“هوالمحجوب”
کار از کار گذشته و از دست رفته م…
+ کاش می شد بدون سانسور نوشت.
++ چرا باید اینجارو لو میدادم؟! چرا؟!…
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
کاش می آمدی… نزدیک و نزدیک. انقدر که لمس دستانم برایت راحت می شد.
دستانم را در دستانت قفل، همچون پری سبک پرواز می کردیم. می چرخیدیم به دورِ هم.
آنقدر که چرخش ما آسمان را هم به رقص در می آورد. بالا می رفتیم و در اوج خیره می شدم
به دریای چشمانت. دست می کشیدم روی گونه ت. لبخند به لبام امان نمی داد.
تاب می خورد هر چه گیسو در سر بود. تو بودی، من بودم…
آوازِ بی کلام طبیعت.
کاش می آمدی. کاش می آمدی و ناگهان همه چیز می ایستاد. متوقف می شد. همه ی
دنیا از من و تو، می شد ما! ما.. سکون. ارامش. توقف. فقط ما…
کاش بودی…
کاش..
+ جور ناجوری َم. ناجورتر از ناجور…
“هوالمحبوب”
گفت: میدونی از چی انقدر تشویشم؟!
شنید: از چی؟!
جواب داد: از اینکه اون کربلاست…
شنید: مگه هرکی رفته خواستنی بوده؟!
گفت: لابد بوده دیگه! آخه زائر حسینه!
شنید: بل ما اکثر الضجیج و اقل الحجیج…
پرسید: یعنی چی؟!
جواب شنید: چه مقدار ضجه کنندگان فراوان، ولی حجاج اندک اند.
+ خیلی وقتها رفتن لیاقت و دعوت، موندن بی لیاقتی و دعوت نشدن نیست.
++ ابوبصیر با امام صادق علیه السلام که از اصحاب ناب ایشان بودن راهی سفر حج میشن
تو عرفات صدای حاجی ها که ناله و گریه می کردن را شنید و با تعجب رو به حضرت گفت
چه بسیار حاجی هست و چقدر ضجه و گریه می کنن. که امام صادق جواب داد نه! بلکه چه
مقدارضجه کننده هست چه کم حاجی! بعد دستی به چشم ابابصیر کشیدن و ابابصیر دید
که در بین آنهمه حاجی ی تعداد اندکی مومن بودن که مثل ستاره می درخشیدن و باقی
همه به شکل خوک و میمون!
+++ اینو نگفتم که الان بگم نرن! برن… برن که امید هر آدمی به این مسیر و حرمه. خواستم
بگم قدیسه سازی راه نندازیم، اگه رفتیم هم هوای خوب بودن و ناب بودن نزنه به سرمون!
“هوالمحجوب”
روز اول رسیده و نرسیده اصرار داشت بریم پارک و باغ وحش! یک دفعه به سرم زد با همان
لحن بی اندازه مهربانم قانع ش کنم که الان وقت ش نیست.
با همان لبخند کش دار گفتم:
- خاله جان!
اول امام
دوم امام
سوم امام
بعد پارک
بعد باغ وحش!
چشم های فیلسوفی خودمُ باز کردم و دیدم دختری هنگ کرده مقابلم نشسته و با دو چشم
متحیر نگاهم می کنه. با همان وضعیتی که گیج شدگی توش موج می زد گفت:
+ یعنی سه تا امام؟!
خندیدم و شروع کردم به بافتن جملاتی که دلیل این سه بار گفتن رو براش تفهیم می کرد.
پ.ن: خواهرم همیشه میگه تو با بچه ها خیلی بزرگونه حرف می زنی! راستش تازه فهمیدم
یِ نمه پر بی راه نمیگه :)
“هوالمحبوب”
شاید اگه کوثربلاگ این امکانُ داشت و می شد وب رو قفل کرد.در اینجارو مهر و موم می کردم
و برای مدتی که معلوم نیست دقیقا ازکی و تا کجا چمدونمُ بر میداشتیم و می رفتم.
+ نوشتنم اینجا به درد لای جرز میخوره!
“هوالمحبوب”
چند روز پیش فکر می کردم حالا که قراره بری. کاش بیای و حلالیت بگیری.. این شده بود
تمام فکر و ذکرم. دلم می خواست ناب بری. خالص بری. جوری بری که بخرنت!
اما راستش، تا پیام حلالم کن را دیدم…
شکستم!
گیر کردم بین حلال کردن و نکردن. گیر کردم. برای اولینبار! تا چند ساعت حیران اشک میریختم
برای دلم. خواستم قاضی تعیین کنم. نشد!
خواستم بگم خدایا تو شاهدی نشد. خواستم… هزاربار خواستم. اما همه ی این خواستن ها شد
سه ساعت متوالی اشک ریختن و با دو جمله جواب دادن:
سلام. خدا به همرات
ان شاء الله دست پر برگردی از پیش آقا!
همین!
خدای من! همین…
+ چی می تونستم بگم وقتی همه گفته هام تف سربالاست!
++ دل بیچاره م…
+++ حرم می خوام. زمزمه و همهمه می خوام، آغوش خدا می خوام…
++++ این درد بزرگ. این زخم عمیق نیاز داره به مرهمی بزرگ مثل خودت. درستش کن
تا از پا نیفتادم..
“هوالمحبوب”
کاش سرد می شد. کاش فریاد می شد. کاش خالی می شد. کاش…
حس کسی را دارم که عزیزی از دست داده ولی نمی تواند عزاداری کند!
این دومین سال است که دلم برایت له له می زند. می خواهدت..
سالهاست منتظر این بی تاب شدنم. این خواستن. این فهمِ اندک.
کاش زودتر توام بخواهی.
+ پدر رفت. مثل هر سال! بوسیدمش… قربان صدقه ش رفتم. سفر بخیر گفتم.
++ دیروز چندساعتی کنار دوست بودم تا قبلِ رفتن همو دیده باشیم.
+++آغوش، بوسه! ((دست پر برگردی از پیشِ اقا!)) انگار قرار بود خودم برم…
