گاهی هم خالی
صدایم می کرد. هوایم را داشت. رُک حرفهایش را می زد. در کنارش خودم بودم
بدونِ ترس حرف ها و فکر هایم را می گفتم شاید حتی ترس هایم را هم برایش
تعریف می کردم! همیشه از دیدنم خوش حال می شد. دروغ در کارش نبود. خلاصه
بگویم در آن مدت دوستِ خوبی برایم بود. ناخواسته انگار من هم شده بودم سنگِ
صبورش! با من درد و دل می کرد می گفت خیلی عاقل و باهوشم!
-نکند اصلا استارتِ سنگ صبور بودنم برای همه را او زده باشد!؟-
هنوز که هنوز است وقتی روی پشت بام خانه خیره می شوم به مغازه ای که زمانی
برای او بود و محفل چند صباحی تفریح من. دلم برایش تنگ می شود.
زمان هایی هست که با خودم فکر می کنم الان کجاست!؟ چه کار می کند!؟ حتما
تا حالا باید ازدواج کرده باشد. فرزند هشت نه ساله داشته باشد درست مثل برادرم…
یعنی خوشبخت است؟! یعنی هنوز آن لبخندها و خنده ها را روی لبش دارد…
یعنی اگر من را ببیند درست مثل بقیه شوکه می شود و بگوید: چقدر بزرگ شدی!
اصلا او مرا به یاد دارد؟؟؟؟!!!!
“هوالمحبوب”
دلم می خواهد دستِ خودم را بگیرم. کشان کشان ببرم بازار…
خودم را قانع کنم که نیازی به این همه مراعات و … نیست!
کمی بریز و بپاش کن… آن عذاب وجدان لعنتی را از خودت دور
کن. به این فکر نکن برای این پول بدست آمده چقدر زحمت
کشیده اند. چقدر حرص خورده اند چقدر با ادم های دیگر سرو کله
زده اند . اصلا چقدر عمرشان را برای این چند اسکناس از دست
داده اند. آن روزهای مزخرف و گذشته را فراموش کن. دیگر زمان
برشکستگی پدر نیست. زمانِ حساب و کتاب ، برنامه ریختن برای
هر اسکناس نیست. برو حسابت را خالی کن. بعد هم اعلام کن
پولت تمام شده الساعه پول می ریزند به حسابت خیالت راحت…
- برو! هرچه دلت می خواهد خرید کن
“هوالمحجوب”
تا پا در کتابخانه گذاشتم میخکوبِ آدمی شدم…
انگار تو بودی که کنار آن میز نشسته و مشغولِ خواندنِ کتابی.
یک لحظه همه چیز را فراموش کردم. با ذوق رفتم به طرفِ همانی که سرش پایین بود.
نزدیک شدم و آمدم بگویم: سلام کِی آمدی.
که با نزدیک شدن لبخندم مرد صورتم یخ کرد. دیدم که چشم هایم اشتباه کرده اند.
یادم آمد تو نیستی و دیگر هم نخواهی بود…
“هوالمحجوب”
قصدِ تلخ کردنِ اوقات ندارم. ولی دیشب یادِ لالایی های قبل از خوابم افتادم.
یادِ دریچه ای افتادم که صدایش را برایم در هر ثانیه انعکاس می داد.
یادِ آن روزهایی که کتاب را به دست می گرفتم و سعی در کر کردن گوش هایم
داشتم. یادِ آن…
نمی شود! نمی شود این ها را فراموش کرد. فقط می شود در دورترین قسمت
مغز قرار داد تا جلوی دید نباشد. اما خب می رسد وقتی درست به وقتِ دیشب
که به یادت بیاوری. به یادت بیاوری دو ماه تمام شب و روزت در اتاقت صدای او
بود. صدای دردهای او…
تو که رفته ای! اما یک سوال؛
یعنی آن روزها حتی مورفین هم دردهایت را تسکین نمیداد، نه؟؟؟!!!
بعد از تو، جای خالیِ ناله هایت عجیب حس می شد. حتی ناله ات هم سایه ی
سرم بود می فهمی؟! زنگی بود برای اینکه بدانم هستی هرچند با درد…
بعد از تو انگار اتاقم یک چیز کم دارد، شاید شبیه زنگِ ناله هایت… دردهایت
باید خبیث می بودم که رفتنت را غمگین شمردم. خوب رفتی عزیزدلم…
راحت شدی، همه چیز تمام شد.
اصلا اگر نمی رفتی من بودم که با شنیدن آنها تمام می شدم. هرچند حالا هم
بی صدا در حالِ خاموش شدنم…
پ.ن: شکست…
