“هوالمحبوب”

شده تو یک کشور غریب باشید، هیچ زبانی بلد نباشید وُ مستاصلُ درمانده منتظر یک

آشنا باشید تا بیاد و نجاتتون بده ولی اون آشنا گوشیش آنتن نمیده و چند قدم تنها

باهاش فاصله دارید ولی به دلایلی نمی تونید برید ُ خودتون را نجات بدید از این فلاکت.

بعد یکدفعه همون آشنا بعد از کلی ترس و اضطراب بیاد و شما دیگه بغضتون بترکه و

برید بغلش همه ی دق و دلی های استرس های آن چند ساعت و غربت را تو بغلش خالی

کنید؟!

خب من دیشب تو خواب به همین درجه اعلا رسیدم و لامذهب در کنار تمام ترس و وحشت

و بی قراری های که بود اون بغل آخر و خیال راحتی خیلی کیف داد. خیلی…

+ انگار خیلی خوب می شناختیم همو ولی الان تو این دنیا هیچیش برام آشنا نیست حتی اسمش.

++ سرِ یک اشتباه آنجا بودم، موقع خروجش و آمدن یادمه تا اومد حرف بزنه گفتم هیچی

نگو! هیچی نگو و بغلش کردم .

+++ خوابهام شده فیلم سینمایی :/

“هوالمحبوب”

کاش یاد می گرفتیم کپی برداری ادبی بدونِ ذکر منبع و یا نویسنده دزدی محسوب می شه!

حالا که گزارش کپی برداری ها را نگاه می کنم می بینم اکثر کوتاه نوشت های من، مخصوصا

اونهایی که مضمون عاشقانه دارن داره کپی میشه…

اینا مثل بچه هامم، می دونید. از من زاده شدن. هر کدوم از کلمات شون موقع دنیا آمدن به من

سختی دادن. هر جمله ای که در آمده با درد بوده. از درون بوده. اینا قطره های روح من هستن

که چکه کردن.

امانت دار باشیم. لطفا…

“هوالحبیب”

کار همیشگی مان است، نسیان کردن.

خط های قرمز زندگی م، که یکی پس از دیگری شکسته و کمر خرد شده، جمع می کنم.

صندوق خاک خرده ی گوشه ی ذهنم را بیرون می کشم.

قفل ش کجاست!؟ کلید داشت!؟ می گردم پی باز کردن ش، تا باز شود جانم را به لب می رساند.

نامروت نقش تماشاخانه را گرفته ست. حالا که می داند کارم لنگِ اوست. از ب بسم ا… تا خ تمامِ

خاک برسری های وقایع را از دیده م می گذراند. با سنگ دلی تیغ فرو می کند در آن حجم تپنده ی

وسط سینه م،داردانتقام تمام گوش به حرف ش نسپردن ها رامی گیرد. دلم می خواهد فریاد بزنم،

بلد نیستم!

دلم می خواهد بگویم خب! مرحبا، سوزاندی تمام کن.

ترس از دلخوری نمی گذارد. هرچه باشد یک ذهن استُ و یک عمر زندگی. چشم در چشم زیاد

خواهیم شد. کاری از دستم بر نمی آید. جز دو قطره اشک،طبق عادت. طبق قوانین.

این قرارداد هر دوی ما بود، وقتی نداشتی، وقتی نشد، وقتی امد،وقتی رفت، وقتی تمام شد انچه

نباید، حق نداری بیشتر از دو قطره اشک بریزی…

حق نداری. شد آنچه باید می شد. آنقدر پایبند عهد و وفا بودیم که چشم هایمان هم عادت کردند.

دو قطره که چکه کرد، باز شد. قفل صندوق را می گویم.

مراسم ترحیم طبق همیشه در سکوت، دو رد اشک بر روی صورت… خرد و شکسته های خط قرمز را

با احترام درون صندوق چیده شدورفت در گوشه ترین قفسه ی ذهن. و دوباره قفل، دوباره سکوت،

دوباره سنگ شدن…

.

“هوالمحبوب”

چشم در چشم تو دیدم که دلم، رفت که رفت…

“هوالمحبوب”

از شبی که گذشت تا به حالا، به خودم نگاه می کنم. به چشم هایم که مثل لب های روی صورتم

می خندند. به برقی که با یادِ مقصد به چشم ها افتاده. چقدر با این چهره م غریبه ام.چقدر باید

زمان کش بیاید تا دوباره این برق و لبخند به همین سادگی روی صورتم نقش ببندد. چقدر زمان

می برد تا یک چیزهایی را به بادِ فراموشی بسپارم.

موقتا پیج اینستاگرامم را غیرفعال کردم. دیدن تصویر پروفایل و جمله یpage not found.insta

روی صفحه ای که هر چند ساعت مقابل چشمانم است یکجور حس محو شدن و نبودن خاصی

می دهد که در آن هم ترس دارم هم لذت و هم رهایی… قطعا برمی گردم اما کی را نمی دانم.

سعی کرده بودم در این مدت مطالبی که در پیج می نویسم جدید و جدای از وبلاگ باشد. استوریها

هم که روزمرگی ها بود. با کُلی مراعات… تا ببینیم خدا چی بخواد برام.

+ فعلا جز اینجا، هیچ جایی ندارم. هیچ گوشه ای از فضای مجازی را نگرفتم. از همه جا آمدم

بیرون. فعلا دارم سعی می کنم ببینم دنیای بدون این زنجیرها چطوریه.

++ میدونم دوستم نداری، می دونم می دونم. ولی تو جایگاه بزرگیت بهم نگاه کن. بهم لطف کن

نظر کن. یک کاری بکن خلاصه.

“هوالمحبوب”

اشخاص داستان:  

فرزانه-فردین (نسبت: خواهر و برادر) 

سام (پسردایی فرزانه و فردین، به روایتی معشوقه فرزانه یا اصلا فرزانه معشوقه او!)

شیما ( معشوقه فردین- همکار فردین و سام)

خلاصه ی داستان:

فردین و شیما چندین سال متمادی باهم در ارتباط بوده و فردین بی نهایت به شیما علاقه

دارد و این رابطه به جاهای باریک هم رسیده تا جایی که این دو مسافرت های شخصی هم

با هم داشتن - دیگه شما بخون خودت رابطه تا کجا عمق داشته!-

فرزانه و سام هم که دخترعمه و پسردایی بودن هم چندین سال با هم ارتباط داشتن و قرار بر

این بود که دیگه وصال حاصل بشه.

در این بین، شیما و فرزانه می زنن به تیپ و تاپ هم، حالا اینکه فرزانه تا کجای کار میره و چطور

شیما را به درجه ی والای سوزاندن می رسونه خدا داند. فقط آخر این تیپ و تاپ زدن ها شیما

به فرزانه میگه که نمی ذارم به عشقت برسی!

بـــــله! داستان از اینجا آغاز میشه که یک خانم کینه شُتری به دل میگیره و میره با هزار دوز و

کلک دلِ سام را بدست میاره :/ حالا اینکه سام انقدر سست عنصر بوده و همین بهتر که سریع

وا داده به کنار. یکی بیاد فردین را جمع کنه که می خواد خون به پا کنه. خلاصه اینکه سام و شیما

قشنگ خواستگاری رسمی می کنن و به عقد هم درمیان :/ هرچقدر هم فردین خودشو فلان

می کنه که بابا این زنِ منِ من تا فلانش را….. سام عین خیالش نیست. این وسط هم قطعا حال

فرزانه مشخصه که چطوره. دو خانواده هم با این قضایا کاملا قطع رابطه می کنن و این  خواهر

برادر هم داغان و پژمرده هم اکنون دارن نفس می کشن!

+ به جان خودم GM داستاناش را از همینا الهام میگیره!

++ امممم چی بگه آدم آخه، دلم برای فردین و فرزانه سوخت خب. خونِ شیما هم از نظر من

حلاله. سام هم که با این جریان خدا زدتش دیگه حرفی برا گفتن نمی مونه.

+++ مسبب این قضایا خودِ آدمه. خودِ خودِ آدم…

“هوالمحجوب”

هیچ سالی مثل امسال دلم اینطوری تب و تاب نداشت. هیچ سالی اینطور به رفتن فکر

نمی کردم. هیچ سالی دلم انقدر نرم نشده بود که میشه، که معجزه وار میری…

هیچ سالی تو روضه ها دلم از رفتن قرص نبود. هیچ سالی براتش را نمی خواستم ولی

امسال. امسال یک طور خاصی بود برام. یک طوری که حس می کنم رفتم، می خوام برم

اصلا تو راهم!

امسال قبل از آن اتفاق دلم خیلی وصل بود و حالا بعد از آن اتفاق، دلم قطع و وصلی داره.

وصل که میشه سریع چراغِ قطع چشمک می زنه! مدام یادش میافتم می گم خدایا نکن!

کسی را این مدلی امتحان نکن.

تا میرم بغل مامان، می گم خدایا به ابروی مادرم از من بگذر… هنوز توی شوک هستم

هنوز باورم نمیشه. رفته ها برای ما جسم مونده ها دعا کنید. وگرنه روح ما که از همون اول

پرکشیده رفته اونجا…

+ دعا کنیم برای عاقبت بخیری.