“هوالمحبوب”

 

چه از پایین نگاه اش کنی چه از بالا… چه از چپ و چه از راست

ویرانه ویرانه است فرقی ندارد!

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

خانم برادرم اصالتا کُرد هستن،از پدر کُردِ قُروه.یادم بود بین حرف ها گفته بود که مادرش

اصالتا کرمانشاهی هست. با خودم گفتم حتما از اقوام مادری تو کرمانشاه باید باشن

برای همین پیام دادم تا حال اقوام اشون را بپرسم. چند ثانیه نگذشته بود که جواب

داد. خیلی سریع ولی با زبانِ کُردی… جواب ها با مضمون این بود:

- وای عزیزم خوبی فاطمه حسنا حالشون خوبه منتظر تو بودم تا از خودت خبر بدی

تو قصر شیرینی؟!

جا خوردم!!! از پیام ها که به زبان کُردی بود فهمیدم من را باکسی اشتباه گرفته…

گفتم منم ماریا خواهرِ همسرت. بعد از کمی مکث گفت ببخش ماریا تا اسمت را دیدم

فکر کردم دوستمِ دو روزه چشمم به گوشیِ همراهه منتظر پیامشم. دو تای دیگه گفتن

آسیب دیدن اما حالشون خوبه ولی از این خبری نیست! قصر شیرین خیلی تلاف داشته…

بعد انگار با خودش بخواد حرف بزنه گفت: وای خدایا حتما چیزیش شده.

دلداری دادم گفتم تو اون وضعیت حتما گوشی همراه دستش نیست تا جوابتون را بده

گفت: نه قصر شیرین پودر شده خدایا حتما چیزیش شده!

نتونستم چیزی بگم پشتِ گوشی همراه فقط اشک ریختم. اینکه در انتظارِ خبرِ سلامتی

کسی باشی خیلی سختِ از سخت هم سخت تر! حالا تصور کنید کسی از عزیزان زیرِ

آوار باشه و ندانی جان دارد!؟ ندارد!؟ در حالِ جان دادن است!؟

راستش دلم پر بود پرتر شد. های های نشستم گریه کردم. خودم را کلی سرزنش کردم

که ای کاش پیام نمی دادم و اون به اشتباه من را با دوستش نمی گرفت و انقدر زود

امیدش ناامید نمی شد…

من آدم احساساتی نیستم اصلا خیلی ها من را سنگدل خطاب می کنن. ولی این روزها

با دیدن کشته شدنِ آدم های بی گناه و کسایی که دچار مصیبت شدن. اشکم بدونِ هیچ

تلاشی بیرون می ریزه. کاری از دستم بر نمیاد فقط دعا می کنم که تحمل این بار مصیبت

براشون راحت تر بشه هرچند که مشکلِ…

 

پ.ن: از هر کمکی که در توانمون هست دریغ نکنیم…

 

“هوالمحبوب”

 

از دوره راهنمایی هم مدرسه ای بودیم. ولی بیشترین تاثیر برای دوست شدن را پری گذاشت.

اول دبیرستان پری رابطه ش خیلی باهاش خوب شده بود دیگه اوضاع طوری شد که از سلام

و علیک بیشتر رفتیم. دختر خوبی بود. لااقل تو دوستی که خوب بود. منم چیزی تو شخصیتش

ندیدم برای همین بعد از اینکه انتخاب رشته ها ما را از هم مدرسه بودن جدا کرد هر از چندگاهی

که مسیرم به محل زندگیشون می خورد یه سری بهش می زدم.  دوره راهنمایی می دونستم با

یه اقا پسری در راتباطِ. البته کسایی که محیط مدرسه را تجربه کردن فهمیدن این موضوع برای

همکلاسی ها کاملا عادیِ اصلا زمانِ ما این قضیه متاسفانه یک عامل اصلی فخر فروشی بود…

بگذریم. اونموقع خیلی برام بزرگ نبود این قضیه. کسی را هم ارشاد نمی کردم. تا اینکه دقیقا

بعد از فارغ التحصیلی و پیش دانشگاهی به خاطر هم محل بودنش با خواهرم وقتی قصد دیدن

خواهرم را می کردم یک سری هم به اون می زدم. آن اواخر خیلی قضیه عجیب شده بود…

فکرش را کنید یک دختر از دوم راهنمایی یعنی از 13 سالگی تا19 با یک پسر دوست بود. اونم

چه شاه پسری!!! تنها یه قتل کنار کارنامه زندگیش کم بود! من که زیاد در مورد دوست پسرای

این و اون تجسس نمی کردم فقط در حد این بود که مثلا فلانی با امیر دوسته! در حد یک اسم.

دیگه گفتنِ شخصیت ها می موند برای رفیقای خیلی فاب. حالا اگه توام اهل این نباشی دیگه

هیچی فابم باشی خیلی در موردش باهات حرف نمی زدن منم از همین خصوص افراد بودم.

داشتم چی میگفتم!؟ آهان آره خلاصه بعد از شش سال ما فهمیدیم این دختر خانمی که خیلی

هم خصوصیات خوب داره و بامرام و با معرفتِ با یک همچین آدمی دوستِ…

بدبختی اینجا بود که عالم و آدم هم از این دوستی اطلاع داشتن. دیگه شما تصور کن با پسر

غریبه بری این کافه و اون کافه و گردش و … بلاخره یک آشنا میبینه منتهی برای این فقط خواجه

حافظ ندیده بود! این آخر آخرها که می دیدمش وضعیت خیلی بیخ پیدا کرده بود. پسرِ نامحترم

با یک خانم دیگه وارد ارتباط شده بود و لیلا هم خودکشی کرده بود. قرص خورده بود و خواهرش

زود فهمید و برده بودنش بیمارستان ، شست و شو معده و…

یادمِ آن لحظه بهش می گفتم تمام کن این عذابو… می گفت ماریا نمیشه همه فهمیدن بعد بهم

چی میگن !؟ میگن بازیت داد و رفت. می گفتم خب بگن! به درک. الان مهران چی داره که تو

اینطور چسبیدی بهش. گفت: میدونم اگه باهاش ازدواج کنم خوشبخت نمیشم ولی نمی تونمم

بیخیال بشم. از حرف بقیه… برام عجیب بود که به خاطر یک حرف بقیه اینطور حاضر بود خودش

را بدبخت کنه. یعنی علناً می گفت اگه باهاش ازدواج کنم بدبخت می شم. حال و اوضاع خوبی

نداشت. می گفت نه راه پیش دارم نه راه پس!

جالب اینجا بود که می دونست با یک دختر دیگه در ارتباطِ ولی باز هم باهاش تماس داشت.

پسرِ هم برای حرص دادنِ اون از اون یکی دخترِ بهش می گفت. - گاهی فکر می کنم این پسرا

که اینطور بازی می دن روی خوش می بینن آخر یا نه!-

خلاصه اینکه آخرین بار که دیدم اش دیگه درگیر درس بودم. اون ادامه نداد با وضعیتی که داشت

اصلا نمی شد ادامه داد. کلی هم بادیگارد داشت و محافظ که دست از پا خطا نکنه.

کلی باهاش حرف زدم ولی باز هم همان حرف ها را بهم تحویل داد.

حالا که امروز بعد از چهارسال از آخرین دیدارمون و اون قضایا با یک آقای باوقار دیدم اش و گفت

که نامزدشِ خیلی براش خوش حال شدم. خوشحال شدم از اینکه خودش را پاسوزِ حرف و پسری

که ارزشش را نداشت، نکرد.

 

پ.ن: خیلی دوست دارم بدونم الان مدرسه ها تو چه اوضاعی به سر می برن. زمان ماکه افتضاح

بود…

پ.ن2: با اینکه دهه هفتادی هستم و از نظر سنی باید فوق العاده بروز باشم و… ولی این نوع

رابطه ها را به هیچ عنوان توصیه نمی کنم. آسیب هایی که داره بیشتر از فوایدش هست. این

را از من بپرسید که چندین دوست نزدیک داشتم که با همین نوع رابطه ازدواج کردن و حالا به

مشکلات بزرگتری برخورد کردن.

پ.ن3: من اگه بخوام از دوره مدرسه ام بگم باید کتاب چاپ کنم D:

 

 

“هوالمحبوب”

 

اینجور مواقع دوست داشتم مرد بودم، مذکر بودم…بدونِ هیچ فکری می رفتم

وقتی می بینم کاری از دستم  بر نمیاد وقتی اخبار را می بینم…

خیلی حالم بده خیلی…

 

پ.ن: خیلی دوست دارم به خواهر بگم برو اونجا نیاز به دکتر و پرستار هست ولی

جراتشو ندارم.

 

“هوالمحبوب”

 

یه ساق دستِ گلدار خریدم-بعضی ها شاید بهش بگن آستین!- همه شروع کردن به

بحث که این فلانِ و دستت را زیادی خوشگل میکنه و بعضی هام می گفتن نه عیبی

نداره…

یه گروه یه عقیده داشت یک گروه یه عقیده دیگه! کم مونده بود سر گفت و گو خون

و خونریزی بشه! هیچی دیگه آستینارو گرفتم دستم رفتم وسطشون گفتم:

- یه کبریت بدین من اینو آتیش بزنم خودمونو راحت کنیم!

همه زدن زیرِ خنده بحث تموم شد :/

                                

 

پ.ن: کلی ذوق داشتم موقع خریدش… ولی حالا دیگه ندارم :(

 

“هوالمحجوب”

 

از دور  یک جسم بود که از ساق پا تا دور کمر مدور پیش می آمد!!! دقیقا مثل یک فرفره

بود! ساپورتی مشکی تن داشت با یک بولیز مشکی یک روپوش جلو باز هم محض خالی

نبودن عریضه از رویش… جلوتر که رسید نگاه اش دوخته شد به پسرهایی که هر روز آنجا

پاتوق می کنند. نفهمیدم چه شد فقط چند حرف کوتاه رد و بدل شد. بعد که از بغلم رد شد

پسر گفت: از کنار برو مراقب خودت باش…  حالا صورت دختر تمام و کمال مقابلم بود! یک

خط چشم پـــهن و یک رژ لب تقریبا جگری… چشم ها  را کمی نازک کرد و خیلی ریلکس

رو به پسر گفت: فقط بخاطرِ تو!…

تنها بودم! اگر مدل راه رفتنِ دختر- که با هر  قدم در هر ثانیه یک دایره را رسم می کرد- نبود

قطعا حواسم به این برخورد نمی شد. انگار تازه ذهنم باز شد و اطراف را نگاه کردم. مسیر

همیشگی که هر روز طی می کنم. امروز سیگار ها را دیدم که دستِ همه جا خشک کرده

بودن… رژ لب های کبود و جیغ را دیدم که دود تولید می کردند. پسران موفرفری دیدم که

با دیدنِ هر دختر کنارش می نشستند و… امروز تازه فهمیدم چقدر خوشبختم که فقط زمین

و آسمان را می بینم نه اطراف و روبرو…

 

“هوالمحبوب”

 

خبر را که شنید باورش نشد چندبار قسم داد: بگوجانِ فلانی… همین که مطمئن شد فریاد زد.

فریاد از شوق یا درد و یا شاید تلفیقی از هر دو!

در فریادش سه بار حسین علیه السلام را صدا کرد. آمد نشست قرارَش نیامد. ایستاد چند قدمی

در خانه چرخید. دوباره نشست. یک ساعت تمام کل خانه را قدم زد. می نشست می ایستاد

گریه می کرد می خندید راه می رفت از آن اتاق به آن اتاق. نمی دانست بی قرار باشد یا آرام بگیرد.

 با خودش حرف می زد نه شاید با او! زیر لب می گفت: هر وقت صدای زنگ در آمد گفتم تویی…

صدای تلفن خانه شنیدم گفتم خبری از تو رسیده… سی سال چشم دوختم به راهی که رفتی…

آمدی مادر!؟ بلاخره آمدی؟! …