“هوالمحبوب”

سال های پیش، وقتی این ویس های مزاحم تلفنی می آمد بیرون و با ذوق برای هم بلوتوث

می کردیم بیشتر جنبه ی این صداها رو می ذاشتیم روی خنده. روی طنز بودن. روی اینکه خب!

یارو خودش باید عاقل باشه تا اینطور سرکار نره.

اما حالا وقتی برای اولین بار صدای این مزاحم تلفنی ها و یا اصلا سرکارگذاشتن ها میاد تمام

فکری که اول از همه بهم هجوم میاره. آبروی اون شخصه! اینکه بعدا، بعد از اینکه این صداها

پخش شد. چه حالی پیدا کرد. خانوادش و…

همین استیکرهای چهره و گیف هایی که هست. اصلا همین کلیپ هایی که یهو پخش میشه.

اولش آره جذابه. اما یعنی واقعا پیش خودمون نمی گیم اینی که پشت همین عکس یا صداس.

یک آدم حقیقیه!

دیروز یکی از دوستام برام یک ویس فرستاد و قبلش تذکر داد که با هندزفری گوش بدم. خب

یک آقایی با صدای زنانه یک آقای دیگه را سرکار گذاشته بود. مشخص بود که مرد سن بالایی

هست! راستش اصلا دلم نخواست تا آخر گوش بدم. نه تنها محتویاتش برام ناراحت کننده بود

بلکه فکر آبروی آن مرد که قطعا زن و بچه هم داره اذیتم می کرد. اما انقدر دوستم اصرار کرد که

فلان جا را شنیدی فلان حرف را دیدی زد. مجبور شدم که کامل گوش بدم.

هر عملی هر کاری، هر رفتاری تاثیر میذاره روی زندگی بقیه چه برسه به این کار. درسته آن آدم

خطاکرده.

اشتباه کرده و یا هر غلطی که امکانش بود. اما مگه ما جای خدا نشستیم که رسواش کنیم؟!

اصلا خود خدا با این همه گندکاری یکبار شد پته ی یکی را بریزه رو آب که ما انقدر راحت خودمون

حکم می بریم و سریع اجرا هم می کنیم؟!

نکنیم این کارارو… نکنیم..

“هوالمحجوب”

آمدنت رج به رج همه را بافت به هم؛

                                 سرخ و سفید و سیاه…

+ عید مبارکمـــــــــــــــــــــــــون باشه :)))

++ ولادت امام صادقمونم مبااااااارک…

+++ اصلا ربیع برا همینا ربیع شده، بهار شده ناز شده :))))

“هوالحبیب”

دلم می خواست در این بلوای روزهایم. در این شلوغی های ناخواسته ای که دست و بالم را گرفته.

در این بهم ریختگی هایی که هر روز گمشده ای را برایم یادآوری می کند. طبق عادت هر روزم

طبق احساس نبودنِ کسی که معلوم نیست؛ بود یا نبود. تمام باکس های ارتباطی م را چک کنم و

باچشم های بی قرارم برسم به پیامی که: “حواسش بهت هست.”

دلم می خواست وسطِ تمام ارتباط های ضد و نقیضم کسی می آمد دستانم را می گرفت و نجوا  

می کرد: “به من سپرد تا پیدایت کنم، گفت که تنهایی!”

دلم می خواست کسی بود، پنجره ای بر غارِ تاریک زندگی م می گذاشت تا روشنی مهمان

تنِ خواب رفته م شود که تاروپود تنیده شده عنکبوت از خانه های پوشالی ساخته شده م رخت

ببندد.

دلم می خواست کسی می آمد یک دفعه با حیرت و دلسوزی،با محبتی خاص نگاهم می کرد،

با دیدن ظاهر آدم آهنی شده م، می گفت:

این تویی فرزند آدم!؟ تو را چه شده؟!

دلم می خواست کسی بندها و قلاده های دنیا را از دورم باز می کرد. روی زخم ها و تاول هایش

مرهم می گذاشت.

دلم می خواست وسطِ همین دلبستگی ها و خوشی های دنیایم کسی مبعوث می شد، تکانم

می دادو با هراس تلنگر می زد: یعنی به همین راضی شدی؟!

من، همین حالا. در همین عصر، دلم پیامبری از جنس محمد می خواهد که  بودنش هزار و هزاران

بار برایم  زمزمه کند: گفت که بگویم، صدایش کنی جواب می دهد!

“هوالمحجوب”

شاید اگه بودی و نگاهم را آن لحظه می دیدی، مثل دفعات قبل سر تکون می دادی و می پرسیدی:

  - چی شد؟!

و من برای هزارمین بار می گفتم: - تهران شهر مزخرفیه! می گفتم که چقدر زشتی داره. که چقدر

تبعیض داره، که چقدر…

برای هزارمین بار می گفتم پیشت که دوستش ندارم. از دیدن فروشنده های دوره گرد. از دیدن

دختری که همسن منه و مجبوره تو مترو بسته های کوچک سبزی خوردن بفروشه دلم صدپاره

میشه. از دیدن کسی که تا کمر فرو رفته تو سطل زباله تا یک تکه غذای پس مانده ی رستوران

روبرو گیرش بیاد میمیرم و زنده میشم.

از دیدن دختر بچه ای که گوشه ی مترو خوابیده… انگار دیدن این صحنه ها برای همه ی اون شهر

تکراری شده عادی شده، ساده شده. مثل وقتی که با شنیدن آن جمله ی تکراری من نگاهم  کنی و

لبهاتو بدی پایین و بی تفاوت بگذری.

“هوالمحبوب”

در شهری که عطر نفس های تو را داشت، جسم ش یکجا و روحش سرگردان در پی تو بود!

این را از نگاهش می شد خواند، وقتی چشم هایش با کوچک ترین نشانه و گوش هایش با

کوچک ترین صدای آشنای قدم هایت در سراسرِ خیابان ها و شلوغی به دنبال تو می گشت!

+ …

++ نبود که نبود…

“هوالمحبوب”

چه آبانِ ساکتی داشتم…

+ احساس می کنم اینجا داره نفس های آخرش را می کشه!

“هوالمحبوب”

هفته ی کتاب و کتابخوانی پر از کار بود و هست.

چند روزه درگیر سخنرانی  کردن و کارگاه آموزشی گذاشتن هستم. برای همین اصلا فرصت

نمی کنم بیام اینجا. کمی دلم صبر کنه میام و از عزا درش میارم  ؛)