“هوالمحبوب”

صبج که بیدار شدم، گوشی را دستم گرفتم. شروع کردم به نوشتنِ یک غُرِ طویل

که؛

- ای داد، ای فریاد خوابم می آید یعنی چه!؟ چرا کلاس ها انقدر زود است…

نمی شد از ساعت ده شروع می شد. و کلی حرف دیگر.

آمدم انتشار را لمس کنم نمی دانم چه شد که کلهم پرید. فکر کنم خدا به صورتِ

شما خوانندگان محترم/محترمه - اعم از خاموش و روشن- با عطوفت نگاه کرد :)

وگرنه باید اول صبح  چشمانتان با غر غر های من منور می شد.

“هوالمحجوب”

رو به همکلاسی ها با خنده:

- ماریا استادِ ماست مالی و جمع کردنِ گند کاریاشه! چنان همه چیو سرهم می کنه آدم

نمیفهمه از کجا و  دقیقا چی چی شد!!!

رو به من :

- ببین برو تو این دولت یه شغل دست و پا کن خیلی بدردش می خوری…

من : -  :/

“هوالمحجوب”

یک همکلاسی دارم، دلم می خواهد سر به تنش نباشد!

تمام/.

پ.ن: تعارف ندارم که!

“هوالشافی”

در این چند روز تمامِ سعی ام را کردم تا درست مثل بقیه در مراسمات باشم.

هرچند با سلیقه ای متفاوت، اما بودم. هرشب حوالی هشت سر به پایین

رفتم حسینیه سرِ خیابانمان و نیم ساعت پای منبرِ یک عزیز نشستم و بعد

از روضه ی او، دوباره سر به پایین برگشتم.

مداحی و… را نماندم، دوستشان نداشتم. دو روز هم با دوست به هیئتی

رفتم که در شب قدر طعم مراسم هایش را چشیده بودیم.

سرجمع تمامِ سعی ام را کردم خودم را دور از مراسمِ حسینعلیه اسلامنگه ندارم.

هر چند با اختلاف سلیقه، اما در حد توان حضورم را داشتم.

امسال برعکس سالِ پیش که تمامِ احساساتِ این روزها را در اینجا ثبت -

می کردم، چیزِ خاصی به قلم نکشیدم.

خواستم احساساتم برای خودم بمانند. با تمامِ خاصیت هایش مالِ خودم

باشند. در همین حد بگویم که هر چند دقیقه یکبار مغز به صورت خودکار

برایم روضه پخش می کرد. با زبانِ خودش… به شیوه خودش…

پ.ن: تا بحال میانِ روضه دلتان مرگ خواسته؟؟؟

“هوالمحبوب”

مقابلِ درب هیئت ایستاده بود. لیوان چای در دست منتظر بود تا نذورات

را بگیرد.

با دیدن کیسه ی زباله آویزان به درخت لیوان را به خواهرش داد و از او

خواست تا لیوان را در آن بياندازد. شلوغی جمع اجازه نداد تا لیوان درونِ

کیسه بيافتد.دوباره لیوان به دست ایستاد. خانمِ بغل دستی با حرص گفت:

- چیه؟! بندازش زمین ديگه! ده ساعتِ همه اش دارید دست به دستش

می کنید.

جواب داد: - نه! زمین کثیف میشه.

زن با بی خیالی گفت: - چه کثیفی؟! این همه کثیفه اینم یکیش…

با تعجب به زن نگاه کرد: - نگه میدارم حتما تو مسیر سطل زباله هست.

زن با حرص در آن شلوغی دستش را کوبید به لیوان و ليوان افتاد زمین!

در حین اینکار هم با حرص و دهن کجی حرفهای دختر را تکرار کرد و بعد

از افتادن لیوان روی زمین لبخند پیروزمندانه زد…

دیگر دختر هم خم نشد تا برش دارد!

“هوالمحبوب”

تو مطب منتظر بودیم که يه پسر جوانِ قد بلند با حال نزار و پوستی سرخ

واردشد. دو تا خانم و یک آقای ديگه هم همراه داشت.

کمی نگذشته بود که شناختمش، خب دیگه اسلام دستم را بسته وگرنه می رفتم

جلو ميزدم رو شونه اش و می گفتم: رفیق از اينورا اینجا نبینمت!(نیش باز)

مادرش با مادر حرف میزد می گفت این ماریاست؟! ماشاءالله چقدر بزرگ

شدی ديگه نميشه شناختتون!

نمی دانم علی رضا منو يادشه یا نه! راستش پسر خیلی ساکتی بود یعنی

زیاد شیطنت نداشت شايدم داشت و من یادم نمياد اما خب در کل اذیتی

برام نداشت البته سعید که بود هوام رو خیلی داشت.

مسعود که يادمه تا دوره دبيرستان وقتی هم مسیر می شدیم شیطنت

می کرد يه چی تو مایع های اسم صدا کردن و اینا، نه بیشتر.

ولی علی رضا هیچ ری اکشنی نداشت! طفلک تب شدید داشت برای همین

پوستش سرخ بود…

خدا به هم بازی بچگی هام سلامتی بده….

“هوالمحبوب”

آمدم بنویسم، کلمات فرار کردند. لاجرم محکوم به سکوت شدم…